Morgunblaðið - 04.11.1998, Blaðsíða 46

46 MIÐVIKUDAGUR 4. NÓVEMBER 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+
Ástkær móöir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
DAGMAR PÁLSDÓTTIR,
Aðalgötu 5,
Keflavík,
lést á St. Jósefsspítala í Hafnarfirði mánu-
daginn 2. nóvember síðastliðinn.
Jarðsungið verður frá Keflavíkurkirkju föstu-
daginn 6. nóvember kl. 14.00.
Þeir, sem vildu minnast hennar, eru vinsamlegast beðnir að láta D-álmu
Sjúkrahúss Suðurnesja njóta þess.
Páll R. Ólafsson, Gróa Hávarðardóttir,
Guðmundur V. Ólafsson, Ragnheiður Halldórsdóttir,
Róbert Ö. Ólafsson, Bára Sigurðardóttir,
Elín Guðbjörg Ólafsdóttir, Júlíus Bess,
Ingólfur Ólafsson, Vilhelmína Pálsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
ÞURÍÐUR SIGURÐARDÓTTIR,
Hjallabraut 3,
Hafnarfirði,
er látin. Útförin hefur farið fram í kyrrþey.
Hulda Guðmundsdóttir,
Hanna Guðmundsdóttir,
Hrafnhildur Guðmundsdóttir,
Sverrir V. Guðmundsson,
Sigurður Guðmundsson
og aðrir aðstandendur.
+
Faðir minn, tengdafaðir, vinur og bróðir,
MAGNÚS ÞÓRÐARSON,
Lindargötu 64,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum mánudaginn
2. nóvember.
Sveinn Th. Magnússon, Halldóra Pálsdóttir,
Kristín Guðmundsdóttir,
Einar Þórðarson.
+
Útför elskulegs eiginmanns míns, föður, okkar
tengdaföður og afa,
EYJÓLFS PÁLSSONAR
fyrrv. framkvæmdastjóra,
Miðleiti 4,
Reykjavik.
fer fram frá Bústaðakirkju föstudaginn
6. nóvember kl. 13.30.
Jarðsett verður í Eyrarbakkakirkjugarói.
Ásta Ólafsdóttir,
Ingibjörg Eyjólfsdóttir, Örn Þórðarson,
Páll Eyjólfsson,
Stefán Ólafur Eyjólfsson, Helga Jóna Sigurðardóttir,
Davíð, Eyþór og Kári.
Hjartanlega þökkum við öllum þeim, er sýnt
hafa okkur samúð og vináttu við andlát og
útför eiginmanns míns, föður okkar, tengda-
föður, afa og langafa,
RAGNARS BJÖRNSSONAR
tónlistarmanns.
Sérstakar þakkir færum við læknum og
hjúkrunarliði á blóðmeina- og krabbameins-
lækningadeild Sjúkrahúss Reykjavíkur, sem
og hjúkrunarfræðingum Karitas fyrir óbilandi
kærleiksríka umönnun.
samstöðu í baráttunni og
Sigrún Björnsdóttir,
Hrefna Nellý Ragnarsdóttir, Sigrún Ragnarsdóttir,
Ólöf Gerður Ragnarsdóttir, Guðríður Ragnarsdóttir,
Birna Ragnarsdóttir, Ahmed Essabiani,
barnabörn og barnabarnabörn.
ÞORSTEINN
RAGNARSSON
+ Þorsteinn Guðni
Þór Ragnarsson
fæddist í Reykjavík
hinn I. maí 1939.
Hann lést á Land-
spítalanum 25.
október síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Bústaða-
kirkju 3. nóvember.
Far þú í friði,
Mður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Kæri tengdasonur, okkur langar
með örfáum orðum að minnast þín,
þó orð séu alltaf fátækleg á stund-
um sem þessum. En margar góðar
minningar leita í hugann eftir 30
ára kynni. Skemmst er að minnast
samveru okkar síðastliðið vor, þar
sem þú sýndir hvað sterkur og dug-
legur þú varst þrátt fyrir þín erfíðu
veikindi. Við söknum þín sárt og
fannst kallið koma of fljótt. Blessuð
sé minning þín.
Asthildur mín, Karen Osk, Ragn-
ar, Lilja, Asthildur Ólöf, Rikki,
Ragnheiður og Kristín, Guð veiti
ykkur styrk í ykkar miklu sorg.
Tengdaforeldrar.
Þessi fátæklegu orð rita ég til
þess að kveðja mág minn Þorstein
Ragnarsson rannsóknarlögreglu-
mann. Það er ekki hægt að segja að
fráfall hans hafi komið alveg á óvart
en það er þó einu sinni svo að þegar
maður stendur frammi fyrir því að
hann sé horfínn á braut, þá fínnst
manni að honum hafí verið kippt
burtu úr þessu jarðneska lífí nánast
fyrirvaralaust.
Þorsteini mági mínum kynntist
ég fyrst unglingur að aldri og um
það leyti er systir mín Ásthildur og
Steini, eins og hann var alltaf
kallaður innan fjölskyldunnar, voru
að hefja búskap.
