Vísir - 24.12.1943, Blaðsíða 5

J ÓLABLAÐ VlSIS
S
í einu kom himinhá alda og reiö undir skipið, lyfti því hátt og
bar það upp á klettadrang. Afturskuturinn fór þegar í kaf, en þar
var káetan, og drukknaði þar greifafrúin, sonur hennar og þern-
urnar þrjár.
Ábótinn, þerna nokkur, brytinn og maður að nafni McArthur,
sem var einn farþeganna, héldu sér dauðahaldi í það, sem hendi
var næst. Það var Mc Arthur sem fyrstur kom auga á dóttur sendi-
herrans sem hafði tekið út, en hélt sér enn á floti innan um brak
úr skipinu. McArthur tókst að hjarga mærinni, og með aðstoð
brytans drógu þeir liana upp úr sjónum. Brytinn reyndi því næst
að synda til lands, en þraut mátt, og drukknaði hann á leiðinni.
Á klettunum stóð hópur Mára, sem liafði safnast þar saman til
þess að liorfa á harmleikinn. Enginn þeirra gerði neina tilraun til
þess að koma skipbrotsmönnum til bjargar. Þegar ábótanum var
orðið þetta ljóst ákvað liann að reyna að komast til lands. Hann
rak hníf sinn í skoru milli tveggja steina á Idettinum og lét sig
svo síga niður og hélt sér í hnifsskeftið með annari hendi, en brátt
tókst honum að grípa fljótandi ár með hinni. Sleppti liann þá
lakinu og svamlaði til lands og hafði stuðning af árinni. Márar
þeir, sem á ströndinni voru, drógu hann svo á land, og var auðséð
á svip þeirra, að þeim var það óljúft. Aðrir skipbrotsmenn ákváðu
nú að fara að dæmi ábótans og var ungfrú de Bourke, sendiherra-
dóttirin, næst i röðinni. Þegar hana bar að landi tók Mári nokkur
í annan handlegg hennar, en annar Mári í annan fót hennar, og
kipptu þeir henni upp á ströndina. Var nú hinum, sem eftir voru
á skipinu, einnig bjargað. Mikil voru vonbrigði þessa fólks, sem
hafði glaðst yfir því, að vera komið á land eftir hrakningana, er
Márar sviptu það klæðum og léku það harkalega. Þegar klæðin
voru rifin utan af sendiherradótturinni, sem var mær fögur og
vel sköpuð, litu Márar á hana lostafullu augnaráði og voru há-
værir og hranalegir. Að þessu loknu snéru Márar sér að því að
hirða allt verðmætt á skipinu, en storminn hafði nú lægt svo, að
auðvelt var að athafna sig við slíkt sem annað.
Nokkur lík rak nú á land og fóru skipbrotsmenn bónarveg að
Márum og báðu þess, að mega grafa líkin, en Márar svöruðu því
til, að hræ hunda lélu þeir að jafnaði rotna undir berum himni.
Leituðu þeir að fjármunum og öðru í vösum hinna sjódrukknuðu
karla og kvenna og hentu líkunum þar næst í sjóinn. Horfðu skip-
brotsmenn á þetta skelfingu lostnir.
Márar ráku nú skipbrotsmenn í hóp og ráku hann á undan sér
upp í fjöllin. Ekki fékk neinn í hópnum neitt til þess að skýla
nekt sinni, en þó fengu þeir að vefja blóðrisa fætur sina, til þess
að fei’ðin sæktist betur. Márar litu á fólk þetta sem þræla, en þræl-
ar og aðrir, sem ekki höfðú sömu trú og Márar, voru réttlausari
en skynlausar skepnurnar í þeii’ra augum.
Margir voru að þvi komnir að gefast upp, en Márar sögðu að
þeir myndu grýta lil hana hvern
þann, sem ekki héldi áfram göng-
unni. Kváðust Márar eigi vilja saurga
vopn sín með því að bera þau á hina
„kristnu liunda“.
