Morgunblaðið - 28.11.1996, Blaðsíða 61

MORGUNBLAÐIÐ
FIMMTUDAGUR 28. NÓVEMBER 1996 61
BRÉF TIL BLAÐSIINIS
Lítið gert úr
iðnaðarmönnum
Frá Bjarna Þór Gylfasyni:
í DV þann 6. nóvember síðastlið-
inn birtist viðtal við Björn Péturs-
son, starfsmann Félags íslenskra
bifreiðaeigenda. Þar stendur orð-
rétt: „Hafi tryggingafélag átt bíl-
inn er stundum sagt við kaupanda
að bíllinn hafi lent í smávægilegu
tjóni. Málið er að tryggingafélag
tekur ekki við bíl nema bíllinn
verði fyrir altjóni eða svo miklu
að ekki þyki borga sig að gera við
hann.“ Eg verð að viðurkenna það
að mér brá nokkuð við að lesa
þessi orð Ásgeirs, það er mín skoð-
un að hann ætti að vita betur,
einkum þar sem að hann er starfs-
maður Félags íslenskra bifreiða-
eigenda. Eins og mörgum er kunn-
ugt, og honum ætti reyndar að
vera líka, kaupa tryggingafélög
bíla þótt að þeir séu ekki ónýtir.
I viku hverri eru boðnir út bílar á
vegum tryggingafélaganna og er
mikið af þeim bílum í góðu ástandi
og með tiltölulegar litlar skemmd-
ir. Ef bíllinn reynist vera ónýtur
eða ekki í þannig ástandi að það
verði auðveldlega gert við hann,
þá afskrá viðkomandi bifreið áður
en að hún fer á uppboð.
Nú veit ég að til landsins
streyma notaðir bílar í tugatali í
misgóðu ástandi og er þorri þeirra
bíla tjónaður. Hinir og þessir eru
að kaupa bíla úti í heimi á verði
sem sumir láta sig aðeins dreyma
um, flytja bílana hingað til lands,
gera við þá og selja með töluverð-
um hagnaði. Þessum bílum fylgir
engin ferilskrá eins og hægt er
að fá um bíla sem hafa verið
nýskráðir hér á landi. Hvergi kem-
ur fram að bíllinn hafi verið tjónað-
ur né hver gerði við tjónið. Sem
sagt, alveg „toppeintak".
Nú kaupi ég bíl af tryggingafé-
iaginu mínu, læt gera við hann
og ætla svo að selja hann seinna.
Nú, ég labba inn í eitthvað af
okkar ágætu bílaumboðum sem
eru með sínar ágætu útsölur reglu-
lega og vel mér bifreið. Eg geng
til sölumannsins og segist hafa
ákveðinn bíl í huga og langi að
setja annan sem ég á upp í. Doll-
aramerkið kemur í augunum á
honum og hann nánast leggur
rauðan dregil fyrir mig inn á skrif-
stofu hjá sér og býður mér sæti.
Ég er að sjálfsögðu hinn ánægð-
asti og geng á eftir honum vel
beinn í baki og með hausinn vel
uppréttann. Ég sest niður og við
ræðum alla hugsanlega kaupmála.
Þá berst talið að bílnum mínum
og hann biður um númerið á hon-
um og slær því inn í tölvuna hjá
sér. Eftir augnablik sé ég hvernig
dollaramerkið slokknar í augunum
Vilhjálmur
á villigötum
Frá Gunnari Birgissyni:
UNGUR laganemi við Háskóla
íslands, Vilhjálmur H. Vilhjálms-
son, skrifar í Morgunblaðið föstu-
daginn 22. nóvember sl. vegna
máls hjúkrunarnema hjá LIN.
