Búnaðarrit - 01.01.1952, Side 45
BÚNAÐARRIT
43
jafnframt er uppskeran öruggust af góðum áveitu-
engjum, þar sem fullkoniið vald er á vatninu. Og
líklegt þykir mér að næstu árin verði meiri rækt við
þær lögð en verið hefur.
XIV.
Um aldamótin má lieita að allt gras, sem slegið
var, hafi verið þurrkað. Vothey var aðeins gert á
einstaka stað, og talið af mörgum sem neyðarúr-
ræði, sem gripið var til, til að forða heyi frá algerðri
eyðileggingu. Einstaka menn eins og Eggert á Meðal-
felli gerðu þó árlega vothey. Búnaðarfélag íslands
reyndi að vinna að úlbreiðslu votheysgerðar, meðal
annars með því að fá þá Halldór Vilhjálmsson, skóla-
stjóra á Hvanneyri, og Ágúst Helgason, bónda í Birt-
ingaholti, til að kenna mönnum, er þess óskuðu, vot-
heysgerð í „praxis“, en sárafáir notuðu sér það. Mest
var það með skólapiltum frá Hvanneyri, sem vot-
heysgerðin hreiddist út, og langmest um Vesturland,
sem að mörgu hefur verið á undan öðrum landshlut-
um með heyverkun og skepnuhirðingu. Hjá þeiin
geymdust hærurnar — yfirbreiðslurnar — sem þeir
hreiddu yfir sætin, til að verja þau með, þegar rigndi,
og frá þeim breiddust þær aftur út um landið, og eru
þó hvergi nærri notaðar alls staðar né í öllum sveitum
enn.
Þegar heyið var orðið þurrt, var það borið í hey og
tyrft og geymt til vetrarins. Hlöðurnar voru fáar
framan af öldinni, og var til þess telcið ef einhver
hafði hlöðurúm yfir megnið af heyslcapnum, eins og
t. d. Jón Skúlason á Söndum í Miðfirði
En smám saman fara menn að koma upp hlöðum
yfir þurrheyið. Áður en bárujárnið kom til, var ekki
gott að verja þær leka í haustrigningunum, og má
vera að það hafi nokkuð tafið útbreiðslu þeirra.
Við fasteignamatið 1940 reyndust vera til þurrheys-