Morgunblaðið - 11.12.1990, Blaðsíða 68

68
MÓRGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 11. DESEMBER 1990
Halldóra Kristjáns-
dóttír - Minning
Fædd 23. maí 1929
Dáin 2. desember 1990
Það er erfitt að sætta sig við að
Halldóra skuli vera dáin, en hún
lést af völdum blóðeitrunar 2. des-
ember, þegar hátíð ljóssins er að
ganga í garð.
Foreldrar hennar voru hjónin
Þóra Björnsdóttir og Kristján Lár-
usson.
Þann 31. janúar 1953 giftist hún
eftirlifandi manni sínum, Ágúst
Sesselíussyni. Eftir um það bil eins
árs hjónaband fannst æxli við heil-
ann. Var hún þá send til Kaup-
mannahafnar í uppskurð. Það hlýt-
ur að hafa verið erfið og löng bið
fyrir Ágúst. Upp frá því var hún
lömuð hægra megin. Áldrei kvart-
aði hún þó á móti blési. Það hefur
verið erfitt fyrir hana að koma heim
og byija að læra að nota vinstri
höndina við alit sem hún þurfti að
gera, bæði að skrifa, sauma, pijóna
og hekla en hún átti nóga þolin-
mæði til að komast yfir þetta.
Ágúst var fyrirvinna heimilisins
en Dóra skóp fagra umgjörð um
fjölskyiduna með afbragðs snyrti-
.mennsku og reglusemi, en það duld-
ist engum að það hlaut að vera
erfitt fyrir hana á stundum með
þá fötlun sem aðgerðin forðum
hafði markað á líkama hennar. Ég
man aldrei eftir að Dóra hafi kvart-
að, heldur horfði hún alltaf fram á
veginn með bjartsýni og gleði yfir
lífinu, sem var henni dýrmætara
en öðrum, eftir alla þá reynslu og
þroska sem hún hafði öðlast. Þann
5. júlí 1960 fæddist þeim einka-
barnið sem skírð var Kristín Þóra
og varð hún þeim sólargeisli í gegn-
um lífið og stoð þeirra og stytta
þegar árin liðu.
Barngóð voru þau hjón með af-
brigðum. Ég kynntist Dóru og
Gústa þegar ég byijaði að búa í
sama stigahúsi og þau fyrir 20
árum og aldrei bar skugga á þá
vináttu. Það var ákveðið að Kristín
passaði elstu dóttur m’ína sem var
á fyrsta árinu. Þegar skólinn hjá
Kristínu byrjaði um haustið tók
Dóra hana að sér næstu árin. Marg-
ar vísurnar kenndi hún henni og
var margt brallað saman á daginn,
enda leit telpan á hana sem ömmu
sína. Fimm árum seinna fæddist
önnur dóttir og passaði Dóra hana
líka, eins ogþá eldri, þar til leikskól-
inn tók við. Alltaf hafði Dóra næg-
an tíma til að spjalla og gott var
að leita til hennar með pijóna- eða
saumatilsögn. Ég þakka Dóru fyrir
alla þá góðvild sem hún sýndi dætr-
um mínum. Aldrei var.kvartað þó
að börnin væru ekki sótt á réttum
tíma, enda skipti það ekki máli, því
þær gerðu lítinn mun á fyrstu hæð
hjá Dóru og Gústa eða annarri
hæðinni þar sem þær bjuggu svo
vænt þótti þeim um hana.
Elsku Gústi, Kristín og litlu
stúlkurnar hennar Kristínar. Þið
hafíð misst mikið en munum að öll
eigum við eflir að hittast aftur á
öðru tilverustigi eða eins og stendur
í hinni heilögu bók: Við munum lifa
þótt við deyjum.
Alrún Magnúsdóttir
Systir mín og mágkona Halldóra
Kristjánsdóttir lést sunnudaginn 2.
desember sl. eftir örstutt veikindi.
Daginn áður fór hún ásamt eigin-
manni sínum að verzla og er heim
var komið, kenndi hún lasleika sem
leiddi til þess sem varð „kallið var
komið“.
Halldóra fæddist á Þverá í Eyja-
hreppi, Hnappadalssýslu 23. maí
1929, en fluttist ásamt foreldrum
sínum og systkinum að Miklaholts-
seli, Miklaholtshreppi, þegar hún
var ársgömul, en systkini hennar
voru sex, Halldóra var yngst af
þeim. Eftirlifandi systkini hennar
eru, Lára Guðbjörg, Inga Sigríður,
Björn Kristján og uppeldissystir
þeirra Jóhanna Þórunn.
