Morgunblaðið - 13.04.1999, Qupperneq 56

* 56 ÞRIÐJUDAGUR 13. APRÍL 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
EYÞOR KR.
JÓNSSON
+ Eyþór Kristinn
Jónsson fæddist
í Hafnarfirði 7.
ágúst 1921. Hann
lést 6. apríl síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Jón Jó-
hannesson, sjómað-
ur, f. 18.3. 1884 í
Staðarsveit á Snæ-
fellsnesi, d. 5.9.
1965, og Guðrún
Kristjánsdóttir,
húsfreyja, f. 6.8.
1892 á Selljarnar-
nesi, d. 8.10. 1974.
AJsystkini Eyþórs
voru átta: Gyða Þorbjörg,
18.10. 1914, Kristín Helga,
20.7. 1916, látin, Kjartan Frið-
berg, f. 13.2. 1919, Kristján
Guðnason, f. 8.10. 1922, Jóhann-
es, f. 11.7. 1925, Valgerður, f.
1.12. 1927, og Páll, f. 29.4. 1930.
Eyþór átti þrjú hálfsystkini,
Jón, sem er látinn, Laufeyju og
Svandísi Borg.
Hinn 11. desember 1948
kvæntist hann Þuríði (Lollu) Jó-
hannsdóttur, f. 17. desember
1925, og bjuggu þau bæði alla
sína ævi í Hafnarfirði, en Þuríð-
ur lést hinn 8. ágúst 1996. Þau
eignuðust tvö börn. Þau eru: 1)
Jóhann Eyþórsson, rennismið-
ur, f. 9.5. 1948, kvæntur Vaidísi
Þorkelsdóttur kennara, f. 2.6.

,om
v/ Frossvogst<ipkju0cu*ð
Sími: 554 0500
Blómastofa
Friðftnns
Suðurlandsbraut 10,
108 Reykjavík, sími 553 1099.
Opið öll kvöld
til kl. 22 - einnig um helgar.
Skreytingar fyrir öll tilefni.
Gjafavörur.
1946. Þeirra börn
eru: a) Anna, lög-
fræðingur, f. 7.12.
1968, gift Jóni Erni
Brynjarssyni, við-
skiptafræðingi.
Dóttir þeirra er
Valdís Huld, f. 7.9.
1997. b) Eyþór
Kristinn, verkamað-
ur, f. 23.5. 1972. 2)
Kristín Þórey Ey-
þórsdóttir, kennari,
f. 1.11. 1956, gift
Gísla Þorlákssyni,
stýrimanni, f. 16.11.
1951. Þeirra börn
eru Þuríður, f. 18.4. 1981, og
Þorlákur, f. 26.10. 1987.
A yngri árum stundaði Eyþór
ýmsar íþróttir og var virkur í
félagsstarfi á því sviði. Hann
var m.a. stofnfélagi Sundfélags
Hafnarfjarðar og Skíða- og
skautafélags Hafnarljarðar. Ey-
þór starfaði í Rafha í Hafnar-
firði í ellefu ár og kynntust þau
Þuríður þar. Hann vann síðan
ýmis störf, múrverk, málning-
arvinnu o.fl., en síðustu tvo ára-
tugina fyrir starfslok var hann
baðvörður í Iþróttahúsinu við
Strandgötu í Hafnarfirði.
Útför Eyþórs fer fram frá
FríkirJyunni í Hafnarfirði í dag
og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Elsku afi minn. Ég trúi því varla
að þú sért farinn frá okkur. Það er
svo stutt síðan þú komst síðast til
okkar í Grindavík og þá varst þú
svo hress, en núna stuttu seinna
eríu farinn og kemur aldrei aftur.
Á þessum tímamótum hugsar
maður til baka og rifjar upp margar
góðar minningar, eins og öll þau
sldpti sem ég fór með þér í íþrótta-
húsið og ég spilaði á píanóið, við fór-
um í lyftingasalinn og lékum okkur í
stóra salnum. Þegar við löbbuðum
upp í kartöflugarð og ég man ekki
betur en þú héldir á mér meginpart
heimleiðarinnar. ÖU þau skipti sem
við fórum á skauta með sleðann
góða og þú varst svo þolinmóður við
að kenna mér. Göngutúrar, róló-
ferðir og að sjálfsögðu rúntai- um
Hafnarfjörð og þú gast alltaf sagt
sögu um allt sem við skoðuðum. Það
var svo auðvelt að umgangast þig,
þú varst þoUnmóður og rólegur og
vUdir ekki láta mikið fyrir þér fara
og hvað þá láta of mikið hafa fyrir
þér, sem gerðist nú reyndar aldrei
því þú kvartaðir aldrei og sagðir að

aðrir þörfnuðust hjálpar miklu frek-
ar en þú. AUtaf varstu reiðubúinn
að gera hlé á hverju sem þú varst að
gera til þess annaðhvort að hlusta
eða skýra eitthvað út fyrir forvitn-
um og óþreyjufullum krakka sem
vildi fá útskýringar strax.
