Morgunblaðið - 02.03.1999, Blaðsíða 40
" 40 ÞRIÐJUDAGUR 2. MARZ 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
JÓNM.
SIGURÐSSON
+ Jón M. Sigurðs-
son fæddist í
Reykjavík 2. sept-
ember 1922. Hann
lést á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur 21.
febrúar síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Sigurður E.
Ingimundarson,
sjómaður, f. 21.8.
1895, d. 12.4. 1979,
og kona hans
Lovísa Arnadóttir,
f. 21.12. 1897, d.
2.3. 1973. Systkini
hans: Halldóra, Sigríður Krist-
ín, Ragnheiður Lára látin,
Þrúður, Sigurður Einar látinn,
Sigurður Arni og Haraldur.
Jón kvæntist 10.11. 1945
Lilju Sigurjónsdóttur, f. 31.
júlí 1926 í Reykjavík. Foreldr-
ar hennar voru Sigurjón Jóns-
son, sjómaður, f. 1.6. 1894 í
Skógarkoti í Þingvallasveit, d.
29.9. 1982, og Guðríður Stef-
ánsdóttir, f. 20.4. 1898 á Krók-
völlum í Garði, d. 18.9. 1986.
*? Börn þeirra eru: 1) Guðríður,
matráðskona, f. 24.7. 1943 í
Reykjavík, fyrrver-
andi inaki Eyþór
Þórisson, og eru syn-
ir þeirra Jón Þór, f.
1962, og Daníel, f.
1964. 2) Lovísa, hár-
greiðslumeistari, f.
4.4. 1946 í Reykja-
vík, sonur hennar
Gylfi, f. 1977, sam-
býlismaður Baldur
Birgisson. 3) Jón
Sævar, verkfræðing-
ur, f. 30.7. 1947 í
Reykjavík, kvæntur
Kolbrúnu Guðjóns-
dóttur og eru dætur þeirra
Lovísa, f. 1975, Katrín, f. 1980,
Ásdís f. 1983, og Valgerður Lilja
f. 1988. 4) Ásthildur, sparisjóðs-
starfsmaður, f. 12.11. 1949 í
Reykjavík, maki Þorsteinn
Ragnarsson, f. 1.5. 1939, d.
25.10. 1998 og eru börn þeirra
Lilja, f. 1969, Ragnar, f. 1972, og
Karen Ósk, f. 1988. 5) Stefán
Ómar, viðskiptalögfræðingur, f.
4.3. 1955 í Reykjavík , maki Ásta
Sverrisdóttir, f 7.3. 1953, d. 23.4.
1996, og eru börn þeirra Ást-
hildur, f. 1976, Ómar, f. 1980, og
Arndís, f. 1983. 6) Steinar, f.
24.4. 1957 í Mosfellssveit,
kvæntur Auði Kjai-tansdóttur,
f. 7.1. 1956, og eru börn þeirra
Unnar Örn, f. 1974, Heiða, f.
1978, og Atli Már, f. 1986. 7)
Snorri, viðskiptafræðingur, f.
15.12. 1959 í Mosfellssveit,
kvæntur Prachim Phakamart,
f. 6.1. 1972. 8) Reynir, við-
skiptafræðingur, f. 30.6. 1963 í
Mosfellssveit, fyrrverandi
maki Sigrún Gísladóttir og eru
börn þeirra Víðir Orri, f. 1989,
og Halldóra Eik, f. 1992.
Jón ólst upp í Reykjavík og
að loknu grunnskólaprófi
gegndi hann ýmsum störfum til
1942 er hann réðst til starfa við
verslunarrekstur hjá Hjalta
Lýðssyni kaupmanni þar sem
hann nam einnig kjötiðn. Hann
var ráðinn kaupfélagsstjóri
Kaupfélags Kjalarnesþings á
Brúarlandi í Mosfellssveit 1956
og gegndi því starfi í samfellt
30 ár. Frá 1987 til 1992 var Jón
starfsmaður Pósts og síma. Jón
bjó í Reykjavík með fjölskyldu
sinni til 1957 er hann fluttist í
Mosfellssveit með konu sinni
og fimm börnum. Þar bættust
þrjú í hópinn og hafa þau hjón
búið þar siðan.
