Morgunblaðið - 09.04.1998, Blaðsíða 52

52 FIMMTUDAGUR 9. APRÍL 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
GUÐFINNA
GUÐLA UGSDÓTTIR
Guðfínna Guð-
Iaugsdóttir
fæddist í Vík í Mýr-
dal 22. ágúst 1923.
Hún lést á hjúkrun-
arheimilinu Skógar-
bæ 30. mars síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Guð-
laugur Gunnar
Jónsson (f. 8.2.
1894, d. 24.4. 1984)
og Guðlaug Matt-
hildur Jakobsdóttir
(f. 24.8. 1892, d. 6.2.
1938). Systkini Guð-
finnu: Jakob (f. 6.7. 1917, d. 4.6.
1992), Valgerður (f. 7.10. 1918),
Jón (f. 28.9. 1919), Anton (f.
26.11. 1920, d. 22.8. 1993), Guð-
rún (f. 4.7. 1922), Sólveig (f.
24.12. 1924), Guðlaug Sigurlaug
(f. 6.2. 1926), Einar (f. 9.5. 1927,
d. 16.6. 1996), Guðbjörg (f. 27.6.
1929), Ester (f. 9.3. 1931), Erna
(f. 30.4. 1932), Þorsteinn (f.
24.8. 1933), Svavar (f. 27.4.
1935) og Guðlaug Matthildur (f.
10.1. 1938).
Hinn 30. apríl 1947 giftist
Guðfinna Björgvini Ólafssyni (f.
3.6. 1922). Þau eignuðust sjö
börn: 1) Guðlaug (f. 18.10. 1944,
d. 29.9. 1958), 2) Onnu Ólöfu (f.
18.8. 1946), gift Steinari Óskari
Jóhannssyni og átti með honum
tvö börn, Guðfínnu og Jóhann.
Þau skildu. Sambýlismaður
Önnu er Jón Eyjólfsson. Guð-
finna á dótturina
Önnu Eir. 3) Odd-
nýju Hrönn (f. 28.1.
1949). Gift Gunnari
Magnúsi Gröndal
og eiga þau þrjú
börn, Gunnar Orra,
Hauk Frey og
Ragnheiði. 4) Bryn-
dísi Dagnýju (f.
4.10. 1950), gift
Guðbrandi Þor-
valdssyni og eiga
þau þrjú börn,
Björgvin ívar, Sig-
ríði Hrönn og Al-
dísi. Björgvin Ivar á
tvö börn, Bjarka og Mirru. 5)
Guðmund Má (f. 22.1. 1955),
kvæntur Júlíönu Þorvaldsdótt-
ur og eiga þau tvö börn, Auði
Hrefnu og Odd Inga. Áður hafði
Júlíana eignast Þorvald Má. 6)
Davíð Þór (f. 9.4. 1956), kvænt-
ur Svölu Ólafsdóttur og eiga
þau þrjá syni, Davíð Stein, Ólaf
Birgi og Hjalta Þór. 7) Guð-
laugu (f. 4.6. 1958), gift Halldóri
Halldórssyni og eiga þau þrjú
börn, Heiðar Pál, Helgu Rún og
Björgvin Smára. Áður hafði
Björgvin eignast soninn Jón
Stefán (f. 30.5. 1943). Hann er
kvæntur Ingibjörgu H. Krist-
jánsdóttur og eiga þau þrjú
börn, Stefán, Soffíu og Selmu.
títför Guðfínnu fer fram frá
Víkurkirkju í Mýrdal laugar-
daginn 11. apríl og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Að kvöldi 30. mars sl. lést tengda-
móðir mín, Guðfinna Guðlaugsdótt-
ir, 74 ára að aldri. Hún hafði átt við
-^lvarleg veikindi að stríða síðastlið-
ið ár og hefur því verið leyst undan
þrautum sínum. Nú að leiðarlokum
langar mig til þess að rifja upp lífs-
hlaup hennar.
Guðfmna var sjötta barn foreldra
sinna, sem eignuðust alls fimmtán
böm á tuttugu árum, og rúmu ári
Krossar d íeiði
Ryðfrítt stáí - varaníeg t efni
Krossamir emjramkiddir
úr úvíthúðuðu, ryðfríu stáíi.
M innisvarði sem endist
um ókomna ttð.
Sóíkross m/geisium.
Hceð 100 sm.frájörðu.
Tvcfaídur kross.