Þú varst hinn fullkomni afi og
það er ómögulegt að hugsa til þess
að geta ekki lengur komið til þín í
Grænukinnina. En það huggar að
vita af þér hjá ömmu og ég held að
þú sért afskaplega hamingjusamur
að vera kominn til hennar og sam-
an eigið þið eflaust eftir að láta
gott af ykkur leiða þar sem þið
eruð núna eins og þið gerðuð hér.
Ég bið góðan Guð að styrkja
okkur öll og ég vil enda á Utlum
sálmaversum:
Kallið er komið,
komin er sú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Þín
Þuríður (Lolla).
Crfisclrykkjiir
&
VeiUA9ohú/lð
GAPi~inn
Síffli S55 4477
í dag kveðjum við hann afa
minn, Eyþór Jónsson, í síðasta
sinn. Afi missti mikið þegar hún
Lolla amma féll frá fyrir tæpum
þremur árum og sýndi ótrúlegan
styrk og baráttuþrek meðan á
veikindum hennar stóð. Hann hélt
ágætri heilsu fram undir það síð-
asta, keyrði ennþá bílinn sinn,
kíkti í heimsókn og kom stundum í
göngutúr með okkur mæðgunum
þegar við spásseruðum um bæinn
með kerru eða vagn.
Eins langt aftur og ég man vann
afi í Iþróttahúsinu við Strandgötu
hér í Hafnarfirði. Það voru ótvíræð-
ir yfirburðir að eiga afa sem vann í
íþróttahúsinu, því þangað fórum við
systkinin í skólaleikfimi og á
íþróttaæfingar. Stundum leysti
hann líka af í Sundhöllinni á sumrin
og það var nú ekki verra. Það var
ekki bara að hinir baðverðiinir
þekktu okkur systkinin með nafni,
heldui' fékk maður að fara inn á
kaffistofuna þeirra, jafnvel var
stungið einhverju góðgæti að okkur
og við kvödd með kveðjum heim.
Það sem var enn betra var að við
fengum stundum að koma þegai-
verið var að ganga frá eftir síðustu
æfingu eða leik að kvöldi og leika
okkur í tækjunum sem voru allt of
sjaldan í boði í leikfimitímum;
hanga í hringjunum, klifra í köðlun-
um, hoppa á trambólíninu og gera
ýmsar kúnstir sem ekki var leyfí-
Íegt að gera undir strangri stjóm
leikfimikennaranna. Þetta var æv-
intýraheimur sem aðrir krakkai-
komust ekki í nema helst þegar var
„Tarsantími" í lok skólaársins.
Harmonikulög eru órjúfanlega
tengd afa. Elstu minningamar um
afa í Kinninni er þegar sett var
plata á gamla grammófóninn og
spiluð það sem ég kallaði „afalög"
þegar ég var lítil og afi dansar með
mig í fanginu um gólfið við hressi-
legan polka eða vals.
Afi hafði óskaplega gott lag á
okkur barnabörnunum og við sótt-
umst eftir að vera hjá honum og
með honum. Það sama gilti um
langafabarnið, dóttur mína. Við
sóttum öll í að vera hjá afa og sum
okkar vildu helst verða eftir í
Kinninni þegar foreldrarnir ætl-
uðu að halda heim.
Afi átti alltaf húsbóndastól sem
hægt var að mgga sér í og skemU
sem hægt var að klifra upp á og
snúa á ýmsa vegu. Hann átti líka
töfratæki að mér fannst þegar ég
var lítil - hann hafði sett kallkerfi
úr bflskúmum inn í hús og amma
gat kallað í hann í mat og kaffi þeg-
ar hann var að dytta að einhverju í
skúmum. Afi var óskaplega nostur-
samur og hirðusamur um sína hluti
og ég man varla eftir að hafa
nokkum tíma séð óhreinindablett á
bílnum hans. Hann byggði húsið í
Grænukinninni sem hann og amma
bjuggu í allt til æviloka og hélt því
við af mikilli natni. Hann og amma
em nú sameinuð aftur á betri stað
og hafa fengið hvíldina og friðinn.
