Vísir - 24.12.1943, Blaðsíða 36

36--
JÓLABLAÐ VlSIS
Hálsbindagerðin JACO
óskar öllum viðskiptavinum sínum
GLEÐILEGRA JÓLA
og GÓÐS og FARSÆLS NÝÁRS.
GLEÐILEG JÓL!
Sjóklæðggerð lslands h.f.
GLEÐILEG JÓL!
Vinnufatagerð íslands h.f

GLEÐILEG JÓL!
AÐALSTRÆTI 4 h/f.

r
GLEÐILEG JÓL!
K. Einarsson & Björnsson.
Verzlunin Dyngja.
Z.
J
ekki full-kunnugt) kæmu í veg
fyrir, að dóminum, sem þegar
var upp kveðinn, yrði fullnægt.
Og Selininu lirakaði, hrakaði
með hverjum klukkutíma og
hún varð sljó, þjökuð, brenn-
andi heit og barðist við óum-
ræðilegar þrautir, eins og fiðr-
ildi, sem hefir verið barið og
titrar í sárum sínum á jörðinni
með brostna vængina. Foreldr-
arnir beygðu sig yfir hana með
barnalegri áfergju, eins og þau
vildu með augnaráðinu einu
saman bjarga þessu litla lífi,
sem var nú að slokna, stöðva
hina hröðu upplausnarrás
mannlegrar tilveru og endur-
nýja með andardrætti sínum
hin dvínandi andköf litla píslar-
vottsins, sem var að því kom-
inn að gefast upp.
Utan frá götunni harsl
bumbusláttur og sköll og f jör-
legur hljómbaukaslagur. Sel-
inína opnaði augun, sem menn
hugðu þegar að eilífu lokuð;
hún leit til föður sins, og með
þessu augnaráði og hljóðlegu
hvisli, sem virtist strax hafa
fengið á sig annars heims blæ,
bað hún nú föður sinn um það,
sem hann hafði ekki kært sig
um að útvega henni. Særð til
hiartans reyndu foreldrarnir að
blekkja hana, ef hún mætti
finna hinstu kvalastund. Þau
réttu henni lcalkúnana og sögðu:
— „Sjáðu, hjartans dóttir mín,
þarna kemur litli asninn og
uxatetrið.“
En þó að Selinína væri að
sofna út af, var skilningsljós
hennar nógu bjart til að hún
gæti séð, að kalkúnarnir voru
bara kalkúnar, og hún bandaði
þeim frá sér með yndismjúkri
handarhreyfingu. Svo hélt hún
áfram að stara á foreldra sína,
með báðar hendurnar um höf-
uðið til merkis um, hve sárt hún
fann til i þvi. Smám saman
dvínaði í henni þessi taktfasti
ómur, sem heyrist við siðustu
slög lífsins, og loksins þagnaði
hann alveg, eins og tikk-takk
úrsins, er það hættir að ga.nga;
og hún fallega Selinina litla varð
snotur hlutur, máttlaus og kald-
ur, eins og marmari, hvítur og
gagnsær, eins og hið hreinasta
vax, sem brennur á ölturum.
Getið þið nú skilið samvizku-
bit föðurins? Ef um það væri að
ræða að fá Selinínu aftur til
lifsins, hefði hann fúslega geng-
ið á heimsenda og smalað saman
öllum ösnum og hreint Öllum
uxum, sem til eru á jörðu, Hugs-
unín um það að hafa ekki sval-
að þeirri saklausu þrá, var hið
kalda og hvassa sverð, sem nú
stóð í gegrmm hjarta hans.
Hann reyndi með rökfærslum
að kippa því þaðan burt, en ár-
angurslaust.
VI.
Smám saman þögnuðu
harmakveinin inni í húsinu,
eins og soi’gin drægi sig í hlé
inn í fylgsni sálarinnar, þar sem
er hennar eiginlegi samastaður,
og lokaði leiðunum að skynfær-
unum, eins og til að vera meira
út af fyrir sig og njóta sins í
einverunni.
Það var aðfangadagskvöld.
Þó að allt væri nú kyrrt í.hús-
inu, þar sem dauðinn hafði ver-
ið í heimsókn fyrir stundu síð-
an, þá var þó á borgarstrætun-
um og í öllum öðrum húsum
mikill fögnuður og hávaði af
allskonar hljóðfærum, hróp og
hlátrar í unglingum og söngur
fullorðinna um komu Messías-
ar. Úr stofunni, þar sem látna
telpan lá, heyrðu hinar guð-
hræddu konur, sem vöktu yfir
líkinu, hræðilegan hávaða, sem
lcom til þeirra i gegnum stein-
inn af loftinu fyrir ofan og
-truflaði liarm þeirra og guð-
rækilegar umhugsanir. Þar
uppi var mikill fjöldi af börn-
um saman kominn, ásamt ekki
minni fjölda af stálpuðum ung-
lingum, hamingjusömum pöbb-
um og kátum frændum og
frænkum, allir í jólaskapi, ólm-
ir af kátínu framrni fyrir þeirri
fegurstu eftirstælingu á at-
burðinum í Betlehem, sem hægt
er að liugsa sér, og með allan
hugann við leikföngin og sæt-
indin, sem liéngu í þungum
klösum af laufríku jólatré, er
upplýst var með óteljandi litl-
um kertum.
Stundum gerðist hávaðinn að
ofan svo mikill, að loftið yfir
stofunni virtist skjálfa og titr-
ingur fara um litla vesalinginn
á bláu likbörunum. Ljósin
flöktu, eins og þau vildu með
því gefa til kynna, að þau
tækju einnig þátt í gleðskapn-
um. Tvær af vökukonunum
fóru burt, og ein varð eftir, en
hún hafði svo mikil þyngsli
yfir höfðinu, — sjálfsagt vegna
hinna mörgu vökunótta undan-
farið — að höfuðið hallaðist
fljótt fram á brjóstið, og innan
stundar var hún sofnuð.
Ljósin héldu áfram að titra
og hreyfast, þó að enginn súgur
kæmist inn í stofuna. Menn
gætu litið svo á sem ósýnilegir
vængir blökuðu um loftið um-
hverfis altarið. Kniplingaborð-
arnír á kjól Selenínu blöktu
líká, og laufin á tuskublómun-
um liennar gáfu til kynna, að
um þau færi gléttinn andvari
eða mjög fínlegar hendur. Þá
oppaði Selenína augun.
^ ... \