Útför Jóns fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Við kveðjum í dag föður okkar,
Jón Magnús Sigurðsson. Við systk-
inin átta að tölu, þrjár systur og
fímm bræður, eigum það sameigin-
legt að hafa átt föður sem við hvert á
sinn hátt höfum lært sitthvað af.
Ekki svo að skilja að við höfum
ekki einnig lært sitthvað af móður
sem þó alltaf sá meira um þá hlið
málsins sem sneri inn á við í fjöl-
skyldulífinu, á meðan pabbi sá alltaf
meira um þá hlið sem vísaði út á við,
það sem laut að störfum okkar, ósk-
um og draumum í lífsbaráttunni,
bæði meðan við vorum ein að feta
inn á braut lífsbaráttunnar og einnig
eftir að við eignuðumst sjálf fjöl-
skyldur.
Það sem hér er sérstaklega fjallað
um er þáttur föður okkar í þeim
hluta uppeldis okkar og þroska, sem
laut að hlutum eins og; passasemi
með alla hluti, sýna varfærni, sýna
fyrirhyggju, vera iðjusöm og öguð í
öllum okkar störfum og verkum.
Þetta var eins konar eiginleikara-
mmi sem pabbi bjó yfír.
Passasemi með alla hluti, var-
fæmi, fyrirhyggja, iðjusemi og agi
voru eiginleikar sem pabbi hafði
alist upp við og tamið sér á uppvaxt-
arárum sínum og af þessum sömu
eiginleikum miðlaði hann okkur og
ætlaðist til að við ástunduðum og
sýndum í öllum okkar verkum. Það
var ekki alltaf sársaukalaust að bera
þessar skyldur sem pabbi ætlaðist
til af okkur og hvert og eitt okkar
eigum í minningunni fjölmörg atvik
sem við vorum ekki sátt við þá
stundina sem atburðurinn átti sér
stað. Við töldum okkur vera af nýrri
kynslóð og það væri nú ekki hægt að
hafa alla hluti eins og þeir voru í
gamla daga. Við yrðum að fá að
reyna nýja hluti, nýjar aðferðir, við
yrðum að fá að reka okkur á. Það
var einmitt mitt í öllu einnig eigin-
leiki pabba að þrátt fyrir allan sinn
aga og hollráð tók hann aldrei fram
fyrir hendur okkar, hann benti á,
leiðbeindi og varaði við, en eftirleik-
urinn var alltaf okkar, það var okkar
að vinna úr hlutunum og bera end-
anlega ábyrgð. En viti menn, oftar
en ekki reyndust ráð pabba gulls
ígildi og þegar litið er til baka má
með sanni segja að eiginleikaramm-
inn, sem pabbi kappkostaði að fella
okkur inn í, reyndist okkur gott
veganesti í upphafi og endist enn.
Fyrir þennan þátt pabba í uppeldi
** okkar og æ síðan þökkum við nú öll
systkinin pabba okkar af heilum hug.
Það var gæfa okkar alla tíð að eiga
hann að, að eiga alltaf traust heimili
sem hann af dugnaði sínum sá far-
borða með hjálp mömmu, sem eins
og áður segir sýndi ráðdeild og fyrir-
hyggju innan heimilisins.
Við þökkum pabba einnig hvernig
hann hvatti og miðlaði til barna okk-
ar systkinanna af þessum sömu eig-
inleikum sínum, eiginleikunum sem
hann hafði miðlað til okkai' á sínum
tíma.
Fyrir eiginleikarammann þökkum
við pabba á þessari kveðjustund, við
þökkum honum á okkar eigin hátt,
með minningunum og reynslunni
sem við hvert og eitt eigum með hon-
um. Við þökkum fyrir okkar hönd,
fyrir hönd barna okkar og barna-
barna og biðjum algóðan Guð að vaka
yfir velferð hans í nýja heiminum.