Hann telur að neminn eigi sam-
kvæmt reglum LÍN rétt á láni, en
þröng túikun sjóðsins á námsfram-
vindureglum skóla komi í veg fyr-
ir að hann fái það lán sem honum
ber. Jafnframt kemst Vilhjálmur
að þeirri niðurstöðu að Lánasjóð-
urinn geri strangari kröfur um
námsframvindu en námsbraut í
hjúkrunarfræði. Menntamálaráð-
herra hefur í fjölmiðlum reynt að
benda Vilhjálmi og öðrum forystu-
mönnum námsmanna á að þetta
mál snúist fyrst og fremst um
reglur námsbrautarinnar en ekki
reglur LÍN, nema þá menn vilji
breyta út frá þeirri meginreglu
sem gilt hefur um árabil að náms-
menn þurfi að skiia árangri í námi
til þess að eiga rétt á láni. Vil-
hjálmur, sem er formaður Stúd-
entaráðs Háskóla íslands, lætur
sér hins vegar ekki segjast. Þetta
skal vera sök Lánasjóðsins hvað
sem hver segir.
Skipulag skóla
ræður reglum LÍN
Nú hefur Vilhjálmur setið í
stjórn LÍN sem fulltrúi náms-
manna við Háskóla íslands. Hafi
hann kynnt sér reglur sjóðsins,
sem hlýtur að vera lágmarkskrafa
til þeirra sem sitja í stjórn hans,
þá veit hann að í grein 2.2.2. seg-
ir: „Geri skóli kröfu um meira en
75% árangur í námi til þess að
námsmaður fái að halda áfram
námi eða flytjast milli ára teljast
kröfur skólans lágmarksnámsár-
angur.“ Samkvæmt reglum náms-
brautar í hjúkrunarfræðum þurfa
námsmenn á fyrsta misseri að
ljúka öllum námskeiðum þess
misseris með fullnægjandi hætti
til þess að fá að halda áfram námi.
Faili námsmaður í einu námskeiði
fær hann ekki að halda áfram,
nema endurtaka öll próf. Það var
einmitt þetta sem gerðist.
Hjúkrunarneminn féll á einu nám-
skeiði og fékk því ekki að halda
áfram námi. Þar kom til skipulag
námsbrautarinnar. Reglur skólans
ráða, en reglur LÍN koma auðvitað
ekki í veg fyrir að neminn komist
áfram í námi. Það er, eins og áður
er vitnað til, grundvaliarregla hjá
LÍN að námsmenn þurfi að stand-
ast lágmarkskröfur skóla til þess
að eiga rétt á láni. Því leiddi þessi
krafa hjúkrunardeildarinnar og
fali nemans til þess að hún fær
ekki lán. Þetta ætti laganemanum
og fyrrum stjórnarmanni að vera
ljóst.
Við felldum námsmanninn,
en lánið honum samt!
í greininni vitnar Vilhjáimur í
bréf frá yfirmanni námsbrautar-
innar þar sem segir að ekkert í
reglum námsbrautarinnar standi
gegn því að hjúkrunarneminn fái
námslán. Yfirmanninum er lítill
greiði gerður með því að draga
bréf hans inn í umræðuna með
þessum hætti. Það er auðvelt, en
varla stórmannlegt, að firra sig
allri ábyrgð með því að segja: Jú
jú við felldum námsmanninn.
Hann fær ekki að halda áfram
námi hjá okkur, skv. skipulagi
deildarinnar, en Lánasjóðurinn má
alveg lána honum fyrir því!
Trúverðugur málflutningur?
í umræðum um Lánasjóðinn
hafa forystumenn námsmanna
sagt að þeir væru ekki að fara
fram á að vikið verði frá þeirri
reglu að forsenda fyrir lánveitingu
sé að námsmenn skili árangri í
námi. Hversu trúverðugur er sá
málflutningur þegar þessir sömu
forystumenn fárast síðan yfir að
sjóðurinn skuli ekki lána náms-
mönnum sem ekki fá að halda
áfram námi þegar þeir standast
ekki lágmarkskröfur skóla?
