Morgunblaðið - 04.12.1986, Side 62

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 4. DESEMBER 1986
62
fícn/nAim
þér að við unnum í happdrætt-
inu stórvinning í síðustu viku!
Við ákváðum að fara hvort í
sína áttina í sumarleyfið, ef það
gæti hjálpað upp á samkomu-
lagið. — En hann bara kom
ekki aftur!
Matur með sýklatyggiói í
Ágæti Velvakandi.
Eg má til með að koma hér lítilli
sögu á framfæri, sögu sem átti sér
stað og vekur hjá mér bæði undrun
og reiði.
Við fórum tvær vinkonumar í júlí
sl. á Gauk á Stöng, Tryggvagötu
22, til að fá okkur léttan hádegis-
verð. Það er kannski ekki í frásögur
færandi, en ég pantaði mér súpudisk
ásamt fleiru. Súpan smakkaðist jú
ágætlega þar til að ég fékk heila
fyggigúmmísslummu upp í mig og
viti menn, það var heldur betur búið
að japla á klessunni þeirri. Viti mínu
§ær af skelfmgu og ógeði kallaði
ég þjóninn og sagði honum tíðindin.
Hann vildi nú meina að almenn
tyggigúmmínotkun ætti sér ekki
stað í eldhúsinu og þótti þetta í
meira lagi dularfullt. Og sem hann
mælti þetta af innilegri sannfæringu
tuggði hann sjálfur sitt jórturleður
í gríð og erg. Okkur fannst þetta
svo broslegt að það steingleymdist
að benda honum á þetta. Ég fékk
inneignamótu en þar sem ég hafði
ekki áhuga á að snæða þama aftur
gleymdist þetta með tímanum. I
október rekst ég síðan á nótuna. Þar
sem vinkonan, sú er snæddi með
mér tyggjódaginn góða eða öllu held-
ur vonda, átti afmæli hugsaði ég
mér nú gott til glóðarinnar að af-
greiða þessa inneign með því að
fara á Gaukinn og bjóða henni upp
á rauðvínsflösku og hafa það nota-
legt. Taldi ég að veitingahúsið slyppi
þar ódýrt og þar með væri þetta
tyggjómál úr sögunni.
En þá hófust nú vandræðin fyrst
fyrir alvöm: Þjónustufólkið tjáði
okkur kurteislega að þau gætu ekki
tekið ákvörðun um þetta fyrr en eig-
andinn kæmi, en hann var væntan-
legur á hverri mínútu og tókum við
því að sjálfsögðu með jafnaðargeði.
Ég var nú komin á staðinn til að
bjóða afmælisbaminu upp á
rauðvínsstaup svo ég keypti eina
flösku, renndi í glösin og sátum við
í huggulegheitum um hríð. Eigand-
inn, Guðvarður Gíslason (veitinga-
stjóri), mætti skömmu síðar og bar
ég erindið upp við hann, rólega og
háttvíslega eins og vera ber. Hann
hlýddi á frásögn mína með augljós-
um vantrúarsvip og kvaðst þess
fullviss að svona nokkuð gæti alls
ekki hafa komið fyrir og þegar ég
spurði hann hvort hann væri virki-
lega að rengja mig um sannleiksgildi
orða minn a rauk hann orðalaust frá
borðinu. Ég sætti mig alls ekki við
þessi málalok og tók hann því tali
aftur, sagðist vilja ræða málið nán-
ar, þar sem ég hefði ekki fengið
viðunandi svör. Guðvarður hélt því
þá fram fullum fetum að þjónninn,
sem svo skemmtilega japlaði á
tyggjóinu sínu fáum mánuðum áður,
notaði aldrei tyggjó og hefði aldrei
gert því að hann væri með svo
skemmdar tennur! Benti hann okkur
svo elskulega á, að þar sem við
værum búnar að drekka sitthvort
staupið af rauðvíni værum við óvið-
ræðuhæfar sökum drykkju og tókst
að gefa þessa stórfenglegu yfirlýs-
ingu sína á fádæma ósvífinn hátt.
Lauk hann svo máli sínu á því að
ef ég vildi taka út veitingar á nót-
una skyldi ég hringja daginn áður
og tilkynna komu mína daginn eftir
í mat. Það stoðaði lítt að segja hon-
um að ég hefði ekki lyst á mat þama
og með það rauk hann aftur burt
og sendi mér langt nef.
Á þessu stigi málsins var farið
að íjúka í mig. Ef maðurinn hefði
aðeins sagt mér kurteislega í bytjun
að þeir afgreiddu aðeins mat, en
ekki áfengi, eftir inneignamótum, í
stað þess að koma fram af fullkom-
inni ósvífni, rengja mig og vinkonu
mína um sannleiksgildi orða okkar
(og kalla okkur þar með lygara) og
síðast en ekki síst að gefa í skyn
að eftir sitthvort rauðvínsglasið vær-
um við svo ölvaðar að ekki væri
hægt að ræða við okkur af skynsemi.