Anna Jóhannsdóttir.
Stimpla
GERÐIN
FRAMLEIÐUM
Skilti á krossa
Síðumúla 21 - Selmúlamegin
» 533 6040-Fax: 533 6041
Email: stimplar@isholf.is
LEGSTEINAR
I rúmgóðum sýningarsölum okkar
eigum við ávallt fyrirliggjandi margar
gerðir legsteina og minnisvarða.
Hvergi meira úrval. Yfir 45 ára reynsl
Verið velkomin til okkar,
eða fáið myndalista.
ai S.HELGASON HF
STEINSMIÐJA

SKEMMUVEGI 48, 200 KOP. SIMI 557 6677 / FAX 557 8410
MAGNEA S.
HALLDÓRSDÓTTIR
+ Magnea S. Hall-
dórsdóttir
fæddist á Saurum í
Laxárdal 18. júní
1906. Hún lést á
Hrafnistu í Hafnar-
firði 4. apríl síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Hall-
dór Bjarnason og
Kristín Eyjólfsdótt-
ir. Systkini Magneu
voru Guðrún, f.
1895, Gróa, f. 1896,
Sigríður, f. 1897,
Elína, f. 1900,
Eyjólfur, f. 1903, og
Bjarni, f. 1903. Þau eru öll látin.
Eiginmaður Magneu var Frím-
ann Guðjónsson bryti, f. 16. maí
1909, d. 1990.
Utför Magneu fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Magga ömmusystir okkar er dá-
in. Að missa Möggu er eins og að
missa ömmu sína, því að Magga
tók við af ömmu þegar hún lést
1973. Magga og maður hennar
Frímann hafa því veitt okkur
margar ógleymanlegar stundir.
Sem börn og unglingar og einnig
eftir að við urðum fullorðnar var
alltaf gaman að koma og vera hjá
Möggu og Frímanni, því að þau
voru svo samhent um allt. Þegar
við vorum börn voru það ekki leik-
föng eða þess háttar sem hændi
okkur að þeim því að Magga hafði
fastar reglur á því sviði. Aðdráttar-
aflið var að það var svo gaman að
ræða við þau um allt mögulegt og
þau gáfu sér tíma til að hlusta á
það sem við höfðum að segja. Bæði
það sem var alvarlegt og ekki síður
það skemmtilega. Ef umræðumar
urðu of alvöruþrungnar kom alltaf
sjónarmið sem hægt var að hlæja
að. Fram á síðustu stund hélt
Magga þessum eiginleika.
Sem ungum stúlkum þótti okkur
líka lærdómsríkt að vera hjá þeim,
því að okkur var leyft að gera allt
aðra hluti en við vorum vanar við
heima. Hjá þeim var frjálsræði, en
ábyrgð fylgdi. Það var líka svo
gaman að hlusta á Möggu segja
sögur úr lífi þeirra.
Magga og Frímann ferðuðust
mikið á meðan heilsan leyfði. Við
höfðum þá ánægju að fá þau oft I
heimsókn til Danmerkur. Danmörk
hafði sérstöðu í huga þeirra því að
þau bjuggu í Kaupmannahöfn í
mörg ár fyrir seinna stríðið. Oft
ferðuðust þau áfram til Miðjarðar-
hafslanda til að njóta sólarinnar.
Lífið var þeim þó ekki alltaf jafn
auðvelt. Frímann lenti ungur í
Goðafoss-slysinu og varð alvarlega
veikur upp úr því það sem eftir var
ævinnar. Magga annaðist hann öll
þessi ár með mestu umhyggju.
Þetta varð til þess að hún fór að
hugsa um hvemig maður lifir lífi
sínu heilsusamlega. Á heimili
þeirra var því alltaf boðið upp á
nýtt grænmeti, gróft brauð og
ávexti í staðinn fyrir sælgæti.
Meira að segja urðum við systurn-
ar að tyggja japanskt þang vegna
þess að það átti að vera hollt. í
mataræði var Magga langt á undan
tímanum. Áhugi Möggu á hollum
mat þýddi ekki að maturinn væri
ólystugur. Nei, Magga var frábær í
matreiðslu og bakaði gómsætar
kökur. Hún kenndi okkur að baka
dýrindis tertur eins og íslenskar
konur eru svo duglegar að baka.