Við biðjum einnig algóðan Guð að
vaka yfir móður okkar sem nú hefur
misst lífsförunaut sinn í tæpa sex
tugi ára. Blessuð sé minning pabba,
Jóns Magnúsar Sigurðssonar.
Börnin.
Jæja pabbi minn, einhvern veginn
átti ég ekki von á að ég myndi sitja
hér á þessari stundu og hugsa um allt
það sem ég vildi segja. Það er ein-
hvern veginn svo margt sem er ósagt
og þó að þú hafir verið veikur um
hríð þá vonaðist ég alltaf til þess að
þinn tími væri alls ekki kominn. Svo
varstu líka svo mikið að mýkjast með
árunum og það kunni ég svo vel við.
Þegar ég hugsa til baka til þess
tíma er ég var lítill drengur man ég
ekki eftir þér öðru vísi en vinnandi.
Þegar ég vaknaði á morgnana varstu
farinn í vinnuna og þú komst iðulega
ekki heim fyrr en rétt fyrir átta-
fréttirnar í sjónvarpinu en þá var ég
yfirleitt að fara að sofa. Ég saknaði
þess þá að fá ekki að sjá meira af
þér, en auðvitað get ég vel skilið nú
að það þurfti að hafa mikið fyrir að
fæða og klæða stóra fjölskyldu.
Af einhverjum sökum vorum við
aldrei börn í þínum huga. Maður var
vart barn af aldri þegar maður hafði
fengið sitt hlutverk við að slá blett-
inn, vinna á bensínstöðinni eða í
kaupfélaginu. Svei mér þá, ég held
að ég hafí bara verið níu ára. En
þetta var nákæmlega það uppeldi
sem þú hafðir sjálfur fengið hjá hon-
um afa þínum og þú kunnir bara ekki
annað. Af þeim sökum helgaðir þú
kaupfélaginu allan þinn tíma og
starfskrafta og ætlaðist til þess að
allir aðrir í kringum þig gerðu það
líka. Þetta kenndi manni að vinna
eða eins og ég hef oft orðað það sjálf-
ur: „Hann (þú) kenndi manni að
vinda tusku.“ Já, maður lærði að
„grauturinn ratar sjaldnast beina
leið í skálina". Vinnusemi og iðni er
dyggð og maður verður að gæta þess
að uppskera laun erfiðisins.
Þú talaðir sjaldan við mann um líf-
ið og tilveruna, tilfinningar, trúnað,
fyrirmynd og vinskap. Samt sem áð-
ur ertu mér svo mikil fyrirmynd í
öllu því sem ég hef sjálfur tekist á
hendur. I svo mörgu erum við svo
líkir - og ólíkir. Þú leystir aldrei fyr-
ir mann vandamál heldur þurfti mað-
ur að komast yfir þau sjálfur. En ef
eitthvað bjátaði á varstu samt alltaf
næn-i og veittir stuðning.
Ég vil bara þakka þér fyrir þann
tíma sem við þó áttum saman og
fyrir allt sem þú hefur kennt mér -
bæði meðvitað og ómeðvitað. Fyrir
þitt tilstilli hefur mér í svo mörgu
tekist að móta mér vel grundvallað-
ar lífsreglur til að halda stefnu í átt
til betra og fyllra lífs.
Ein þeirra er sú að nýta hvert
tækifæri til að sýna og segja þeim
sem ég elska mest - hve mikið ég
elska þá. Hef ég sagt þér í dag að ég
elska þig og sakna þín?
Þinn sonur,
Reynir.
Elsku afi minn!
Nú ertu ekki lengur veikur í hjai-t-
anu þínu því nú ertu hjá Guði og þar
líður öllum vel. Ég teiknaði handa
þér mynd sem hann pabbi minn setti
í kistuna þína. Ég sakna þín alveg
ofsalega mikið.
