Kjarnar - 01.02.1948, Qupperneq 59

hann ákaflega heilbrigðar skoð-
anir."
Annan febrúar vakti konan Rog-
ers fremur liarkalega af morgun-
dúrnum. í öll þau ár, sem þau
höfðu búið saman, hafði hann
aldrei séð henni vera eins mikið
niðri fyrir, og hafði þó óneitanlega
oft á ýmsu gengið.
„Jessi, þú verður að fara tafar-
laust á fætur og láta hendur standa
fram úr ermum. Zena kemur til
New York á morgun. Ég var að fá
bréf frá henni núna á stundinni.
Hún er núna á leiðinni yfir hafið."
„í New York? Á morgun? Og
hefur ekki látið okkur vita fyrr um
komu sína? Ég held, að þið syst-
urnar takið öllu öðru kvenkyni í
heiminum fram.“
Frú Rogers hristi höfuðið óþolin-
móð. „Hér hlýtur að vera einhver
misskilningur á ferðinni. Ef til vill
hefur bréf frá henni til okkar glat-
azt. Að minnsta kosti er ekki annað
að sjá á þessu bréfi, en hún standi
í þeirri meiningu, að við vitum um
komu hennar." Hún las kafla úr
bréfinu, sem hún hélt á í hendinni:
„Ég mun leggja af stað með skipi
frá La Havre hinn átjánda þessa
mánaðar. Ég fer með Frakklandi,
skipi frönsku Ameríku-línunnar, og
býst við að koma til New York
þriðja febrúar." Og að síðustu seg-
ir hún: „Ég hlakka svo ákaflega
mikið til að sjá ykkur bíða mín á
'hafnarbakkanum í New York og
fá að kynnast elskulegum eigin-
manni þínum, sem þú ert búin að
skrifa mér svo mikið um.“
Það var kalt og hráslagalegt á
hafnarbakkanum í New York, og
frú Rogers og dætur hennar skulfu,
þótt þær hefðu klæðzt sínum mestu
skjólflíkum.
Það var verið að draga Frakkland
upp að hafnarbakkanum. Það
gerðu nokkrir litlir eimbátar, sem
snerust um hið stóra skip eins og
hundar, sem þyrpast geltandi um
kú. Þegar þessi risavaxni skips-
skrokkur lagðist að bakkanum, leit
frú Rogers áfjáð eftir röðum far-
þeganna, sem þyrptust út að borð-
stokkunum á þilförum skipsins. Að
lokum sagði hún vonsvikin: „Ég
kem ekki auga á hana."
En Júlía sagði róleg og hirðulaus
í málrómi: „Nú, sérðu ekki hvar
hún stendur þatna við ltorðstokk-
inn. Það er konan þarna með rauða
hattinn."
„Ég held að þú sért skeytingar-
lausasta barn, sem ég hef nokkru
sinni þekkt. Því sagðir þú mér það
ekki strax? Bentu mér nú á hana og
vertu fljót."
„Ég hélt, að þú hlytir að sjá
hana, og datt því ekki í hug að
benda þér á hana. Þama stendur
hún, sérðu hana ekki núna? Konan
Nr. 1
57
KJARNAR