Eg man glöggt enn þann dag í
dag hve áræðinn og ákveðinn hann
var í þeim ásetningi sínum að ger-
ast lögreglumaður. Leið Steina í
lögreglunni lá um stíga almennu
lögreglunnar, síðan í gegnum um-
ferðardeildina þar sem mótorhjól og
hvítir eftirlitsbílar voru hans aðal-
verkfæri. Að lokum var röðin komin
að rannsóknarlögreglunni þar sem
hann starfaði allar götur til síns
hinsta dags.
Ég læt öðrum eftir að gera störf-
um hans í lögreglunni skil en viss
þykist ég um að störf hans þar, í
góðra félaga hópi, hafi alla tíð verið
unnin af æðruleysi, trúmennsku og
heiðarleika.
Barátta Steina við sjúkdóm sinn
kom mér fyrir sjónir rétt eins og
forðum þegar hann afréð að skipta
um starfsvettvang og gerast lög-
reglumaður. Hann tók fyrstu sjúk-
dómsgreiningunni af miklu æðru-
leysi, síðan tók við eindreginn
ásetningur hans að takast á við
sjúkdóm sinn af fullum krafti sem
og hann gerði.
í glímunni við sjúkdóminn sýndi
Steini svo áræði sitt í baráttunni
með því að gangast undir erfíðar
lyfjagjafir með tilheyi'andi auka-
verkunum svo sem hármissi, en það
lét hann ekki mikið á sig fá og
mætti til leiks og mannamóta í fól-
skyldunni eins og hann var klædd-
ur. Auðvitað hafði hann breyst
svolítið í útliti, en æðruleysi hans og
staðfastur ásetningur þess efnis að
sigrast á sjúkdómnum var honum
ofar í huga.
Með ótúlegri þrautseigju gekk
Steina glíman vel og var svo komið
á sl. sumri að horfur þess efnis að
Steini gæti lifað með sjúkdómi sín-
um lengra fram á veginn voru von-
um framar. En skjótt skipast veður
í lofti. Eftir vel heppnaða golfferð til
Spánar nú í haust, þar sem Steini
og félagar hans í golf-
inu höfðu unað sér vel,
kom reiðarslagið,
rannsókn sýndi að
sjúkdómurinn hafði
tekið sig upp að nýju
og engrar undankomu
var auðið.
Með ótrúlegu jafnað-
argeði og æðruleysi
sem ætíð einkenndi
Steina tekur hann nú
til við að undirbúa,
ekki bara sjálfan sig
heldur og sína nánustu,
fyrir brottför sína úr
þessum heimi. Að
heimsækja hann að sjúkrabeð hans
var ekki eins erfitt og maður hefði
getað ímyndað sér fyrirfram, því
bæði hann sjálfur, eiginkona hans,
böm og tengdaböm ræddu alltaf
alla hluti af miklu æðruleysi og yfir-
vegun, eins og þeir vora en ekki
eins og þau hefðu óskað að þeir
væm eða yrðu.
Skyldu ekki vera góðir golfvellir
þama hinum megin? sagði hann eitt
sinn stundarhátt við mig. Jú alveg
ömgglega svaraði ég. Já, það verð-
ur gaman að fá að prófa þá.
Ég og bömin mín, sem hann og
hans fjölskylda reyndust svo vel
fyrir rúmum tveimur áram þegar
við urðum fyrir miklum ástvina-
missi eiginkonu og móður, þökkum
Steina og fjölskyldu hans af heilum
hug.
Við þökkum Steina samfylgdina
og vinskapinn sem hann einatt
sýndi okkur og við biðjum algóðan
Guð að gefa eiginkonu hans, Ást-
hildi, og börnum og barnabörnum
þeirra, svo og dætmm Steina af
fyrra hjónabandi, styrk í sinni
miklu sorg.
Minningin um góðan dreng verð-
ur eilíf í hjarta okkar.
Stefán Ómar Jónsson.
Kallið er komið,
Komin er nú stundin,
Viðskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
(V .Briem.)
Elsku mágur, þá er hetjulegri
baráttu þinni lokið. Já, krakkar
mínir, svona er lífið, varst þú vanur
að segja. En það getur samt verið
erfitt að_ sætta sig við, að lífíð sé
svona. Á slíkum stundum heldur
maður í minningarnar um góðar
samverastundir. Hvíl í friði.
Elsku systir, Karen Ósk, Ragnar,
Lilja, Ásthildur Ólöf og Rikki, Guð
gefi ykkur styrk til að takast á við
sorgina.
Lovísa, Gylfi og Baldur.
Það þekktu margir hann Þor-
stein lengur en ég og betur. En
nokkra hríð lágu leiðir okkar þó
saman. Við tókum þátt í byggingu
golfvallar upp í Mosfellsbæ fyrir
ríflega áratug. Ég vil að sá kafli í
lífshlaupi Þorsteins, sem við
kölluðum alltaf Steina, gleymist
ekki.
