Skírnir - 01.01.1879, Side 14

14
ENGLAND.
sigurvegurum. f>egar þeir komu til Dower, voru öll skipin á
höfninni og bærinn sjálfur meS fánaskrúSi, bryggjan lögð rauSu
klæöi og vegurinn allur upp að járnbrautar stöBinni, en á hann
strá<5u ungmeyjar blómum, er þeir gengu upp eptir. Nefnd
iSnaSarmanna kvaddi þá á bryggjunni og lofaSi sá, sem kveðij-
una flutti, fyrirhyggju og stjórnvitru Beaconsfields. J>ar var og
borgarstjórinn og fulltrúar bæjarins og fær0u honum skriflegt
ávarp. Beaconsfield þakka&i mönnum fyrir viStökurnar, en benti
borgarstjóranum á, a8 ávarpiö skyldi ekki bafa verib mælt til
sín eins, heldur og til förunauts síns Salisbury. «þi0 hafiS
líklega ekki búizt viS, aS vi0 yr0um samfer0a heim, en landi0
á honum ekki minna a0 þakka enn mjer, en þa0 sem oss befir
á unnizt vona jeg a0 ver0i því til hags og heilla og drottni þess
til mesta hei0urs». Yi0höfnin í Lundúnum var hin stórkostlegasta
er þar var komi0, en stórmenni tórýflokksins ásamt borgar-
stjóranum var komi0 á járnbrautarstö0ina a0 fagna þeim Bea-
consfield. þar var og kominn öldungur af Gybingakyni næstum
hundra0 ára gamall, sem Moses Montefiore heitir. Hann er
stórau0ugur ma0ur, en hefir veri0 mjög á fer0um um allan heim
til a0 kynna sjer hagi Gy0inga og hjálpa þeim hvervetna þar
sem þeir áttu vi0 bág kjör a0 búa. Hann kva0st enn einu sinni
vilja sjá þann mann, sem á svo háum aldri hef&i afreka0 svo
miki0 fyrir fósturland sitt og öll austurlönd. Sem flestum ies-
enda vorra mun kunnugt, er Beaconsfield (Disraeli) Gy0ingur a0
ættemi til, en kristna0ist á ungum aldri, og þykir Gy0ingum
hann hafa gert kyni sínu sæmdir, þó hann liafi gengi0 af trúnni.
Beaconsfield og Salisbury óku í sama vagni inn í borgina og
rigndi á þá blómum og blómsveigum alla lei0. þegar hinn fyr-
nefndi steig úr vagninum vi0 höll utanríkisstjórnarinnar, tók þar
móti bonum sá hershöf0ingi, sem Ponsonby beitir, og rjetti a0
honum forkunnar fagran og fágætan blómvönd frá Yiktoríu drottn-
ingu. þess þarf ekki a0 geta, a0 fagna0aróp borgarlý0sins
fylgdu vögnunum allan veginn, en yfir þótti þó taka, er hinn
gamli ma0ur var kominn upp í höllina og gekk fram á glugg-
svalirnar. þeir mæltu hvor um sig, lávar0arnir, nokkur or0 til
fólksins og kvá0ust vona, a0 þa0 mundi sannast og rætast, a0