Hœð 110 smfrájörðu.
Hringið í síma 431-1075 og fáið litabækiing.
BLIKKVERKt
Dalbraut 2, 300 Akranesi.
J Simi 431 -1075, fax 431 -3076
eftir að hún fæddist eignuðust for-
eldrar hennar sjöunda barnið og því
var Guðfinnu komið í fóstur, árs-
gamalli, að Kerlingardal í Mýrdal.
Þar bjó Oddur Sverrisson, ásamt
öldruðum foreldrum sínum. Hann
gekk Guðfinnu í fóðurstað. Skömmu
síðar fór Oddur sem ráðsmaður til
ekkju er bjó að Skammadal í Mýr-
dal og fylgdi Guðfinna honum þang-
að. Þar bjuggu þau til ársins 1930,
en það haust lést Oddur af slysför-
um. Var það Guðfinnu mikið áfall
enda mjög kært með þeim. Hún
minntist hans ávallt með mikilli
hlýju og skírði síðar eina af dætrum
sínum eftir honum.
Eftir andlát Odds tóku hjónin
Lárus Helgason og Elín Sigurðar-
dóttir á Kirkjubæjarklaustri Guð-
finnu að sér og dvaldi hún hjá þeim
fram til tvítugs, en þá fluttist hún til
Reykjavíkur. Veturinn 1941-1942
gafst Guðfinnu kostur á námi við
húsmæðraskólann á Hallormsstað.
Hafði hún gaman af þeirri skólavist
og kynntist þar stúlkum sem hún
tengdist vinaböndum.
Arið 1943 réðst Guðfinna sem
vinnukona á heimili í Reykjavík og
það sama ár tókust ástir með henni
og Björgvini Ólafssyni, síðar eigin-
manni hennar. Þau höfðu þá reynd-
ar vitað hvort af öðiu um árabil.
Björgvin, tengdafaðir minn, sagði
mér eitt sinn að fyrsta minning
hans um Guðfinnu væri frá árinu
1937. Hann var að spila á harm-
oníku á dansleik sem haldinn var í
sveitinni þegar hann sá glæsilega
dökkhærða stúlku í salnum. Þessi
stúlka reyndist vera Guðfinna. Hún
var þá aðeins fjórtán ára en Björg-
vin fimmtán ára gamall.
Haustið 1944 hófu Guðfinna og
Björgvin búskap og hinn 18. októ-
ber sama ár eignuðust þau frum-
burð sinn, soninn Guðlaug. Hann
misstu þau svo tæplega 14 ára
gamlan og var hann foreldrum sín-
um mikill harmdauði.
Guðfinna og Björgvin bjuggu alla
tið á Stór-Reykjavíkursvæðinu og
eignuðust alls sjö böm. Þrátt fyrir
stóran barnahóp og þröngan húsa-
kost var heimili þeirra ávallt opið
þeim sem áttu um sárt að binda eða
þurftu á tímabundinni aðstoð að
halda. Um 12 ára skeið bjó föður-
bróðir Björgvins, Davíð Ólafsson,
hjá þeim. Þá tóku þau Ólaf, systur-
son Björgvins, í fóstur um sex ára
skeið eða þar til hann gat aftur farið
til móður sinnar. Sterk tengsl
mynduðust á milli Guðfinnu og
Ólafs og kallaði hann hana ávallt
mömmu. Einnig bjó hálfbróðir
Björgvins, Sigurður Sveinsson, á
heimilinu einn vetur er hann var við
nám í Samvinnuskólanum. Þá áttu
bamabömin athvarf hjá ömmu
sinni og afa þegar á þurfti að halda.
Þessu stóra heimili sinnti Guðfinna
af einstökum dugnaði og ósérhlífni.
Líf Guðfinnu snerist um fjölskyld-
una og heimilið. Hún sinnti þessum
störfum af einstakri alúð, um-
hyggjusemi og trúmennsku. Hún
hafði sérstakt lag á bömunum og
minnast þau þess ekki að hún hafi
nokkurn tíma skammað þau. Því
trúi ég vel, því að Guðfinna þurfti
ekki að byrsta sig til þess að á hana
væri hlustað. Hún hafði þá eigin-
leika að laða fram það besta hjá
hverjum og einum með hógværð og
tillitssemi. Hún umgekkst börnin
sem jafningja sína og þessara eigin-
leika hennar nutu barnabörnin í rík-
um mæli. Eg kynntist Guðfinnu árið
1984 er ég giftist syni hennar Davíð
Þór. Þegar frumburður okkar
fæddist var gott að geta leitað til
hennar því hún var ævinlega boðin
og búin að aðstoða okkur og gefa
nýbökuðum foreldrum góð ráð.