Þín
Halldóra Eik.
Kæri vinur.
Nú ert þú farinn til að sinna mikil-
vægari verkefnum. Ég sit hér döpur
í bragði og minningarnar streyma
fram.
Fljótlega eftir að ég kom í opna
arma fjölskyldu þinnar varst þú að
kynna börnin þín fyrir vinafólki þínu.
Þá bentu þau á mig og spurðu: „Er
hún yngst.“ Þú brostir til mín og
svaraðir: „Já, ætli það sé ekki best
að orða það svo.“ Ekki var þess langt
að bíða að ég heilsaði þér með kveðj-
unni: „Komdu sæll afi minn.“
Alltaf var jafn gott að koma til
ykkar Lilju sem hefur verið stoð þín
og stytta alla ykkar hjúskapartíð.
Allir fá höfðinglegar móttökur hjá
henni og alltaf töfrar hún fram
veisluborð þegar gesti ber að garði.
Oftar en ekki varst þú að fylgjast
með fótboltanum í sjónvarpinu þegar
ég kom en þú gafst þér alltaf tíma til
að spjalla. Ekki er langt síðan þú
sast hjá mér í búðinni minni og
fylgdist með mér við að taka upp
vörur og reikna út verð og hafðir
gaman af, enda höfðu veikindi þín
ekki áhrif á skarpa hugsun þína.
Mig langar til að þakka þér fýrir
allt sem þú gerðir fyrir mig og Reyni
og einnig fyrir það hversu góður afi
þú varst Víði Orra og Halldóru Eik.
Þau sakna þín sárt en hugga sig við
að nú líði þér vel í góðum löndum
engla og himnaföður.
Elsku Lilja mín og fjölskylda, ég
votta ykkur mína dýpstu samúð í
sorg ykkar og þig, kæri
tengdapabbi, kveð ég eins og alltaf:
„Vertu bless afi minn.“
Þín
Sigrún.
Elsku afi minn.
Nú er þér batnað því Guð er búinn
að taka þig til sín og þér líður örugg-
lega betur núna. Ég og þú brölluðum
mai'gt saman og oft fórum við í
gönguferðir. Mér var sagt að ég ætti
að fara með til að passa þig og tók ég
það mjög hátíðlega. En ég veit það
núna að þú varst að passa mig.
Elsku afi minn, þakka þér fyrir að
koma á allar skemmtanirnar og leik-
ritin hjá mér í Isaksskóla. Þakka þér
fyrir að hafa leyft mér að vera alltaf
hjá þér þegar mamma og pabbi voru
ekki heima. Nú verðum við amma
bara tvö þegar ég kem til að gista og
það verður skrýtið að fá að stjórna
fjarstýringunni að sjónvarpinu og
þurfa ekki að semja við þig ef fót-
boltinn og barnatíminn eru á sama
tíma, því ég veit að ömmu er alveg
sama þótt hún missi af fótboltanum.
Elsku afi minn, þú varst góður afi
og ég mun alltaf sakna þín.
Þinn
Víðir Orri.
