Vísir - 24.12.1943, Qupperneq 26

26
JÓLABLAÐ VlSIS
GLEÐILEG JÓL!
Sœlgætis- og efnagerðin Freyja h.f.
GLEÐILEG JÓL!
Eggert Kristjánsson & Co. h.f.
GLEÐILEG JÓL!
Reiðhjólaverksrrdðjan Fálkinn.
Anna-Maria getur ckki haft augun af gamla manninum. Er hann a'ð
hefja dauðastríð sitt?
— Já, hún kallaöi líka á mig,
cn þelta hefir aðeins veriÖ eitt
af þessum vanalegu krampa-
köstum, sem slrax líða lijá. —
Þelta er ófyrirgefanlegt kæru-
le3rsi hjá lijúkrunarnema, sagði
Gunnar þunglega.
*
fj SJÚKRASTOFUNNI nr. 17
f- • berst gamli maðurinn
harðri baráttu. Hin töluðu orð
hljóma sterk og þung i vitund
hans, líkt og dómsorð og fjar-
lægar dauðaldukkur. Hann
skilur þetta ekki fullkomlega.
Hann veit það eitt, að eitthvað
er ekki eins og það á að vera,
og hann er eflaust þess valdur
— og hjarta hans fyllist
beiskju, ótta og kvíða. Einhver
leynd ásökun leynist í loftinu.
Mennirnir hafa líka atyrt hann
og snuprað allt hans lif. —- —
Ó, hvað hefir liann nú brotið
af sér?-----Halda mennirnir
ennþá, að hann sé að svikjash
um? — — Finnst þeim hann
ef til vill vera of lengi að
devja? — — Æ, þeim hefir
fundizt hann vera of lengi að
öllu í lífinu. — — Ó, guð
þú á himna hæðum, hvers
vegna hefir liann aldrei getað
skilið lífið og mennina?...
Hann reynir að reisa höfuð-
ið frá svæflinum. Honum finnst
hann ekki geta legið kyn’.
Hjarta hans berst ótt og títt
inni í innföllnu brjóstinu. Enn-
þá einu sinni hefir hann upp
veika rödd sína til þess að af-
saka sig gagnvart mönnunum,
ef þeir aðeins vildu hlusta á
hann. En það er enginn við-
staddur til þess að hlusta á
hann, Mennirnir hafa heldur
.aldrei mótt vera að því að hlusta
ó hann og aldrei viljað skilja
hann........
*
AGANGINUM, rétt fyrir
utan sjúkrastofu nr. 17,
rekst Anna-María á báða kandi-
datana. Gunnar snýr sér þegar
að henni og segir með ströng-
um ásökunarrómi:
— Ungfrú Anna-María, það
er of mikið kæruleysi að vera
að leika sér þannig með dauð-
ann. Hér er enginn skemmti-
staður. Þér ættuð að hafa það
hugfast framvegis.
— Hvað? — Er gamli mað-
urinn þá ekki dáinn! — Það
veit guð, að eg hélt Iiann væi’i
að deyja, sagði Anna-María
mjög álíöf.
— Ef yfirlækninum væri
gert kurinugt um slíkt gáleysi i
starfinu, yrðu þér þegar í stað
rekin, segir Ólafur hranalega.
Við þessa duldu ógnun bloss-
ar sjálfsvarnarviðleitni Önnu-
Mariu upp, því að hún er skap-
stór og bráðlynd og svarar þvi
fullum hálsi með iskaldri röddu
og napurri:
— Svo að þér þykizt, herra
kandidat, vera þess umkominn
að ákæra mig fjn'ir slarfið, sem
spyrjið fyrst af öllu á morgn-
ana — líkt og hlakkandi ná-
hrafn — hvorl gamli maðurinn
sé ekki dáinn — því þér vonizt
eftir að fá að kryfja hann —
yður til skemmtunar. Mér hefir
stundum lieyrzt að það væru
bara óþarfa dutlungar og
kergja í gamla manninum hð
vera að draga það dag eftir dag
að deyja — og lengja fyrir yður
biðina. Það er kannke það, sem
yður svíður sárast, að hann
skyldi ekki vera að deyja? Mér
þætti gaman að heyra livað