Aldrei gagnrýndi hún okkur eða
fann að því sem við gerðum. Guð-
finna var glaðvær kona, ávallt bros-
andi og fagnaði manni í hvert sinn
sem maður kom í heimsókn. Barna-
börnin tók hún í faðm sinn um leið
og þau birtust. Hún var einstök
tengdamamma og amma. Hún gat
komið í stað margra en enginn kem-
ur í hennar stað.
Síðustu ár ævinnar þjáðist Guð-
finna af erfiðum sjúkdómi og þurfti
mikla aðstoð frá degi til dags. Eig-
inmaður hennar, Björgvin, varð þá
hennar stoð og stytta og hugsaði
um hana af einstakri ástúð og nær-
gætni allt til hinstu stundar. Síðast-
liðið ár var Guðfinnu sérstaklega
erfitt og fór svo að hún þurfti að
flytja á hjúkrunarheimilið Skógar-
bæ þar sem hún þurfti umönnun all-
an sólarhringinn. Þar var fyrir fólk
sem sýndi henni hlýlegt viðmót og
gætti þarfa hennar í hvívetna.
Ég er viss um að Guðfinna kvaddi
þessa jarðvist sátt við sitt hlut-
skipti. Vissulega varð hún fyrir
mótlæti eins og aðrir á lífsleiðinni,
en hún hafði lengst af mikið andlegt
þrek og góða heilsu. Hún var svo
lánsöm að eignast sjö mannvænleg
böm og mann sem stóð alla tíð við
hlið hennar og hin síðari ár eins og
klettur. Þau hjónin áttu saman
skemmtileg efri ár, ferðuðust víða
og létu þá drauma rætast sem þau
gátu ekki uppfyllt á yngri árum.
Meira að segja höfðu þau keypt sér
nýja og fallega íbúð skömmu áður
en Guðfinna veiktist. Því miður
auðnaðist þeim ekki að vera lengur
saman þar.
Tengdamóður mína kveð ég með
þakklæti, bið góðan Guð að blessa
minningu hennar og vaka yfir eigin-
manni hennar, börnum og öðrum
aðstandendum.
Svala.
Ég kynntist þér, Guðfinna mín,
fyrir rúmlega 12 ámm, nokkru eftir
að ég fór að venja komur mínar í
Auðarstrætið til hennar Gullu dótt-
ur þinnar. Þið Björgvin bjugguð á
miðhæðinni en Gulla í kjallaranum.
Við Gulla fundum það fljótlega að
við áttum vel saman og því kom að
þvl óhjákvæmilega; að vera kynntur
fyrir tengdó!
Ekki er hægt að segja að ég
hlakkaði til þessarar stundar.
Tengdamömmur hafa ekki orð á sér
að vera nein lömb að leika sér við.
Og daginn sem mér var boðið í mat
til ykkar var ég „skítnervus".
Til að gera langa sögu stutta, þá
reyndist þessi ótti algerlega
ástæðulaus. Þið tókuð mér einstak-
lega vel og ég fann frá fyrstu
stundu að ég var velkominn.
Upp frá þessu tókust kynni okk-
ar. Þín létta lund og alþýðlegt við-
mót snarsneri tengdamömmuí-
myndinni sem ég hafði byggt upp í
huga mér. Mér þótti afar vænt um
þig, ekki síst þegar þú tókst upp
málstað minn þegar Gulla var að
kvarta undan kenjunum og uppá-
tækjunum í mér. Þú vildir alls ekki
trúa þeim upp á mig. Að sjálfsögðu
hafði Gulla alveg rétt fyrir sér, en
það var samt gott að hafa þig mín
megin. Þú varst líka svolítið uppá-
tækjasöm og til í ýmislegt. Til dæm-
is skelltirðu þér umhugsunarlaust á
hestbak einu sinni þegar þú komst
upp í hesthús með mér, enda þótt
þú hefðir ekki farið á hestbak síðan
í æsku.