Tuttugu og tveggja ára að aldri
fluttist Halldóra til Reykjavíkur og
þar kynntist hún eftirlifandi eigin-
manni sínum Ágúst Sesselíussyni,
en þau gengu í hjónaband 31. jan-
úar 1953. Þau eignuðust eina dótt-
ur sem heitir Kristín Þóra en hún
er fædd 5. júlí 1960. Dótturdætur
Halldóru og Ágústar eru tvær, Iris
Ósk Guðmundsdóttir fædd ^8. marz
1982 og Ágústa Dóra Þórðardóttir
fædd 21. ágúst 1988.
Þegar Halldóra var tuttugu og
fimm ára hófust veikindi hennar
er hún fékk æxli við heilann og var
hún skorin upp við því í Danmörku,
en mistókst sú aðgerð og var hún
aldrei heil heilsu eftir þar, en bar
hún veikindi sín með hetjuskap. En
hún hélt ótrauð áfram og hugsaði
um heimili sitt af mesta dugnaði
og síðustu árin passaði hún Ijtlu
dótturdæturnar einnig.
Halldóra var mikill dýravinur og
gestrisin mjög og minnug og má
m.a. nefna að hún mundi afmælis-
daga flestra í ættinni.
Halldóra og ég, undirrituð, vor-
um mjög samrýndar systur og
töluðumst daglega við í síma og
verða það mikil viðbrigði að geta
ekki tekið upp símann til að spjalla
við hana.
En sár er söknuður okkar allra,
ekki síst Ágústar eiginmanns henn-
ar, Kristínar, dóttur hennar og litlu
dótturdætranna, sem í raun skilja
ekkert í hvar amma er, hún amma
sem alltaf var til staðar.
Hún systir mín er horfin. Ég
kveð mína kæru systur svo klökk
í hinsta sinn, ég vona að Guð hana
geymi, og greiði veginn hinn.
Nú er kveðjustundin runnin upp.
Við þökkum heilshugar stundirnar
sem við áttum með henni og minn-
ingin um góða systur og mágkonu
mun lifa á/ram í hugum okkar.
Elsku Ágúst, Kristín, íris og
Ágústa, við vottum ykkur innilega
samúð og biðjum Guð að styrkja
ykkur í þessari miklu sorg. Utför
Halldóru verður gerð frá Bústaða-
kirkju í dag, þriðjudag, 11. desemb-
er.
Inga og Guðmundur
Frá því ég man eftir mér voru
þau Dóra, Gústi og dóttir þeirra
Kristín, ein af fjölskyldumeðlimun-
um. Þau pössuðu mig þangað til
ég var 6 ára, og ég efa að ég hefði
getað fengið betri „dagmömmu".
Dóra var ekki ein af þeim konum
sem losuðu sig við börnin með því
setja þau á róló. Það var alltaf ég
sem réð því, hvort ég færi á róló
eða ekki. Ég var ekki mikið fyrir
að vera úti að leika mér með öðrum
krökkum, vildi frekar vera inni að
„spjalla" og það var allt í lagi. Þeg-
ar ég var 5 ára, eða árið 1976, eign-
aðist ég litla systur og varð það
hlutskipti Dóru að passa okkur báð-
ar. Ég get vel ímyndað mér að sam-
skiptin milli systranna hafi verið
upp og ofan og að stóra systir hafí
verið svolítið ráðrík gagnvart litlu
systur en ég minnist þess ekki að
Dóra hafi nokkurn tíma orðið reið
eða pirruð, málin voru leyst á frið-
saman hátt. Þegar ég var 6 ára fór
ég í skóla og þá hætti Dóra að
passa mig. Sumarið eftir passaði
ég systur mína eftir leikskólann.
En þó svo að Dóra væri nú laus
undan allri ábyrgð á okkur, stóðu
dyrnar alltaf opnar hjá henni ef
eitthvað var að, þó ekki væri meira,
en að okkur leiddist. 1980 fluttum
við svo. Þrátt fyrir allan þann
spenning sem fylgdi því að flytja
var sárt að kveðja Dóru, Gústa og
Kristínu, og söknuðum við þeirra
alltaf annað veifið. Sambandið
dofnaði aðeins en þó gleymdi ég
þeim aldrei. Þetta ár (1990) tókst
okkur að koma lífi í sambandið aft-
ur. Það var alveg sama hvort mað-
ur kom í skyndiheimsóknir eða
gerði boð á undan sér, maður var
alltaf velkominn. Ég þreyttist aldrei
á að skoða myndir og hlusta á
Dóru segja sögur frá því þegar hún
bjó fyrir vestan eða bara rifja upp
góðu gömlu dagana þegar ég bjó á
hæðinni fyrir ofan.