Guðvarður Gíslason ætti að vita
það fullvel að hann er í þjónustuhlut-
verki, hann ætti að gera sér far um
að vera liðlegur við fólk sem kemur
fram við hann af fýllstu kurteisi í
stað þess að haga sér sem mdda-
menni sem hann óneitanlega gerði
þetta kvöld. Ég hef kynnst afburða-
góðri þjónustu á mörgum reykvísk-
um veitingastöðum og einnig á Gauk
á Stöng, en þetta dæmi tel ég ljótan
blett á veitingahúsinu. Og lesendur
góðir, haldið þið að þó ég hafi kvart-
að yfir tyggjóinu í súpunni minni
hafí afgangnum af þessari „tyggjó-
sýklasúpu" verið fleygt? Hrædd er
ég um að svo hafi ekki verið. Ég
ætti kannski að mæta þama í ein-
hveiju hádeginu og fá mér forrétt,
aukarétt, aðalrétt, aukarétt, eftirrétt
og tvo aukarétti plús vatnsglas allt
út á þessa aumlegu inneignarnótu
til að gleðja þennan ágæta eiganda
(veitingastjóra). Og lesendur enn
spyr ég:
Langar ykkur í mat með sýkla-
tyggjói í, hvað þá svo mergjaða
framkomu Guðvarðs Gíslasonar af
því að þið voguðuð ykkur að fara
fram á einfalda lausn á leiðinlega,
hvimleiðu atviki.
E.L.
iGuðmundur J. Guðmundsson, formaður
|Verk»manna.<iambandsins og Dagsbrúnar:
►agsbrún er ekkí að draga sig
út úr samningaviðræðunumj
I Ekki hægt að semja án Dagbrúnar segir Þórarinn V. Þórarinsson
GUDMUNDUR i. G
Guðtnundur ugði «ð afMaða þaflas
VISA VIKUNNAR
Hvað er nú með kapteininn,
hví ber fleyið halla
og rekur flóann út og inn
undan straumi alla.
Hákur
Víkverji skrifar
Sú stefna kínverskra ráða-
manna að láta rekstur
fyrirtækja bera sig og ýta und-
ir einkaframtak í atvinnulífinu
hefur ekki farið fram hjá nein-
um. Nýlega var skýrt frá því,
að í Sovétríkjunum væru
stjórnendur einnig að átta sig
á mikilvægi þess, að atvinnu-
starfsemin skilaði hagnaði.
Þar er einnig ætlunin að stíga
örlítil skref í þá átt að heimila
einstaklingum að njóta arðs
af eigin vinnu. Gorbachev hef-
ur hallmælt þeim skrifkerum,
sem ráða ríkjum í áætlunar-
nefnd ríkisins Gosplan. Hefur
hann bent á, að enginn veiti
þeim aðhald. Þeir fari sínu
fram og njóti sín best, þegar
leitað sé til þeirra um milljón
rúblna fyrirgreiðslu eða þeir
eru beðnir um að útvega 20
eða jafnvel 40.000 dráttarvél-
ar.
Sé það ætlun Gorbachevs
að takmarka vald þeirra, sem
stjóma framleiðslunni í Sov-
étríkjunum, á hann eftir að
komast að raun um, að það
getur hann ekki án þeirrar
samkeppni, sem markaðskerf-
ið veitir.
Víkverji fór að hugleiða
þetta eftir að hafa lesið
pistil í Tímanum síðastliðinn
laugardag. Þar er ijallað um
nýlegan fund SÍS með kaup-
félagsstjórum. I frásögninni í
Tímanum segir meðal annars:
„Guðjón B. Ólafsson, hinn
nýi forstjóri Sambandsins,
flutti stutta en snaggaralega
yfirlitsræðu á kaupfélags-
stjórafundinum á laugardag-
inn. Hann sagði þar að
vandamál í rekstri kaupfélag-
anna í dag væru mikil, en nú
á dögum væri hins vegar að-
eins ein leið til að bæta úr
slíku, og hún fælist í því að
vera með arðbæran rekstur.
Hann kvaðst einnig myndu
beita sér fyrir því að Samband-
ið hjálpaði þeim kaupfélögum
sem hjálpuðu sér sjálf í þeim
efnum.
Hér var vissulega ekki verið
að skafa utan af hlutunum,
en hitt er annað mál að líklega
er ekki um annað ræða fyrir
menn innan samvinnuhreyf-
ingarinnar en að horfast í augu
við það að hallarekstur gengur
ekki nú á dögum.“
Síðan er minnt á það í
Tímanum, að hinn nýi forstjóri
SÍS komi „beint frá Banda-
ríkjunum þar sem lífsmark
fyrirtækja er dæmt á þann
grjótharða mælikvarða hve há
talan er sem myndar útkom-
una neðst á rekstrarreikning-
um.“
xxx
að eru sem sé fleiri en
ráðamenn í Kína og Sov-
étríkjunum, sem eru að átta
sig á því, að „hallarekstur
gengur ekki nú á dögum".
Hvenær hefur hann gengið?
geta aðrir spurt.
Það er furðulegt, hve þessi
einfalda spurning hefur vafíst
lengi fyrir mörgum. Um hana
hefur verið deilt í stjórnmálum
og menn hafa skipst í stjórn-
málaflokka vegna svaranna
við henni. Kenningarkerfi hafa
smíðuð utan um þær hugsjón-
ir, að unnt sé að halda uppi
þjóðfélögum án þess að menn
og fyrirtæki þeirra þurfi að
standa á eigin fótum. Eru deil-
ur um þetta að hverfa úr
sögunni hér á landi eins og
annars staðar?