Vísir - 24.12.1943, Blaðsíða 18

18
J Ó L A R-L A-B; V í SIS
GLEÐILEG JÓL!
Verzlunin Hamborg.
GLEÐILEG JÓL!
Skúli Jóhannsspn & Co.
GLEÐILEG JÓL!
Á. Einarssan & Funk.
Nora Magazin.
GLEÐILEG JÓL!
fíeinh. Andersen, klæðskeri,
Laugayeg 2.
forardý, seni vai' fyrir neðan
hana. Eg sagði ákaflega ljótt —
það man eg. Hafi nolckur mað-
ur krossbölvað á sinni ævi, þá
var það eg á meðan að eg þurrk-
aði foi-ina af fötunum mínum,
framan úr andlitinu og af fót-
unum.
Systkinin hlóu ekki meira.
Þau voru orðin lirædd í
villunni og bjuggust við öllu
þvi versta. Loks rann samt sú
stund upp, að við hittum skarð-
ið og við komust niður að Felli.
Þegar þangað kom, fannst
mér að eg ekki geta látið nokk-
iirn mann sjá mig svona á mig
kominn, forugan, blóðrisa og
rejmandi blautan. Þar að auki
vjssi eg að ungmennaíélagshús-
ið, sem skemmtunin var haldin
i, var óupphitað og það gat ver-
ið hættulegt að setjast þar fyrir,
jafn blautur og eg var.
Eg sá njér þann kost vænstan
að hverfa hejm, að læknissetr-
inu, fá þar þurr föt og hafa
fataskipti.
Eg barði að dyrum.
Vijjnukona læknisins kom til
dyra. Það var stult og lineljin
kerling, blá. í andlitl og .með á-
berandi stóra vprtu framan á
nefbroddinum.
„Ej: læknirinn heima?“ spm-ði
eg.
Nei, vinnukonan var ein
heirna. Vetrarmaðurinn var
lvominn niður i ungmennafé-
lagshús, læknirinn. var að vitja
sjúklings, en læknisfrúin liafði
farið á næsta bæ til að spila
whist.
„Ekki vænti eg að þú gætir
verið svo góð að lána mér föt?“
spiu'ði eg .þegar vinnukonan var
búin að gefa mér upplýsingar
unuað hún væri ein heima.
„Hvað segirðu maður? Vant-
ar þig fötu? Villu vatnsfötu?"
„Nei, mig vantar föt til að
fara í,“ sagði eg og Iagði mikla
áherzlu á orðin. Mér var orðið
hrollkalt, og ekki bætti það úr
skák, að standa þai’na frammi
fyrir heyrnarlausu og skilnings-
lausu kerlingarskrifli, sem bauð
mér ekki svo mikið sem í bæ-
inn.
„Þú ert í fötum, maður!“
sagði kerlingin með nokkurum
þjósti og horfði á mig eins og
eg væi'i einhver bölvaður fá-
bjáni. Hún gei'ði sig líklega til
að skella hurðinni í lás og henni
þótti það. svo sem auðséð, að
það væri ekki allt með feldu
með alklæddan mann, sem færi
að biðja um föt.
Eg spyrnti fæti við hurðinni
og tókst loks að sannfæra kerl-
inguna um- það, að eg hefði
siungist é höíúðið jaiður í djúpa
og vatnsmikla á og seinna farið
í áþekkt ferðalaguiður í skitugt
forardý. Eg kom kerlingunni
líka í skilning um það, að ef eg
fengi ekki þurr föt — og það
strax, þá myndi eg sennilega
vera dauður úr lungnabólgu
með morgunsárinu.
Þetta hreif. Vinnukonan
aumkvaðist yfir mig og bauð
mér inn í upphitaða stofu. Þar
vísaði hún mér til sætis, en sjálf
fór hún fram að leita að fötum.
Hún kom að vörmu spori aft-
ur — en fatalaus. Hún kvað
vera illt í efni, því læknisfrú-
in liefði farið með lyklana að
fataskápnum og hún gæti ekki
náð i nein almennileg föt.
„Jæja, óalmennileg þá! Mér
er sama hvaða druslur þú kem-
ur ineð, bara ef þær eru þurr-
ar.“
Vinnukonan fór. Þegar hún
kom aftur hélt hún á mórauð-
um vaðmálsbuxum af vinnu-
inanninum undir hendinni. Þær
voru bættar með gráköflóttri
bót á vinstra hnénu, náðu mér
ekki nema niður á kálfa, og það
lagði af þeim megna súrheys-
fýlu.
Við þessum buxum hefði ekk-
ert verið að segja, ef kerlingin
hefði komið með samsvarandi
jakka — en það gerði hún
reyndar ekki. Hún kom með
kjóljakka af lækninum, en
læknirinn var risi að vexti og
með ístru að auk. t þessa sam-
stæðu ætlaði hún mér að fara.
„í hamingjunnar bænum? Er
ekkert annað til?“ spurði eg
með ólýsanlegri skelfingu.
„Nei, því miður.“
„En nærföt?“
„Þarftu þeirra nú líka?“
„Auðvilað! Eða ætlarðu mér
kannskc að vera strípuðum
innan i þessum kjóljakka, sem
livergi kemur nálægt mér, og í
gisnum buxunum, sem ná mér
ekki nema niður á kálfa. Nei
takk!“
Vinnukonan fór. Hún kom
allslaus til baka.
„Eg fann ekki nein nærföt,
sem eg held að þú geti gert þér
að góðu,“ sagði hún og tvisteig
vandræðalega fyrir framan mig.
„Góða bezta, vertu ekki að
hugsa um það, eg get gert mér
allt að góðu.“
„En —. en eg hefi ekki neitt
nema — nema — nema skjætu
af mér.“
„Ertu vitlaus!“
„Annað er ekki til.“
„Jæja, lofaðu mér þá að sjá.
Ekki get eg verið blautur."
„Þarf eg að koma — koma
— koma-------?“ .
„Koma hvern fjandann?“
spurði-eg önugur. Mér var runn-
ið í skap út af fötunum sem mér