GUNNAR BIRGISSON,
formaður stjórnar LÍN.
Það læra börnin sem
fyrir þeim er haft
á söiumanninum og hann lítur
mjög kuldalega í áttina til mín og
seigir: „Við tökum ekki tjónabíla
upp í aðra, við verslum ekki með
tjónabíla." Ég hálfsíg niður í sæt-
ið fyrir framan sölumanninn og
sé drauminn um nýja bílinn leys-
ast upp. Ég spyr hvað veldur.
Sölumaðurinn svara: „Bara regla
hérna.“ En hann heldur í vonina
um að selja mér bíl og segir: „Get-
urðu ekki reddað útborgun?" Ég
segi honum að bílinn ætlaði ég að
nota sem útborgun og liggi ekki
á öðrum peningum sem mega not-
ast í þetta. Hann biður mig þá um
að afsaka sig, hann þurfi að sinna
„viðskiptavinum“_ og vísar mér út
úr skrifstofunni. Ég geng út, alveg
niðurbrotinn og boginn í baki.
Svona er að eiga bíl sem hefur
verið skráður eign tryggingafé-
lags. Það er fyrirfram ákveðið að
maður sé með stórgallaða vöru í
höndunum.
Oft fara þeir bílar sem í órétti
verða verr út úr árekstrum en
þeir sem í rétti eru, eins og geng-
ur og gerist, og hvar kemur það
fram? A ferilsskránni? Ekki held
ég það.
Það er mín skoðun að bifreið-
aumboðin á íslandi séu með þess-
um aðgerðum og orðum að gera
lítið úr íslenskum iðnaðarmönnum.
Þeir virðast ekki gera sér grein
fyrir því að hér á landi erum við
með sérlærða menn í bílarétting-
um. Einnig finnst mér það siðferði-
iega rétt að menn, eins og til
dæmis Björn Pétursson hjá Félagi
íslenskra bifreiðaeiganda, kynni
sér málin áður en farið sé með
þetta í blöðin, því að þetta veldur
því að fólk sem á bíla sem hafa
verið skráðir á tryggingafélag tapi
stórfé á þessu.
BJARNIÞÓR GYLFASON,
bjarngb@isholf.is
Bergþórugötu 13, Reykjavík.
Frá Guðrúnu Jacobsen:
MIKIÐ hefur verið fjallað um obeld-
ismyndir í fjölmiðlum og hversu slæm
áhrif þær geti haft á áhrifagjöm böm
og unglinga. Vissulega em þetta orð
í tíma töluð. Það læra börnin sem
fyrir þeim er haft. En þar sem ég er
amma og bamabömin eru á annan
tug furða ég mig á hvers vegna þess-
ir annars ágætu vandlætarar minnast
aldrei á svokallaðar ástarsenur í nú-
tímasjónvarpsmyndum. Það er al-
mennt fjarri því að þar sé notuð munn
við munn aðferðin í ástartjáningunni
og ef svo er er líkast því að persónum-
ar þjáist af langvarandi sulti! Og þar
með er maðurinn kominn niður á
dýrapianið.
Meðal annarra greina sem ég hef
skrifað í blöð og spanna allt frá árinu
1955, minnist ég á þegar kiámið var
gefíð frjálst í Danmörku. Ég gat þess
að aðeins fólk með lamaða náttúru
þyrfti á svona sjónarsgili að halda,
hinir þurfa þess ekki. Ég stend enn
í dag við þessa skoðun.
Stundum er ég helgaramma. Oft
spyija bömin: „Er þetta ást, amma?“
GUÐRÚN JACOBSEN,
Bergstaðastræti 34, Reykjavík.
Kerrur,
burðarrúm,
hjólagrindur,
vagnar,
baðborð,
föt,
þroska leikföng,
bílastólar,
rúm og margt fleira,
Góð merki
brev/i hauck
Qaaaieit
Síðumúla 22, sími: 581 2244