Búnaðarrit - 01.01.1952, Page 13
B Ú N A Ð A R R I T
11
að fara úr sveitinni i vetrarvistir í bæjunum. Þær fóru
í „vistir“, á skrifstofur, að símavörzlu, til starfa við
iðnað o. s. frv. Og þó þær kæmu heim um sláttinn
tii að byrja ineð, ílendust jiær fljótlega i bæjunum,
og voru þá horfnar frá framleiðslustörfunum í sveit-
inni. Enn er þó nokkuð unnið úr ullinni á ýmsuni
bæjum, en mest eru það prjónavörur — sokkar og
nærföt. Vefstólar sjást óvíða nú orðið og frekar munu
þeir vera notaðir til þess að vefa ýmiss konar skraut-
vefnað, en til þess að vefa klæðnað á fólkið. -—-
Bæirnir héldu áfram að aukast að fólksfjölda, og
um leið óx markaðurinn. Það þurfti meiri mjólk
og meira kjöt handa þeim, sem þar bjuggu. -—
Vegirnir teygðust lengra og lengra út frá bæjunum.
Fleiri og fleiri fóru að selja mjólk, og' nú er það ná-
lægt % hlutar af öllum bændum Iandsins, sem senda
mjólk frá sér daglega til að reyna að fullnægja mjólk-
urþörf þeirra, er í bæjunum búa.
Eins og að líkiim lætur og hverjum er auðskilið,
eru gerðar allt aðrar kröfur til framleiðslu og verk-
unar vöru, sem selja á til óþekktra, vandfýsinna neyt-
enda, en vöru, sem maður ætlar sjálfur að nota á
heimili sínu eða lijálpa kunningja Sínuin uin. Og
þegar afstaða hóndans breyttist frá því að vera fram-
leiðandi fyrir sitt heimili og í það að vera liður i fram-
leiðslu fyrir þjóðarheildina, koma nýjar kröfur og ný
viðhorf til sögunnar. Uni aldamótin var öllu sauðfé
slátrað heima. Ivjötið var síðan flutt í verzlunarstað-
inn ýmist á klakk, í kerru eða á árabát. Var kjötið
því oft misjöfn vara, þegar það að lokum komst í
kaupstaðinn. Fjótlega komu sláturhús allvíða, en fram
lil 1940—50 börðust einstaka bændur harðri baráttu
fyrir þvi að fá leyfi til að slátra heima og selja kjöt sitt
kunningjum. En nú er sá björn unninn. Nú viður-
kenna allir að öllu sauðfé verði að slátra i slátur-
húsum, og alls staðar eru þau komin, en víða eru