Vísir - 24.12.1943, Blaðsíða 15

JÓLABLAÐ VÍSIS
15
Þ*8 var heldur ekld að á-
stæðulausu, þvi að timi frú
Sturgis var kominn og fólkið
i húsinu hafði um nóg að hugsa.
Sturgis hafði langað mjög til
þess, að kona hans fæddi barn-
ið heima hjá þeim og læknirinn
hafði veitt samþykki sitt til þess,
enda var sjúkrahúsið i sveitinni
fullt. Læknirinn var þvi staddur
þarna, sömuleiðis yfirsetukon-
an, móðir frú Sturgis og við
hjónin.
Og Roger Sturgis var auðvitað
þarna líka. Hann beið og beið,
kafrjóður af óþolinmæði, skjálf-
andi af eftirvæntingu og þvæld-
ist fyrir öllum.
En Jupiter beið einnig, utan
dyra.
Hvað var allur þessi mann-
fjöldi að gera þarna inni? Hann
lieyrði mannamál, vatn streymdi
úr hana og það glamraði í glös-
um og málmi. Hann skildi ekki,
hvað var að gerast, en fann það
einhvernveginn á sér, að ÞAÐ
væri að verlci, ÞAÐ, sem hafði
orðið til þess, að hann valt úr
valdastóli og var fyrirlitinn og
auðmýktur. ÞAÐ — þessi ósýni-
legi, huglausi fjandmaður, sem
þorði ekki að láta sjá sig. Nú
mundi hann koma í Ijós, jafn-
skjótt og hurðinni yrði lokið
upp. Honum yrði ekki undan-
komu auðið!
Vöðvarnir hnýkluðust undir
skinninu, er hann bjó sig til
stökks og beið.
IÐ, sem vorum inni í hús-
inu, höfðum auðvitað enga
hugmynd um þetta. Læknirinn
hafði falið okkur Betty að vera
hjá Roger inn i setustofunni og
sjá um, að hann færi þaðan ekki,
Það var enginn hægðarleikur,
þvi að hann var ástriðumaður
mikill. En loks barst okkur hin
mikla fregn — meybarn var
fætt — og litlu síðar kom yfir-
setukonan fram í svefnherberg-
isdyrnar með reifastranga í
fanginu.
Læknirinn kom á hæla henni
og brosti út undir eyru.
„Jæja, Sturgis,‘‘ tók liann til
máls, „þá er þessu lokið. Haldið
á henni í fanginu sem snöggv-
ast og segið okkur, hvernig þér
kunnið við að verða faðir.“
Sturgis skalf á beinunum, er
hann tók við barninu og liorfði
á það með tár í augum.
Læknirinn dró hanzkana á
hendur sér. „Allt er í bezta Iagi,“
sagði hann. „Engin hætta á
ferðum, svo að mér er óhætt að
fara.“ Hann lauk upp hurðinhi.
Á þvi augnabliki skauzt eitt-
hvað milli fóta hans. Jupiter
liafði séð sér færi 4 pð komast
Inn í stofuna,
Hann leit á Sturgis og augun
skutu gneistum af hatri, er hann
kom auga á reifastrangann, sem
húshóndi hans hélt í örmum séi',
og eg fann á mér, að hann vissi,
að þetla var ÞAÐ. Hann rak upp
reiðiöskiir og stökk á Sturgis.
Árásin var svo snögg og ofsa-
fengin, að Sturgis riðaði við,
þótt hann væri risi á vöxl o"g fíl-
efldur, og hrökklaðist upp að
veggnum. En ósjálfrátt reyndi
hann að bjarga barninu með þvi
að halda þvi yfir höfði sér. Bettý
var næst lionum. Hún þreif
reifaslrangann og fékk yfirsetu-
konunni hann, en hún stóð i
s vef nliei*bergisdyrunum. Svo
hratt hún konunni inn i svefn-
hei'bergið og skellti hurðinni af
öllu afli.