Nú hefur hann elsku afi minn,
Jón M. Sigurðsson, kvatt okkur að
sinni og lifir nú hjá guði og ástvin-
um sínum. Afi minn hefur verið stór
hluti að lífi mínu allt frá fæðingu
minni. Hann eignaðist átta börn
með ömmu minni Lilju Sigurjóns-
dóttir sem nú sér á eftir manni sín-
um með miklum söknuði. Ég vai' svo
lánsamur að vera elsta barnabarn
þeirra, á svipuðum aldri og yngstu
synir þeirra, þannig að mér gafst
tækifæri til að búa hjá þeim, í bæði
löng og stutt tímabil. Þannig mótaði
afi minn Iíf mitt og ég ólst upp hjá
einstökum manni, sem bæði var
góðhjartaður og ákveðinn, en vildi
öllum vel. Afi var kaupfélagsstjóri í
Mosfellsbæ í þrjátíu ár og þaðan
eða frá heimili þeirra, Steinum, á ég
bestu æskuminningar mínar með
honum. Afi var alltaf duglegur og
framkvæmdasamur maður. Hann
tók við kaupfélaginu sem smáum
skúr á Kjalarnesi á þeim tíma og
byggði það upp í Mosfellsbæ og
gerði það að einu best rekna kaup-
félagi landsins. Afi vann mikið í
kaupfélaginu, hvort sem það voru
kvöld, helgar, jól eða páskar og
einnig vann stór hluti fjölskyldu
hans þar oft á tíðum. Þannig minn-
ist ég þess oft þegar ég var að vinna
hjá afa í kaupfélaginu eða í sölu-
turninum að þótt afi hefði nóg að
gera sjálfur, gaf hann sér alltaf tíma
til að leiðbeina mér eða öðru starfs-
fólki sínu í störfum og ekki dró það
úr vinnugleði ungs manns þegar
hann oft hrósaði mér eða klappaði
fyrir vel unnin störf. Svoleiðis var
hann afi minn ekki bara góður að
leiðbeina eða hvetja aðra, heldur
var hann líka mjög hjartahlýr og
gerði mikið til að gleðja aðra.
Þannig minnist ég margra hátíða
þar sem hann notaði hvert tækifæri
til að gefa gjafir sem glöddu mikið
eða mörg gamlárskvöld þegar hann
kom til okkar strákanna með fullt
fangið af flugeldum. Og afi sam-
giaddist okkur líka og tók þátt í
þessum stundum með mikilli innlif-
un.
Síðustu árin hef ég og fjölskylda
mín verið svo lánsöm að fá afa og
ömmu oft í heimsókn til okkar á
heimilið okkar í Danmörku, þar sem
við höfum alltaf átt yndislegar
stundir saman. Ég og fjölskylda mín
minnumst afa míns með miklum
söknuði og þakklæti í huga fyrir allt
sem hann hefur veitt okkur með um-
hyggju sinni og við biðjum góðan
guð um að blessa minningu þína, afi
minn.
Jón Þór Eyþórsson
og fjölskylda.
Eitt sinn verða allir menn að deyja,
eftir bjartan daginn kemur nótt.
Eg harma það en samt ég verð að segja,
að sumarið það líður alltof fljótt.
(Vilhjálmur Vilhjálmsson)
Hann afi minn er dáinn, 76 ára að
aldri. Eftir fremur stutta sjúkra-
húslegu, en þó langvarandi veikindi,
kvaddi hann þennan heim. Þó að
dauðinn sé eðlilegur fylgifiskur lífs-
ins sjálfs finnst manni hann alltaf
sækja að á óheppilegum tíma.
Aldrei er maður tilbúinn að þurfa að
kveðja og sársaukinn nístir. En
kveðjustundin er óumflýjanleg og
sársaukinn er hluti hennar. Tíminn
breytir svo sársaukanum í fallegar
minningar, sem ylja munu um
ókomna tíð. Nú situr afi í björtum
sal á fallegum stað, sem bíður okkar
allra, og spjallar um heima og
geima við þá, sem á undan voru
farnir. Það er ótrúlegt að aðeins
skuli vera liðnir fjórir mánuðir síð-
an við síðast kvöddum ástvin. En
gangur lífsins spyr ekki um aðstæð-
ur og erfiðleikarnir eru til að leysa
úr þeim. Þess vegna er það fengur
þinn nú, elsku amma, að eiga átta
börn og enn fleiri barnabörn, sem
geta og munu vefja þig örmum sín-
um og hlýju af örlæti og ást.