Já, hún Dóra var sérstök mann-
eskja. Maður fann það svo vel að
maður^var velkominn hjá henni
hvernig svo sem stóð á. Þrátt fyrir
veikindi hennar kvartaði hún aldrei
og hafði mikinn lífsþrótt. Það er
erfitt að kveðja svo góða mann-
eskju. Hún hafði mikil áhrif á mig
og ég mun aldrei gleyma henni.
Gústi, Kristín, Irís Osk og Ágústa
Dóra, megi Guð blessa ykkur í þess-
ari sorg ykkar og hjálpa ykkur yfir
þessa erfiðu tíma.
Guðmunda Inga Gunnarsdóttir
Þórunn Fmnbogadóttir
frá Moshlíð
Fædd 4. október 1919
Dáin 29. nóvember 1990
Hún Tóta amma okkar, Þórunn
Finnbogadóttir frá Moshlíð, Barða-
strönd, er nú látin. Hún skildi eftir
sig skarð sem aldrei verður fyllt en
minningin um hana lifir og yljar
okkur um hjartarætur. Hún Tóta
amma okkar var alltaf reiðubúin
að gefa okkur allt af því litla sem
hún átti. Þegar við komum til henn-
ar í heimsókn þá fengum við ávöxt
eða lítinn mola. Eftir að hún fór í
Seljahlíð var hún alltaf að föndra
eitthvað fallegt fyrir okkur. Við
þökkum henni fyrir alla góðu minn-
ingarnar sem við eigum um hana. -
Friður sé með henni.
- Minning
Fótmál dauðans fljótt er stigið
fram að myrkum grafarreit
mitt er hold til moldar hnigið
máske fyrr en af ég veit.
Heilsa, máttur, fegurð, Qör
flýgur burt sem elding snör.
Hvað er lífið? Logi veikur
lítil bóla, hverfull reykur.
Drottinn, þegar þú mig kallar
þessum.heimi virðist frá,
hvar sem loksins fæ ég falla
fótskör þína liðinn á,
hlífi sálu hjálpráð þitt,
hold í. friði geymist mitt
unz það birtist engla líki
ummyndað í dýrðarríki.
(Bjöm Halldórsson frá Laufási.)
Ingibjörg Elín,
Margeir Pétur,
Lilly Aletta.
Dagmar Eiríks-
dóttir - Minning
Að morgni mánudagsins þriðja
þessa mánaðar andaðist Dagmar
Eiríksdóttir á Sjúkrahúsi Seyðis-
fjarðar. Hún var á 79. aldursári er
hún lést og hafði í allmörg ár átt
við vanheilsu að. stríða; hún fékk
(hægt andlát.
Dagmar fæddist 3. júlí 1912 á
Seyðisfit-ði og var yngri dóttir
sæmdarhjónanna Þórönnu St. Ein-
arsdóttur og Eiríks Vigfússonat;
útvegsbónda í Sjávarborg á Hánefs-
staðaeyrum. Eldri dóttir þeirra
hjóna var Regína, gift Þórarni Þor-
steinssyni; þeim varð þriggja barna
auðið. Regína lést árið 1965.
Þóranna, móðir Dagmarar, fædd-
ist á Seyðisfirði 4. nóvember 1881,
dóttir hjónanna Oddnýjar og Einars
Guðmundssonar er bjuggu fyrir
síðustu aldamót inni á Öldu í Seyðis-
í fjarðarkaupstað. Þóranna Steinunn
andaðist árið 1974.
Eiríkur, faðir Dagmarar, fæddist
23. desember 1880, sonur þeirra
hjóna Guðrúnar Pétursdóttur og
Vigfúsar Eiríkssonar í Bæ í Lóni.
Móðurafi Eiríks Vigfússonar var
Pétur Sveinsson, prófasts í Beru-
firði Péturssonar (f. 1772 d. 1837),
en Pétur, faðir síra Sveins var
spítalahaldari í Hörgslandi. Systkini
Eiríks Vigfússonar voru Karl, er
búsettur var á Djúpavogi; Pétur,
en hann fluttist um aldamótin með
fjölskyldu sína til Ameríku; Eríka
sem giftist til Færeyja og Guðný
sem var búsett á Seyðisfirði.
Föðurbróðir Eiríks Vigfússonar
og þeirra systkina, Ingimundur
Eiríksson, bjó á þeim árum ásamt
konu sinni, Helgu Rasmusdóttur
Lynge, á Sörlastöðum í Seyðisfirði.