Þegar hér var komið, var
Sturgis húinn að ná jafnvægi
aftur og liann i*éðst á Jupiter ör-
vita af hræði. Stólar og borð
hrukku i allar áttir, er þeir börð-
ust. Loksins rönkúðum við
læknirinn við okkur, gripum
það, sem hendi var næst og börð-
um hundinn, unz liann féll i
rot. Við rígbundum hann og
drógum liann út á grasflötina,
þar sem við skildum hann eftir.
Sturg'is reikaði um eins og óð-
ur maður. Jakki hans var gauð-
rifinn og við veiltum þvi eftir-
tekt — þótt hann tæki ekld eftir
því sjálfur —- að'það hlæddi úr
liægra liandlegg lians. Læknir-
inn fór með hann inn í annað
herbergi, háttaði hann ofan i
rúm og bjó um sárið eftir víg-
tennur hundsins. Siðan sofn-
aði Sturgis, þvi að liann var
þreyttur á sál og líkama eftir
viðureignina og eftirvænting-
una.
En hvað átti að gera við Jupi-
ter?
„Skjóta hann,“ sagði eg hik-
laust, cn læknirinn var því mót-
fallinn. Hann vildi láta rannsaka
hundinn, til þess að gengið yi’ði
úr skugga um, hvort hann hefði
æði, þvi að þá þyrfti Sturgis að
vera undir læknishendi. Það
varð þvi úr, að læknirinn hafði
Jupiter á brott með sér, er hann
fór.
Við fengum siðar tilkynningu
um það, að hundurinn væri heil-
brigður og hann væri rólegur og
stilltur. Sturgis, sem hafði elsk-
að hann svo mjög fyrir
skeminstu, vildi hvorki heyra
hann né sjá. Læknirinn gaf
hann þvi manni, sem átti járn-
vöruverzlun í bænum og vant-
aði varðhund. Kaupmaðurinn
hafði heyrt getið um Jupiter og
falaðist eftir honum.
Hann hvarf þvi af sjónarsvið-
inu og innan skamms var jafn-
vel Sturgis búinn að gleyma
honum.
Það var heldur engin furða,
því að hann hafði eignazt nýtt
átrúnaðargoð, sem var svo óum-
ræðilega miklu dýrmætara, og
hann sýndi litla barninu alla þá
umhyggju og ást, sein hann átti
til. Hann var alltaf að finna
eitthvað nýtt skemmtilegt og
unaðslegt í fari þess. Hann lang-
aði Iielzt til að sitja heima alla
daga og fara ekki til vinnu, en
meðan hann var i bænum
hringdi liann á klukkutima
fresti, til að spyrja hvernig því
liði. Á liverju kveldi kom hann
heim með nýtt leikfang, nýja
hringlu eða eitthvað þvilikt, sem
hann varði miklum tíma til að
finna. Það var ekki liægt að
hugsa sér meiri ást og aðdáun.
JUPITER var okkur öllum
úr minni liðinn, eins og
martröð, sem menn vilja gleyma
— þangað til eg rak mig á það
eina nóttina, að hann var enn
í fullu fjöri.
Eg lá andvaka, bylti mér á
alla vegu, en gat ekki sofnað, og
fór út i eldhúsið til að liita mér
mjólkursopa. Þegar eg var á Ieið
til svefnherbergisins aftur og
gekk í gegnum setustofuna,
varð mér litið út um gluggann.
Veðrið var yndislegt og eg gekk
út að glugganum og leit út. Eg
stóð þar langa lengi. Tunglið óð
í skýjum og í hvert sinn, sem
rofaði til, varpaði það silfur-
tæru geislaflóði yfir garðinn,
svo að það var eins og hann
væri þakinn snjóslæðu. Allt var
kyrrt og hljótt. Mér fannst að
eg hlyti að geta heyrt laufblað
falla af trjágrein...
Mér varð bilt við, er eg sá ein-
hver ja þústu þokast áfram með-
fram girðingunni, sem skildi
milli garða okkar Sturgis.