Við höfðum stofnað golfklúbb
árið 1980 með allmörgum áhuga-
sömum félögum. Fengum land
undir golfvöll nokkru síðar. Land
sem var aðeins að litlu leyti
ræktað, annars urð og melar og
móar en að einum þriðja gamlar,
uppétnar malargryfjur. Þær voru
illa umgengið land. Nánast ónýtt til
nokkurs bráks. Það var löngum til
siðs í Mosfellssveit að skilja þannig
við landið eftir að rifin hafði verið
upp úr því öll brúkanleg grús.
Nú til dags hefja menn fram-
kvæmdir við nýja golfvelli með
stórvirkum tækjum. Öflugum
stuðningi sinna sveitarfélaga og því
alltraustan fjárhagslegan grund-
völl. Sú var hinsvegar ekki raunin
árið 1983, a.m.k. ekki í Mosfellsbæ.
Þar höfðu yfirvöld heldur litla trú á
framtakinu, takmarkaðan áhuga á
því og vart greinanlegan vilja til að
styðja það.
Það var því meira en lítið
bjartsýnn hópur sem hóf að um-
bylta 20 hekturum lands með hök-
um og skóflum og garðhjólbörum.
Verkið tók enda nokkur ár og tölu-
vert kvarnaðist úr hinni glaðbeittu
fylkingu, eins og vænta mátti, á svo
langri leið. Forgjöfin hækkaði en
takmarkið náðist. Hinn 28. júní
1986 var Hlíðavöllur golfklúbbsins
Kjalar formlega tekinn í notkun.
Það var ekki aðeins að hann
Steini væri í þeim hópi sem hélt
uppí þessa ferð og náði á leiðar-
enda. Kláraði verkið. Hann var í
fremstu sveit allan tímann. Kapp-
samur en gætinn. Jarðbundinn og
raunsær, gat jafnvel virst úrtölu-
samur, ef honum þóttu menn fljúga
of djarflega. En alltaf í hópi þeirra
sem fyrstir komu til starfa. Auk
þess bjó hann yfir hæfileikum, sem
oft komu sér heldur betur vel. Gat
sest uppí nánast hvaða tæki sem
fékkst að láni, gröfur, vélskóflur og
hvaðeina. Sett í gang og farið að
vinna. Það var jafn ómetanlegt eins
og mér var það óskiljanlegt. Ég
vissi aldrei hvaðan honum kom
þessi verkkunnátta. Svo var hann
afburða laginn við allar viðgerðir
og ekki kom það sér heldur illa.
Ófáar ferðirnar fór hann í inn-
keyrsluna til Steina til viðgerða,
gamli Deutz traktorinn sem við
keyptum fyrir slikk úti á Kjalar-
nesi, og var næstum jafnaldri okk-
ar. Hann gerði reyndar tilraun til
að flytja lögheimili sitt inn í
bílskúrinn hjá Steina eitt haustið í
vélarapptekt. Þá sagði frú Ásthild-
ur hingað og ekki lengra. Hafði
vafalaust oft haft af gripnum
nokkra raun þarna í innkeyrslunni,
og fleiri misjafnlega aflóga tækjum
klúbbsins, enda varla að þeim
götuprýði en Ásthildur með af-
brigðum snyrtileg um allt sitt.
Þessa hagleiks Steina sá reyndar
víðar merki, ekki síst á heimili
þeirra hjóna. Þar vitnaði allt um
smekkvísi, verklagni og alúð. Eng-
inn bfll í bænum var betur hirtur.
Steini átti ekki í neinum teljandi
vandræðum með að tjá sig. Gerði
það umbúðalaust, á kjarnmiklu
máli og þannig að menn misskildu
hann ógjarna. Ókunnugum gat
brugðið. Undir niðri var samt góð-
legur og mildur hljómur, ef grannt
var hlustað. Það glitti alltaf í gullið
í gegnum skrápinn. Hann var alltaf
með hálsbindi þegar hann lék golf,
sem er harla óvenjulegt nú til dags.
Ég kom mér aldrei til þess að inna
eftir ástæðunni enda hefði það
engu breytt. Venjum sínum breytti
Steini ekki.
Að leiðarlokum þakka ég sam-
starfið þessi ár og okkar góðu
kynni síðan. I öllu baslinu við
grjóthreinsun og blautar þökur.
Biluð tæki eða fóst í for. Vöntun á
flestu því, sem til verksins þurfti.
Þá var alltaf uppörvandi að hlýða á
kröftugt og hressilegt orðfæri
Steina. Glettni hans og gamanmál.
Fáir kunnu betur en hann þá íþrótt
að rífa upp kjarkinn og liðsandann
í hópnum þegar þess þurfti með.
Ásthildi og öðrum aðstandend-
um sendi ég innilegar samúð-
arkveðjur okkar, gömlu golffélag-
anna í Mosfellsbæ.
Georg H. Tryggvason.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í
bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess
(minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðal-
línubil og hæfilega línulengd - eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.