í mörg ár bjó fjölskylda Eiríks
Vigfússonar í Sjávarborg í nágrenni
við okkur á Seyðisfirði. Ibúðarhúsið
stóð fremst á fjörukambinum, rétt
ofan við flæðarmál; steinsnar utan
við íbúðarhúsið stóðu sjóbúðirnar,
þar sem gert var að afla og línan
beitt. Eiríkur hélt jafnan bátum til
veiða, hafði alhnarga sjómenn á
bátum sínum og verkaði aflann
mest sem saltfisk á Spánarmarkað
eins og þá var títt. Öll fjölskyldan
vann beint eða óbeinl við útgerð-
ina, innanhúss sem úti á reitum. Á
barnsaldri máttum við bræðurnir
heita heimagangar hjá þeim Þór-
önnu og Eiríki í Sjávarborg; var
okkur ætíð tekið tveimur höndum
í því húsi og fagnað sem góðum
gestum af þeirri einlægu hjarta-
hlýju og ástúð sem einkenndi fjöl-
skylduna. Og alltaf virtist Dagmar
þá hafa tíma til að spjalla við okkur
drengina og víkja að okkur ein-
hveiju góðmeti. Þetta voru góðir
grannar og tryggir vinir. Vai' það
okkur mikils virði að kynnast á
þeim árum því góða heimíli: Þar
voru íslenskar hefðir í heiðri haldn-
ar, grandvari viðhafður til orða og
í athöfnum, vinnusemi, nýtni, hjálp-
semi við náungann og jafnframt var
þar lögð rækt við lestur góðra bóka
og þá einkum við ljóðlist. Þóranna
húsfreyja var sjálf vel hagmælt,
þótt ekki viti ég til þess að nokkuð
af hennar kveðskap hafi birst á
prenti.
Þeir eðlisþættir sem að líkindum
voru mest áberandi í fari Dagmarar
voru glaðværð og einkar hlýlegt og
hressilegt viðmót. Hún var gædd
góðum gáfum, var vel lesin og fróð
um menn og málefni. Þótt hún
væri alla tíð hreinskiptin, var hún
rnjög orðvör, svo að aldrei mun það
hafa hent hana að leggja öðrum
nokkuð illt til i orði eða sýna óvild
í annarra garð. Hún var og framúr-
skarandi ættrækin og vinföst, hjálp-
semi hennar við alla þá sem bág-
staddir voru eða áttu um sárt að
binda, var éinstök. Sjálf kynntist
hún því snemma, hve grimm örlög-
in geta verið: Á unga aldri var hún
heitbundin góðum og gjörvilegum
manni, Hirti Bjarnasyni, formanni
— en hann drukknaði nokkru síðar
við strendur Skotlands. Harmaði
Dagmar unnusta sinn ævilangt,
þótt fjarri væri það henni að bera
sorg sína á torg. Hún giftist aldrei
en varð foreldrum sínum stoð og
stytta í hvívetna á meðan þau
þurftu hennar hjálpar við. Lífssýn
Dagmarar grundvallaðist á einlægri
trú á Guð og óbifanlegu trausti á
handleiðslu Hans og miskunn.
Dagmar var afar vel verki farin
við hvaðeina sem hún tók sér fyrir
hendur, hvort sem hún vann störf
innanhúss eða utan; sjaldan mun
henni hafa fallið verk úr hendi á
lífsleiðinni, allt fram undir hið
síðasta. Sú kynslóð sem Dagmar
Eiríksdóttir tilheyrði — svo og kyn-
slóð foreldra hennar — var ekki
borin í landi allsnægta. Lífsbarátta
þess fólks var hörð, atvinnuvegir
landsins þá lítt þróaðir og kjör al-
mennings á íslandi fremur knöpp,
afkoman oft óviss. Vel megum við
eftirlifendur muna, að það var þetta
fólk sem með atorku sinni og elju-
semi, þrautseigju og bjartsýni á
framtíð þjóðarinnar, lagði grunninn
að þeirri efnalegu velferð sem við
búum við í dag og að því öryggi
um afkomu sem velflestir íslending-
ar teljast njóta nú á dögum.
Síðustu árin dvaldist Dagmar á
Sjúkrahúsi Seyðisfjarðar, en þar
naut hún læknishjálpar eftir að
hafa oftar en einu sinni orðið fyrir
alvarlegu hjartaáfalli. Hún mat
mjög mikils þá góðu umönnun og
miklu alúð sem hún naut á sjúkra-
húsinu og var ávallt þakklát starfs-
liði, hjúkrunarliði og læknum sem
önnuðust hana í langvarandi veik-
indum hennar.
Með Dagmar Eiriksdóttur er
gengin mjög mæt kona og trygg-
lyndur vinur sem við munum lengi
sakna. Hún var jarðsungin frá
Seyðisfjarðarkirkju síðastliðinn
laugardag og lögð til hinstu hvíldar
við hlið foreldra sinna í kirkjugarði
staðarins. Systurbörnum hennar og
öðrum nánum ættingjum vottum
við systkinin einlæga samúð okkar.
Blessuð sé minning Dagmarar
Eiríksdóttur.
Halldór Vilhjálmsson