Þegar börnin okkar Gullu komu í
heiminn þá voru þau fljót að finna að
hjá þér var gott að vera. Heiðar Páll,
sá elsti, varð sérstaklega hændur að
þér og milli ykkar mynduðust sterk
tengsl. Þegar Helga Rún og síðar
Björgvin Smári fóru að stálpast var
heilsu þinni því miður farið að hraka,
en engu að síðm- gastu gefið þeim
svo mikið af sjálfri þér.
Þið hjónin nutuð hvorugt þeirrar
gæfu að alast upp í foreldrahúsum.
Líklega er það m.a. ástæða þeirrar
hluttekningar sem þið sýnduð þeim
sem minna mega sín. Þeir voru
fleiri en einn og fleiri en tveir ein-
stæðingarnir sem þið ýmist skutuð
yfir skjólshúsi eða aðstoðuðuð yfir
ævina. Og það þótt þið ættuð sex
börn og byggjuð sjálf við takmörk-
uð efni framan af.
Þeir sem sýna öðrum svona mik-
inn kærleika og gefa svona mikið af
sér eins og þú eiga skilið að eiga
ánægjulega daga þegar Iíða fer á
ævina. Því miður fékkst þú ekki þau
laun sem þú áttir skilið. Heilsunni
hrakaði hægt og sígandi og þú
þurftir að takast á við erfiðan sjúk-
dóm sem nú hefur tekið sinn endan-
lega toll. Þetta var erfiður tími fyrir
þig og ástvini þína. En það var fal-
legt að sjá hvernig þið hjónin fóruð
saman gegnum þetta tímabil. Ég
tek ofan fyrir þér og Björgvini
tengdafóður mínum sem sýndi ein-
stakan styrk í veikindum þínum og
var þér ómetanleg stoð. Þakka þér
fyrir allt.
Halldór.
„Amma er dáin.“ Þessi frétt barst
okkur bræðrum til Danmerkur
mánudagskvöldið 30. mars.
Það er sárt til þess að hugsa að
þú sért horfin úr þessum heimi,
elsku amma, en við vitum að þú ert
komin á betri stað þar sem þú hefur
öðlast frið.
Þú varst ætíð styrk stoð. Alltaf
var hægt að líta inn hjá ykkur afa
þar sem manni var tekið opnum
örmum og þú vildir ætíð allt fyrir
alla gera. Þú bjóst yfir svo mikilli
hlýju og óeigingirni sem þeir, er
nutu návistar þinnar fundu ávallt
sterkt fyrir.
Þú varst eina amman sem við
kynntumst og varst því mjög mikil-
væg persóna í tilveru okkar bræðra.
Það er óskiljanlegt þegar einhver
sem alltaf hefur verið til staðar er
skyndilega horfinn. En minningarn-
ar eru margar og góðar og við kom-
um til með að lifa á þeim um
ókomna tíð. Þú munt ávallt eiga
stað í hjörtum okkar og við minn-
umst þín með söknuð í huga.
Elsku afi, þú stóðst eins og klett-
ur við hlið ömmu í hennar erfiðu
veikindum. Við biðjum Guð að
styrkja þig í þessari miklu sorg og
þó að við getum ekki verið viðstadd-
ir útfór hennar erum við með þér og
fjölskyldunni í anda á þessum erfiðu
tímum og sendum ykkur öllum inni-
legar samúðarkveðjur.
Gunnar Orri og Haukur Freyr.
Tengdamóðir mín, Guðfinna Guð-
laugsdóttir, er látin eftir erfið veik-
indi. Hún var ákaflega hlý og glað-
lynd kona. Sjaldan féll henni verk
úr hendi. Hún var samviskusöm og
vandvirk við það sem hún tók sér
fyrir hendur, hvort sem það var við
barnauppeldi eða önnur störf, enda
sótti ungviðið í hennar hlýja faðm.
Guðfinna hafði mikið dálæti á
garðrækt. Mér er mjög minnisstæð-
ur garðurinn í Auðarstræti þegar
Guðfinna og Björgvin fluttu þangað.
Hann var ekki mikið augnayndi fyr-
ir utan nokkur hávaxin tré sem í
honum stóðu. Það var tekið til hend-
inni og ekki liðu mörg ár, þar til
þessi garður var orðinn gróinn og
fallegur enda ómæld vinna og natni
lögð í hann. Á þessum tíma gat
maður verið nokkuð viss um að
kæmum við í heimsókn að sumar-
lagi var Guðfinnu að finna í garðin-
um, brosandi og með hæfilega mikið
af mold á höndunum og hnjánum.
