Morgunblaðið - 23.11.1986, Blaðsíða 49

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 23. NÓVEMBER 1986
49
2E
A DROTTINSm
Hlutverk Kirkjuþings
í kirkjusijórnuninni
Rætt við séra Jón Bjarman
Á fimmtudag lauk Kirkjuþingi, sem starfaði dagana 11. til 20. nóv-
ember. Séra Jón Bjarman situr Kirkjuþing em fulltrúi presta í sér-
þjónustu. Ég tók hann tali um starf Kirkjuþings sem stjómtækis í
kirkjunni.
— Fyrsta Kirkjuþingið var
haldið árið 1958. Þing vom fyrst
haldin annað hvert ár en nú á
hveiju ári. Þetta þing er hið 17.
Hlutverk Kirkjuþings er að fjalla
um sameiginleg málefni þjóðkirkj-
unnar. Þingfulltrúar bera sjálfir
fram mál og biskup, Kirkjuráð,
Alþingi og kirkjumálaráðherra
geta líka sent þinginu erindi, sem
skylt er að taka til meðferðar.
Þingið er haldið að hausti og skal
starfa í allt að 10 daga.
Hvert er höfuðverkefni
Kirkjuþings?
Ég álít það stærsta hlutverk
Kirkjuþings að hafa áhrif á kirkju-
lega löggjöf og undirbúa hana í
hendur kirkjumálaráðherra. Hann
flytur þessi mál yfirleitt í umboði
allrar ríkisstjómarinnar og til þess
þarf hann samþykki hennar allrar.
Telur þú að Kirkjuþing sé
raunverulegt stjórntæki í kirkj-
unni?
Mér fínnst það. Að vísu gætir
þess að sum mál hafa ekki átt
þann framgang sem við hefðum
kosið. En málatilbúnaður Kirkju-
þings er mjög vandaður. Tvö
fyrstu mál þess núna, annað um
kirkjugarða og líkbrennslu, hitt
um helgidagafrið, vom flutt í
fyrra og em endurflutt núna í
örlítið breyttri mynd.
Prestastefnan fjallar lika um
mál kirkjunnar. Hvert er sam-
band hennar og Kirkjuþings?
Prestastefnan er ein af þremur
höfuðþáttum í stjómtækjum
kirkjunnar. Hún er fiindur, sem
biskup boðar presta sfna til sér
til ráðuneytis. Prestastefnan er
elzta stofnun kirkjunnar og
merkilegt fyrirbæri en hún hefur
enga skilgreiningu í lögum.
Kirkjuþing er sá hluti kirlqu-
stjómunarinnar, þar sem leik-
menn hafa sterkasta aðstöðu, þeir
skipa tæplega helming þingsins.
Samþyklrtir Prestastefnunnar
fara til Kirkjuþings. Og sam-
þykktir Kirkjuþings um hin innri
mál kirkjunnar em ekki bindandi
fyrr en þær hafa hlotið samþykki
Prestastefnunnar og biskups.
Hvert er svo hlutverk Kírkju-
ráðs?
Kirkjuráð er framkvæmda-
stjóm Kirkjuþings og stjómandi
þess við hlið biskups. Það er kos-
ið af Kirkjuþingi á fyrsta þinginu,
Séra Jón Bjarman
— ég álít að stærsta hlutverk
Kirkjuþings sé að hafa áhrif á
kirkjulega löggjöf.
sem haldið er eftir að það hefur
sjálft verið kosið. í Kirkjuráði em
tveir leikmenn og tveir prestar
auk biskups, sem er sjálflg'örinn
formaður ráðsins. Eitt verkefna
Kirkjuráðs er að fara með stjóm
Kristnisjóðs.
Frá Kirkjuþingi.
Þau sem vinna
skrifstofustörfin
Ég leit inn á Kirkjuþing
og hlýddi dagstund á um-
ræður. Hér sitja fulltrúar
safnaðanna, sem kjömir em
til að fjalla um málefni
kirkjunnar í fjögur ár í senn.
Þeir era kosnir í hverju
kjördæmi fyrir sig, einn úr
hópi leikmanna og einn úr
hópi presta. Sóknamefndir
og safnaðarfulltrúar kjósa
leikmennina en prestarnir
prestana. Guðfræðideild,
prestar í sérþjónustu og
kirkjumálaráðherra eiga
líka sæti á þinginu, svo og
vigslubiskupar en án at-
kvæðisréttar.
Fulltrúar töluðu fyrir mál-
um sínum, sem vom margs
konar, svo sem guðfræðileg
umræða um eðli kirkjunnar og
mismunun á Qárhagsstöðu
fólks í hjónabandi og óvígðri
sambúð. Gögn em lögð fram
og það er ys og þys kringum
skrifstofu þingsins. Starfsfólk
biskupsstofu er önnum kafið
við að taka við gögnum, sem
þingfulltrúar vilja láta dreifa
á þinginu, vélrita þau, ijósrita,
hefta og dreifa. Mörgu þarf
að halda til haga. Útvega þarf
upplýsingar, koma fréttum til
fjölmiðla og aðstoða frétta-
menn, sem koma til að fregna
af þingmálum. Þingið er hald-
ið í Bústaðakirkju og starfs-
fólk kirkjunnar er líka til
þjónustu seint og snemma.
Þegar ég fylgist með sam-
starfi fulltrúa og starfsfólks á
kirkjufundum hérlendis og er-
lendis er mér _það ævinlega
aðdáunarefni. Án starfsfólks-
ins myndi allt fara á ringulreið,
gögnum yrði ekki komið á
framfæri, þeim yrði ekki hald-
ið til haga og fréttir bæmst í
minna mæli út fyrir múrana.
Svo lýkur langri fundarsetu
dagsins. Þingfulltrúar taka
töskur sínar og halda úr húsi.
En starfsfólk þingsins situr
enn við vinnu sína, gengur frá
málum dagsins og undirbýr
næsta dag.
Og þá er eftir að tala um
okkur, sem ekki komum á
kirkjuþing en eigum samt sem
kirkjufólk aðild að málum, sem
þar em rædd. Sífellt er ástæða
til að hvetja okkur til umræðu
um þau þingmál, sem okkur
snerta. Morgunblaðið hafði
sérstakan biaðamann, sem
skrifaði fregnir af Kirkjuþingi,
og lesendur blaðsins áttu því
auðvelt með að fylgjast með
málum þess.
r-i.