Magga sýndi öðru fólki mikla
umhyggju, sérstaklega þeim sem
áttu við erfiðleika að stríða. Hún
mátti ekkert aumt sjá. Ýmsir hafa
notið góðs af því, meðal annars
systkini hennar tvö,
sem bjuggu í húsinu
hjá þeim í mörg ár.
Þó að við búum
fjarri Islandi söknum
við Möggu mjög mikið.
Hin jákvæða lífssýn
Möggu og Frímanns
mun ávaUt verða okk-
ur leiðarljós. Megi hún
hvíla í friði og hitta
Frímann sinn aftur.
Blessuð sé minning
hennar.
Kristín og Margrét
Pétursdætur,
Kaupmannahöfn.
í örfáum orðum langar mig að
minnast ömmusystur minnar,
Magneu S. Halldórsdóttur. Magga
frænka eins og hún var alltaf köll-
uð hafði ákaflega sterkan og
skemmtilegan persónuleika. Hún
var falleg kona og glæsileg og í alla
staði hrífandi.
Að koma á Kaplaskjólsveginn
sem barn til Möggu og Frímanns
var ævintýri líkast. Magga og Frím-
ann ferðuðust mikið og oft áttu þau
dósakók, sem ekki var fáanlegt á Is-
landi þá. Við systkinin fengum að
eiga tómu dósimar og skárum af
lokið og notuðum þær undir penna
og blýanta. Þau voru afar gjafmild
og oft höfðu þau keypt eitthvað fal-
legt handa okkur í útlöndum sem
vaUð hafði verið af kostgæfni og
smekkvísi. Magga og Frímann áttu
líka sérstakt og fallegt heimfli sem
var gaman að koma á, þau voru
mjög bamgóð og tóku vel á móti
okkur. Garðurinn þeirra var ákaf-
lega fallegur og þar ræktaði Magga
matjurtir innan um blómin. Minn-
ingin um garðinn þeirra er sól og
alltaf sól og var eins og að vera
komin til útlanda að koma í hann.
Magga sagði mér stundum frá
gömlu dögunum. Einna minnis-
stæðast er mér sagan af henni
smástelpu, nýfluttri til Reykjavík-
ur. Hún var að sjálfsögðu forvitin
að litast um og kanna þetta nýja
framandi umhverfi og áður en
menn gátu snúið sér við var Magga
komin á samkomu inn á Herkast-
ala. I framhaldi af því hitti hún
ókunna stelpu og fór með henni í
bíó. Magga gleymdi tímanum á
meðan dauðhræddir foreldrar og
eldri systkini hlupu bæjarhluta á
milli að leita að stelpunni. Hún var
yngst systkina sinna og naut
þannig nokkurra forréttinda eins
og við yngstu börnin gerum. Fyrir
vikið erum við kannski dáUtið
dekruð. En Magga endurgalt það
margfalt til baka.
Systkini hennar, Eyjólfur og
Gróa, giftust ekki og bjuggu hjá
henni á Kaplaskjólsveginum til
margra ára. Hún annaðist þau
ákaflega vel, eins og Frímann en
hann var sjúklingur allt frá því að
hann var skotinn niður á Goðafossi
í seinni heimsstyrjöldinni.
Ég hef verið þeirrar gæfu að-
njótandi að eiga Möggu frænku að
svona lengi og litið á hana sem
hálfgerða ömmu. Hún hefur ávallt
skipað stóran sess í lífi okkar fjöl-
skyldunnar og er skrítið til þess að
hugsa að hún sé ekki lengur meðal
okkar. Ég veit að Frímann hefur
beðið hennar allt frá því hann yfir-
gaf þennan jarðneska heim og nú
er sú bið á enda. Ég veit að þau
hittast nú aftur og hugsunin um
það færir mér gleði, því þau voru
svo samrýnd. En í staðinn eigum
við hin minninguna um Möggu, fal-
lega og góða konu, sem við geym-
um í hjarta okkar.
Rúna Hilmarsdóttir.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er móttaka
svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin Word og Wordper-
fect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í bréfsíma 569 1115, eða á
netfang þess (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið greinina inni í bréfinu, ekki sem
viðhengi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd
greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.