Búnaðarrit - 01.01.1952, Blaðsíða 184
182
B Ú N A Ð A R R I T
gisinn, þótt ekki væri uin sjáanlegar kalskellur að
ræða.
Sumarið. Vegna kuldanna og þurrkanna að vorinu
spratt seint, og af sömu ástæðum svo og vegna klaka
i jörðinni byrjaði öll jarðabótavinna í seinna lagi.
Áburður nýttist illa. Þar sem tilbúinn áburður var ekki
borinn snemma á, kom hann að litlum notum. Ýmsum
varð það ljóst nú, að til þess að vera viss um að hafa
gagn af tilbúna áburðinum, yrðu þeir að eiga hann frá
árinu á undan, því að ella væru þeir ekki sjálfráðir
um það, hvenær þeir bera hann á, en það yrðu þeir að
vera, ættu þeir að hafa hans full not.
Einstaka bændur, sem höfðu getað borið snemma á,
byrjuðu að slá í júnímánuði, um jónsmessu, margir
fyrri hluta júlí, en fjöldinn ekki fyrr en síðari hluta
júlímánaðar og um mánaðamótin júlí—ágúst.
Heyskapartíðin var alls staðar góð framan af —
fram í ágúst. Þeir, sem byrjuðu snemma að slá, náðu
ágætum heyjum. Sunnanlands var sumarið allt hið
hagstæðasta lil heyskapar, og norðvestanlands mátti
heita, að aldrei kæmi sltúr úr lofti. Allt bey þornaði
um leið og það var losað.
Vcstan-, norðan- og austanlands varð tíðin nokkuð
risjusöm úr því að kom fram í ágústmánuð, en hvergi
svo að verulegur bagi væri að, enda þótt það tefði nokk-
uð beyskapinn og gerði hann dýrari og heyin nokkru
verri.
Vegna þurrkanna sunnanlands og þess, hve hægt og
seint spratt, var taðan venju fremur góð og kraftmikil.
Á þessu vöruðu ýmsir sig ekki og þurrkuðu hana ekki
nóg. Hitnaði því allvíða meira í töðunni en gott var,
og á nokkrum stöðum brann hún, en skemmdist á
öðrum.
Þrátt fyrir það þó árlega hafi bælzt við stærð tún-
anna, varð töðufallið minna í ár en undanfarin ár, og
er trúlegt, að það muni einum fjórða lil þriðja hluta.