l»RV!blPMTI*..
Dans, leiksýning,
djasstónleikar, borð-
tennis — skyldum við
nú hafa gleymt ein-
hveiju? Sum okkar
vilja að kirkjan sé
með á nótunum. En
nýja systraklaustrið í
Noregi býður til bæna
og kyrrðar.
Mótmælenda-
klaustrið í Noregi

Svo sem við höfum sagt frá
áður hefur lúterskt klaustur
verið stofnað í Noregi. Það
starfar innan vébanda norsku
þjóðkirkjunnar og stofnendur
koma frá frönsku mótmæl-
endaklaustri í Versölum. Systir
Eva, ung norsk kona, sem hefur
dvalizt i hinu franska klaustri
um árabil, er í forystu systr-
anna en norskt kirkjufólk
hefur slegið skjaldborg um
starfið. t bréfi, sem barst nú í
vikunni, segir að um 11 hundr-
uð manns hafi heimsótt syst-
Trúboð ínorðri
í mai var haldin ráðstefna í
Dömle í Svíþjóð, þar sem Qallað
var um „trúboð í norðri". Þar
var fjallað um þann vanda, sem
steðjar að kirkjum Vesturlanda
vegna þverrandi áhuga fólks á
kristinni trú. Þar var meðal
annars spurt: Er Svíþjóð orðin
kristniboðsakur? Hvemig getur
kirkjan aftur vakið áhuga
fólks?
Þessar spumingar sýna að
það kirkjuform, sem ríkir, er
að deyja, þótt það geti enn
haldið velli lengi eins ogtómu
dómkirkjumar i Evrópu.
Á ráðstefnunni kom fram
mikil þrá og von um endumýj-
un. Þau, sem nú starfa í
kirkjunni, verða bæði að horf-
ast í augu við starf, sem er að
líða undir lok, og starf, sem
er að fæðast til nýs lífs.
Hvað er að gerast? Trúin er
orðin að sýndarmennsku í lífi
fólks ef hún er þá ekki útilokuð
með öllu. Menning okkar hefur
aðskilið hið efnalega og hið
andlega svo að við höfum misst
sjónar á því samfélagi, þar sem
þetta tvennt er samofið.
Við þurfum að byggja upp
nýtt samfélag kirkjunnar, þar
sem ekki eru skil á milli sunnu-
dags og mánudags. Þar á hvert
og eitt okkar að hafa sitt hlut-
verk í guðsþjónustu og lífi
safnaðarins og engin skil að
vera á milli vígðra og óvígðra.
Þar eiga engin skil að vera
milli karla og kvenna, ungra
og aldinna, engin skil milli
heimaslóða og heimsins alls.
Til að byggja slíkt samfélag
þurfúm við að byija með hinum
fáu, byija í guðsþjónustunni, í
bæninni, og halda þaðan út í
lífíð, út til hinna mörgu.
urnar á því ári, sem þær hafa
starfað. Sumt fólkið hefur
dvalizt hjá þeim í allt að tvo
og hálfan mánuð, annað hefur
komið í stutta heimsókn.
Hvers vegna kemur allt þetta
fólk? skrifar systir Eva. Og hvers
vegna sendir fólk okkur skilaboð
um að það sé því mikilvægt að
við séum hér enda þótt það hafi
ekki enn getað heimsótt okkur?
Sjálfsagt eru svörin jafn mörg og
fólkið. En við trúum því að ein-
hverjum sé það dýrmætt að til sé
staður í kirkju okkar, þar sem
ekki er farið mörgum orðum um
Orðið né heldur stofnað til góðs
og nauðsynlegs framtaks í sam-
bandi við það, heldur sé það
kyrrðin og bænin, sem rikir þar.
Hér getur hver og einn leitast við
að nálgast Orðið í kyrrð og bæn.
Skyldi köllun þessa staðar vera
sú að vera „hljóð prédikun" um
að kristin trú er ekki öðru framar
réttar skoðanir heldur boð um að
fylgja Jesú skilyrðislaust, honum,
sem vill búa í hveiju okkar svo
að við getum byggt ríki hans sam-
an?
Ef einhvert ykkar skyldi fysa
að hafa samband við systumar í
Noregi læt ég heimilisfang þeirra
fylgja:
♦■Diakonisseklosteret,
2840 Reinsvoll,
Norge.