Búnaðarrit - 01.01.1952, Qupperneq 105

B Ú N A Ð A R R I T
103
mennta- og læknistímum, og stærstu og bezt ræktuðu
fjárættir landsins, séu orðnar of menntaðar, en sjálf-
menntaða féð reynist lífseigast.
4. Að lokum:
Hvers ber að gæta til að fá sem fyrst raunhæfa
reynslu um gæði og erfðaeðli hrúta? Hrúturinn telzt
ekki kynbótakind. nema afkvæmi hans verði meiri
kostakindur en mæður þeirra.
Ef löinbin eru lakari en mæður þeirra, þá er hrút-
urinn dauðadæmdur, hversu vel, sem hann lítur út.
Ef ætlazt er til að fá kynfestu í fjárstofninn með raun-
hæfri ræktun og með aðfengnu kynbótafé, er bezt að
láta kynbótaféð lifa við sömu lifskjör og fé það sem
því er ætlað að bæta, annars geta gallarnir falizt í
fölskum hjúp, eða dulizt þar til búið er að blanda
þeim í það íe, sem kynbótafénu var ætlað að bæta.
Ef ætlazt er til að kynbæta eigi fé með aðfengnum
kynbótahrút, þá er þörf að vita vel um erfðakosti
kynbótahrútsins, svo öruggt sé að hann skemmi ekki
stofninn, sem honum er ætlað að bæta.
Gott er að prófa erfðakosti hrúta með skyldleika-
rækt, og taka vel eftir sérkennum, sem ekki voru í
heimafénu, sem kunna að koma í lilandaða ienu, og
ef svo reynist að gefa því glöggar gætur, hvort þau
bæta stofninn eða spilla honum.
Bezt er líka að fá ær af sama kynstofni og hrútinn,
láta þau lifa við alveg sömu lífskjör og hitt féð, með
því fæst fyrst raunhæf reynsla um aðfengna fjárkynið.
Enn er í fullu gildi það sem Salómon sagði fyrir
mörgum öldum siðan: „Haf nákvæmar gætur á útliti
sauða þinna, og veit hjörðum athygli þína, því að auð-
ur varir ekki eilíflega, né heldur kóróna frá kyni til
kyns.“
Kviskerjum, 2. febrúar 1951.