Það var Jupiter!
Hann læddist áfram og dró
kviðinn næstum við jörð. Það
var eins og hann væri þarna i
njósnaleiðangri, væri að kanna
landið, varlega og laumulega.
Það var elcki gamli hrokinn i
göngulaginu. Ösjálfrátt hallaði
eg mér út um gluggann, til þess
að sjá betur, hvað hann ætlaðist
fvrir. Eg ralc olnbogann í jurta-
pott, sem stóð á gluggasyllunni
og hann datt niður á jörðina.
Jupiter tók undir sig stökk og
hvarf eins og örskot út i mvrkr-
ið. Garðurinn var aftur orðinn
auður. kvrrð ríkti allsstaðar og
tunrflíð óð i strfium.
Ea lokaði pluaganum og festi
honum vandle^a.-
Næsta dag fannst mér það
broslegt, að taka mark á þessu
atviki. Þetta var að eins hundur,
ekki hugsandi vera, hugsandi
manneskja. Þetta var ekki rán-
dýr, úlfur eða tígrisdýr. Eg sagði
því Sturgis ekki frá því, sem fyr-
ir mig hafði borið. En fáeinum
dögum síðar, þegar eg var að
vinna í garðinum og sá þjón-
ustustúlkuna hjá honum vera að
hengja flíkur af barninu til þerr-
is, datt mér í hug að spyrja
hana, hvort hún hefði orðið vör
við Jupiter upp á siðkastið.
Hún sagði mér þá frá ein-
kennilegu atviki, sem hafði
komið fyrir hana viku áður.
Hún hafði ekki sagt Sturgis frá
því, vegna þess að hún vildi ekki
hræða liana að óþörfu. Stúlkan
liafði verið úti með barnið i
vagniuuni þegar bill ók fram-
lijá þeim. Um leið og bíllinn fór
framhjá, heyrði hún reiðikgt
gelt úr honum og er hún leit upp,
sá hún stóran hvitan hund sitja
við lilið ökumannsins. Á hlið
vagnsins var letrað orðið „Járn-
vöruverzlun“.
Þetta gat ekki verið neinn
annar en Jupiter! Það var eng-
in önnur skýring á þessu, en að
hann hefði kannazt við stúlkuna
og látið i ljós hatur sitt, er hann
sá vagninn og barnið.
Mér varð ekki um sel, þegar
stúlkan sagði mér þetta. Hund-
urinn var ekki búinn að gleyma
því, sem gerzt liafði. Eg liafði
séð hann af tilviljun að nætur-
lagi. Hversu oft hafði hann ekki
komið áður, til þess að njósna
um fyrrverandi heimili sitt?
„Ef, þér sjáið liann nokkuru
sinni aftur,“ sagði eg við stúlk’
una, „verðið þér að segja Sturgis
það á samri slundu, eða mér, et
liann er ekki heima. Næst þegar
eg fer til bæjarins, ætla eg að
segja kaupmanninum, að liann
verði að liafa hnndinn i bandi.“
En eg spurði sjálfan mig
hvort það gæti átt sér stað, að
liundur gæti munað svona lengi
og greinilega? Það var ekkert
undarlegt, þótt rigur eða jafn-
vel hatur gæti verið miUi manna,
en hér var um skynlausa skepnu
að ræða, sem var bjá nýjum
húsbónda, i nýju umhverfi og
það voru margir mánuðir, síðan
hann fór að heiman. Gat liund-
ur verið svona langrækinn?
Ef til vill var hann ekki venju-
legur hundur, sem liafður er til
skemmtunar á heimili, venju-
legur Tryggur, Snati eða Lappi.
Þessi hundur liafði verið eyði-
lagður með eftirlæti og aðdáun,
og nu hafði þvi verio svipt burtu
með skyndilegunl hætti. Jupiter
var skynsamur, en skynsemi
hans var illkNÓtnisleg og liættu-
leg. Eg hataði hann, en það
sýndi einungis, að eg óttaðjst