Kjarnar - 01.02.1948, Blaðsíða 93

varð hrikalegra og snævi þaktir
fjallatindar blöstu við augum.
Philippe fannst þeir minna á Alp-
ana. Þetta var heimkynni Indíán-
anna. Þau voru því sem næst einu
farþegarnir á bátnum. Þegar þau
stigu á land næst, gerði Philippe
mikla uppgötvun.
„Maður verður hungraður á sjó-
ferðum," sagði hann. „Kannske við
lítum inn i veitingahúsið hérna og
aðgætum, hvaða rétti þeir hafa á
borðum þar.“
Þau gengu inn í hrófatildursleg-
an veitingaskála þarna á bakkan-
um. Þar inni voru stólar og borð,
°g skóhljóð þeirra og skarkið í
stólunum kallaði veitingamanninn
fram.
„Áttu nokkurn matarbita handa
þreyttu ferðafólki?" spurði Philippe
glaðlega.
Maðurinn horfði á þau stórum
augum. Hvers konar enska var nú
þetta, virtist hann spyrja sjálfan
s%. Þetta hljóta að vera einhverj-
lr útlendingar, sem hafa komið
hingað til lands á hátíðina.
„Við eigum steinbít, og svo get
ég auðvitað steikt kjúkling, ef þið
óskið," sagði hann.
Philippe leit tortrygginn á Júlíu,
en hún klappaði saman höndunum.
>Já, við skulum borða steinbít,
Philippe. Hefurðu ekki smakkað
hann? Það er uppáhaldsfæða okk-
ar hér i Philadelphíu. Góð stein-
bítssúpa er hreinasta lostæti."
Nr. 1
Steinbítur. Nafnið var ekki sér-
lega aðlaðandi, en það gerði annars
ekkert til, ef Júlíu þótti hann góð-
ur.
„Já, já, við skulum bara borða
steinbít, Júlía, þótt ég viti ekki
hvernig hann er."
Hin langa bið virtist aðeins gera
máltíðina enn gómsætari, þegar
hún kom loksins. Þarna komu
margir fiskar fram á borðið, steikt-
ir i heilu lagi, ásamt brúnuðum
kartöflum, og þau snæddu af beztu
lyst.
Veitingamaðurinn, sem hafði ver-
ið fremur þurr á manninn fyrst í
stað, var nú orðinn hinn blíðasti
og svaraði öllum spurningum bros-
andi og greiðlega.
„Ha, stígur hér, já auðvitað er
stígur hér, fjöldi stíga bæði smá-
ir og stórir. En ef ég væri hér á
gangi með ungri stúlku, mundi ég
ganga upp að Árapollinum. Það er
að vísu dálítið langt, en það marg-
borgar sig."
Þau gengu út í skóginn og nutu
einverunnar og veðurblíðunnar.
Svo settust þau á fallinn trjábol.
Þau sátu lengi þögul og héldust f
hendur og horfðu ofan í tært ár-
vatnið, eins og þau væru að reyna
að lesa þar örlög sín. Svo féllust
þau þegjandi og alvarleg í faðma,
og Júlía fann koss Philippes heitan
og langan á vörum sínum. Þau voru
alein i heimi laufgaðra eika, og
einu verurnar, sem bærðu á sér í
91
KJARNAR