Kjarnar - 01.02.1948, Blaðsíða 108

að gera mér í hugarlund hvað það hefur verið, sem vakti
henni þennan ótta.“
„Hvert er álit yðar um þetta, sem hún sagði um lind-
ann — þennan dröfnótta linda?“
„Stundum hefur mér flogið í hug, að það hafi aðeins
verið óráð í brjálæði skelfingarinnar, og stundum kemur
mér til hugar, að það sé eitthvað í sambandi við tatarana.
Þeir báru alltaf dröfnótta og marglita linda um höfuð
sér.“
Holmes hristi höfuðið eins og sá, sem er langt frá því
að vera ánægður. „Lausnin virðist ekki liggja á yfirborð-
inu,“ sagði hann. „Gerið svo vel að halda frásögninni á-
fram.“
„Síðan þetta skeði eru liðin tvö ár, og ég hef orðið enn
meir einmana eftir því sem tíminn hefur liðið. Fyrir
mánuði síðan gerði ástkær vinur, sem ég hef þekkt lengi,
mér þann óvænta heiður að biðja um hönd mína, og nú
er ég lofuð honum. Hann heitir Armitage — Percy Armi-
tage. Stjúpfaðir minn hefur ekki látið í ljós álit sitt um
þetta, og við ætlum að gifta okkur í vor.
Fyrir tveim dögum síðan var hafin viðgerð á vestur-
álmu hússins, og herbergið mitt var málað. Ég varð því
að flytja úr því á meðan og svaf í herbergi systur minnar
sálugu. En síðastliðna nótt, er ég vakti og var að hugsa
um örlög hennar, heyrði ég allt í einu þetta sama blístur
og verið hafði fyrirboði dauða hennar. Óstjórnleg hræðsla
greip mig, og ég spratt á fætur og kveikti á lampanum, en
hvergi var neitt að sjá í herberginu. Ég var svo óttasleg-
in, að ég gat ekki lagzt fyrir aftur. Þegar, er bjart var
orðið, náði ég mér í vagn og ók til járnbrautarstöðvarinn-
ar, og nú er ég hér komin til þess að leita aðstoðar yðar.“
Nr. 1
KJARNAR
106