Að lokum, þegar allir í hópnum
voru að því komnir að örmagnast,
var numið staðar í fjallastöð nokk-
urri. Var þar liús nokkurt af steini
gert, íveruhús að því er virtist, og
nokkur útihús, og skammt frá nokkr-
ir asnar og geitur á beit. Þarna voru
fimm eða sex karlar á slangri úti við
og gullu háðsyrði og kuldahlátrar af
vörum þeirra, er þeir sáu hinn nakta
hóp. Út úr húsinu kom gildvaxinn
maður, sem bar sig þannig, að ætla
mátti að hann væri yfirmaður allra
hinna, þvi að þeir, sem komu með
hópinn, heilsuðu honum af mikilli
virðingu. Svo var þó ekki, því að það
kom brátt í Ijós, að maður þessi var
þrælasali, og buðu ræningjai’ hon-
um hina herteknu menn og konur til
kaups. .
Enginn i hópnuni fann eins sárt til
hinnar smánarlegu framkomu ræn-
ingjanna og þrælasalans, en dóttir
sendiherrans. Það fór titringm- um allan likama hennar, er þessi
gildvaxni, luralegi maður opnaði munn hennar, til þess að athuga
tennur hennai’, en henni létti hrátt, því að hún sá, að tillit hans
var kuldalegt og bar engri girnd vitni, er hann virti likama hennar
fyrir sér. Hann leit á hana augum þrælasalans einvörðungu. Ekki
varð liún síður fegin, er hún komst að því, að hún, ábótinn frændi
hennar og MacArthur, voru i sama liópnum. — Fann ungfrú de
Bourke sárl lil með hinum skipbrotsmönnum, einkum ungri
stúlku, sem seld var og ílutt á brott, en til hennar spurðist aldrei
framar.
Það var nokkurum erfiðleikum bundið fvrir þau, að finna eitt-
hvað til þess að skýla nekt sinni, og þótt það væru tötrar einir,
sem þau kæmust yfir, voru þau öll sárfegin, að þurfa ekki að
ganga um nakin. Matvæli þeirra voru af skornum skammti, að-
ailega mélkökur, og ekld fengu þau annað til drykkjar en vatn.
Hálm fengu þau til þess að breiða undir sig, þar sem þau lögðust
til svefns. Ekkert var fyrir þetta vesalings fólk gert og tók það
brátt að örvænta um framtiðina.
Þegar frá leið varð þó nokkuf breyting á. Dóttir sendiherrans
var látin vinna ýms liússtörf og mátti ganga um húsið að vild.
Tókst henni að afla sér hylli barna húsráðanda og hins arabiska
þjónaliðs lians. Framkoma liennar var aðlaðandi og hið fagra
bros hennar upprætti allt vantraust úr hugum þeirra, og var oft
reyt að vikja ýmsu að henni með leynd, svo sem geitamjólk og
ávöxtum. Dag nokkurn lcomst ungfrú de Bourke yfir pappírs-
blað og litaðan krítarmola. Henni var huggun í þessu, en annað
olli henni miklum áhyggjum, og það var tillit augna húsráðanda,
sem virtist vera farinn að veita henni mikla athygli, og brosti
nú titt til hennar. Hún þurfti svo sem ekki að fara í neinar graf-
götur um, hvað liann hafði í huga. Reyndi hún að forðast hann
og hljóp í felur, ef hún vissi af honum í nálægð sinni. Hún ótt-
aðist þann dag, er hann mundi rétta út hinar luralegu hendur
sínar, til þess að hrifsa hana til sín. Ábótinn, sem hafði margt
reynt og séð, sá hvert stefndi, og ól áhyggjur miklar og stórar.
Ábótinn var ekki i vafa um, að mikil hætta vofði yfir þeim öllum.
Ábótinn þóttist sjá fram á, að ekkert gæti orðið mærinni til bjarg-
ar, nema að vega húsráðanda, en af því mundi leiða ægilega
hefnd, sem bitnaði á þeim öllum. Tilgangslaust var að leita á
náðir konu húsráðanda, því að hún var engu ráðandi, nema i
kvennabúrinu, sem var í öðru liúsi, sem stóð nokkuru fyrir aftan
aðalhúsið. Fyrirsjáanlegt var og, að tilgangslaust mundi að hyggja
á flótta.
Næstum daglega komu Márar til þess að verzla við húsráð-
anda, en það var lítið uppörvandi við komu þessara manna, þvi
að svipur þeirra bar því vitni og framkoma öll, að þeir voru bragða-
refir mestu, og til alls trúandi.
2