Kjarnar - 01.02.1948, Qupperneq 51

til lands slðan hún var á unga
aldri, herra Naylor". Frú Rogers
lét ekki fipa sig og hélt frásögn
sinni áfrara. „Hún hefur til dæmis
aldrei séð manninn minn. Hún
hefur oft haft í hyggju að koma,
en alltaf verið svo hrædd við sjó-
ferðina. En nú hefur hún afráðið
þetta. Hún skrifar mér ...“
„En mamma, hvenær? Hvenær?“
Teresína gat ekki lengur þolað
seinlæti móður sinnar við spurn-
ingum þeirra systranna.
„Hún ráðgerir að koma í marz,
Sína. Guð minn góður, vertu ekki
svona æst, barn. Philip Lascallas —
bróðursonur mannsins hennar —
kemur hingað í opinbera heimsókn.
Hann gegnir einhverju starfi í
sambandi við frönsku sýninguna á
hátíðinni, að því er hún segir.“
Teresína virtist nú ekki hafa
neinn áhuga fyrir þessu umræðu-
efni lengur, en hún braut nú heil-
ann um það, hvernig hún gæti
bezt notfært sér þessa heimsókn
frænku sinar. „Þegar allt kemur til
ails, þá er ég nú heitin eftir henni,
svo að hún ætti að sýna mér sér-
staka ræktarsemi," hugsaði hún
með sér. „Og það mun hún gera,
ef ég fer rétt að.“
Georgína var aftur á móti upp-
væg af hrifningu. „Hugsaðu þér
annað eins, Hinrik. Hún kemur
alla leið frá París. Heldurðu að
það verði ekki gaman að sjá Zenu
frænku? Við höfum heyrt svo
margt um hana, og okkur hefur
ætíð fundizt hún vera eins konar
norn í ævintýrabók. Auðvitað eins
konar heilladís fjölskyldunnar. Ég
vona aðeins, að hún gefi mér einn
kjól, sem ekki er saumaður upp úi
gömlum kjól af Zenu frænku."
Það var fullyrðing allrar fjöl-
skyldunnar, að Quinby væri fljót-
asti hesturinn í öllu Kensington-
héraði, og nú átti hann að sýna,
hvað hann gæti. Snjórinn var harð-
ur og háll eftir hundruð sleða-
meiða, sem um hann höfðu runnið.
Hann myndaði lika lag, svo að
steinhella strætanna og járnklædd-
ir hófar hestanna náðu ekki sam-
an. Hesturinn virtist því blátt á-
fram líða áfram í loftinu með svif-
mýkt örvarinnar.
Fremsta sætið var lágt, og fót-
brettið myndaði fallegan boga.
Með hliðum sleðans var allhá brík
til varnar gegn snjó og kulda. Gústi
fann ylinn af líkama Teresínu við
hlið sér, og þessi nána snerting olli
því, að tilfinning hans um það, að
þau flygju áfram varð cnn sterkari.
En Teresína var algerlega ónæm
fyrir töfrum hraðans og háttbundn-
um hreyfingum hestsins. Hún tók
ekki heldur eftir fegurð mjallar-
innar eða bláma himinsins. Hún
hafði þykka slæðu fyrir andlitinu
til varnar gegn storminum og frost-
inu. Hún áleit, að hún mundi deyja
af sneypu, ef andlit hennar yrði
Nr. 1
49
KJARNAR