Um nokkurra ára skeið áttu Guð-
finna og Björgvin sumarhús í
Hveragerði, með dágóðum garði og
litlu gróðurhúsi. Þangað fóru þau
oftast er þau áttu frí, hvort sem það
var að vetri eða sumri. Þar undu
þau sér vel við að rækta garðinn og
gera hann sem fallegastan. Þarna
áttum við fjölskyldan margar
ánægjustundir. Ég á eftir að ylja
mér um ókomna tíð við þær minn-
ingar þegar Guðfinna gekk með
okkur um garðinn og sýndi okkur
hvernig hann óx og dafnaði. Þá fann
maður þá alúð og þann metnað sem
hún lagði í hann. Þannig minnist ég
Guðfinnu . Með þessu kvæði eftir
Þorstein Erlingsson, sem ég veit að
þú hafðir mikið dálæti á, kveð ég
þig, elsku Guðfinna, og þakka þér
fyrir góð kynni og samfylgdina.
Blessuð sé minning þín.
Sú rödd var svo fógur, svo hugljúf og hrein,
sem hljómaði til mín úr dálitlum runni;
hún sat þar um nætur og söng þar á grein
svo sólfógur ljóð um svo margt, sem ég unni,
og kvöld eftir kvöld hóf hún ástarljóð ein -
ó, ef að þú vissir, hvað mikið hún kunni.
(Þorsteinn Erlingsson.)
Elsku Björgvin, börn, barnabörn,
barnabamabörn, ég votta ykkur
mína dýpstu samúð.
Júlíana Þorvaldsóttir.
Með nokkrum orðum langar mig
til að kveðja hinstu kveðju elsku-
lega tengdamóður mína, Guðfinnu
Guðlaugsdóttur, en hún verður til
moldar borin frá Víkurkirkju í Mýr-
dal laugardaginn 11. apríl.
Guðfinna fæddist á úthallanda
sumri árið 1923 í Vík í Mýrdal og
voru foreldrar hennar sæmdarhjón-
in Guðlaugur Gunnar Jónsson og
Guðlaug Matthildui- Jakobsdóttir.
Hún var hin 6. í röð 15 systkina sem
öll komust til fullorðinsára. Aðeins
rámlega ársgömul var Guðfinna
send í fóstur til Odds Sverrissonar í
Kerlingardal og má nærri geta að
það hefur verið þungbær ákvörðun
foreldrum hennar að láta frá sér
litlu dóttur sína. Oddur lést af slys-
förum árið 1930 og var Guðfinna þá
send að Kirkjubæjarklaustri og þar
dvaldi hún fram að tvítugsaldri, en
hélt þá til Reykjavíkur.
I Reykjavík kynntist Guðfinna
eftirlifandi manni sínum, Björgvini
Olafssyni frá Efri-Steinsmýi-i í
Meðallandi, og gengu þau í hjóna-
band árið 1946. Þau eignuðust sjö
börn og komust öll upp nema það
elsta, Guðlaugur, en hann lést fjórt-
án ára gamall. Auk bai’na sinna
tóku þau hjónin í fóstur systurson
Björgvins og ólu hann upp sem sinn
eigin. Einnig dvaldi á heimili þein-a
um margra ára skeið föðurbróðh
Björgvins. Það hlýtur því oft að
hafa verið þröngt í búi hjá svo stórri
fjölskyldu, en af frábærum dugnaði
og eljusemi tókst þeim að koma öll-
um börnum sínum manns.
Ég átti því láni að fagna að kynn-
ast Guðfinnu fyrir röskum 25 árum
er ég gekk að eiga dóttur hennar,
Oddnýju. Mér varð fljótlega ljóst að
þarna fór einstök kona; ein af þess-
um fórnfúsu konum sem helga líf
sitt fjölskyldu sinni og því að hjálpa
og þjóna öðrum á alla lund án þess
nokkurn tíma að spyrja hver launin
verði. Guðfinna hafði til að bera
óbilandi bjartsýni, þolinmæði og
viljafestu, ásamt kjarki til að takast
á við vandamál líðandi stundar. Hún
var glaðlynd og hláturmild og vildi
öllum það besta. Börnum var hún
einstaklega góð enda hændust þau
að henni.
Fyrir nokkrum árum greindist
Guðfinna með ólæknandi sjúkdóm