Það voru mikil forréttindi á upp-
vaxtarárum mínum í Mosfellssveit-
inni, að afi skuli hafa'verið kaupfé-
lagsstjóri. Og þótt ég hafi öfundað
eldri systur mína óskaplega af því
að hafa fengið að afgreiða í sjopp-
unni, þá sætti ég mig samt við, og
fannst meira að segja nokkuð mikið
til þess koma, að hafa fengið að raða
vörum í hillurnar í kaupfélaginu. Þá
gat ég spjallað heil ósköp við ömmu,
meðan við pökkuðum flatkökum og
grænmeti „á bakvið" og Dísa „í
kjötinu" hafði alltaf frá einhverju
skemmtilegu að segja. Afi var hins
vegar yfirleitt innilokaður á skrif-
stofunni og þangað fór maður ekki
inn nema eiga brýnt erindi. Það var
einhver „sjarmi" yfir skrifstofunni
hans afa í kaupfélaginu; allt í röð og
reglu og manni fannst eins og mað-
urinn á bakvið „kaupfélagsstjóra-
skrifborðið" gegndi ákveðinni
valdastöðu. Kannski voru það mál-
verkin á veggjunum, eða sófasettið
á skrifstofunni, sem sveipuðu hana
þessum ljóma. Eða kannski var
þetta bara allt svona fínt í augum
lítils drengs. En afi var að minnsta
kosti kaupfélagsstjórinn og það
fannst manni dálítið flott. Ekki síst
vegna þess að eina vinnan, sem þá
var að hafa fyrir stráka á mínum
aldri, var unglingavinnan; og hún
heillaði ekki! En afi passaði alltaf að
maður væri ekki að slæpast í vinn-
unni. Ekki þýddi að mögla neitt „æ,
afi“, því í vinnunni var afi yfirmað-
urinn og það bar að virða. Og það
gerði ég. Svo var hann aftur orðinn
afi manns, þegar við hittumst að
loknum vinnudegi; og þá ekki í
kaupfélaginu.
Það sem einkenndi afa síðustu
æviárin var einskær umhyggja fyrir
sínum nánustu. Alltaf spurði hann
um ferðir fólksins síns og ef veikindi
bar að vildi hann stöðugt fylgjast
með og vita að allt væri með felldu.
Og það var sérstaklega gaman að
sýna honum nýja bíla, því hann var
með mikla bíladellu og sagði alltaf:
„Mikið dj... er hann flottur!" Nú sit-
ur hann eflaust og spjallar við pabba
um það sem bílaframleiðendurnir
eru með á prjónunum á næstu árum!
Og ég efast ekki um að afi og pabbi
eru á langflottustu bílunum á himn-
um!
Ég kveð Jón M. Sigurðsson, afa
minn, í dag og þakka honum fyrir
samfylgdina á þessari lífsleið. Við
hittumst á ný á endanum og rifjum
upp það sem á daga okkar hefur
drifið í millitíðinni. Hafðu þökk fyrir
allt og allt, elsku afi. Ég bið algóðan
Guð að blessa minningu þína og veita
ömmu styrk í þungri þraut.
Hvíl í friði.
Þinn dóttursonur,
Ragnar Þorsteinsson.
Jón í Kaupfélaginu er nú fallinn
frá; hann lést 21. febrúar sl. Jón vai'ð
76 ára að aldri, en seinni árin bilaði
heilsan, sem að lokum dró hann til
dauða. Hann var kaupfélagsstjóri í
rétt 30 ár í Mosfellssveitinni, frá
1956 til 1986, þegar hann tók að
starfa hjá Pósti og síma og starfaði
þar meðan heilsan leyfði.
Stórfjölskylda Jóns og Lilju eigin-
konu hans flutti inn í samfélag okkar
í Mosfellssveit 1956 og var það
mannvænlegur hópur, fimm börn
fædd í Reykjavík og síðan þrjú í
Mosfellssveit. Kaupfélagsstjóri er
oftast einn af þeim sem setja svip á
samfélagið, og það gerðu þau hjónin
svo sannarlega.
Á árunum eftir stríð stofnuðu
hugsjónamenn kaupfélag í Fitjakoti
á Kjalarnesi og stýrði Ingólfur
Gíslason því meðan það starfaði
þar. Um 1950 flutti félagið verslun
sína í Mosfellssveitina og byggði