Morgunblaðið - 16.04.1999, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 16. APRÍL 1999 45
I _____________________________________
gátu, og einnig léttu þau hjónin undir
með Kára öll þessi ár með því að taka
hann í mat og hlynna að honum eins
og þau framast gátu, og var það til
mikillar fyrirmyndar og til eftir-
breytni fyrir marga og þeim til ævar-
andi sóma.
Við biðjum Guð að styrkja Kára,
Gunnar, Svönu og sonarbörnin, svo
og aðra aðstandendur og vini vegna
fráfalls þessarar góðu konu, og
kveðjum þig hér með hinstu kveðju
og biðjum þér allrar blessunar.
Hvíl þú í friði, elsku Sigríður mín.
Margrét Jörundsdóttir, Kristinn
Sveinsson, börn, tengdabörn og
barnabörn.
Sigríður Árnadóttir er látin eftir
langvinn veikindi. Hún var húsmóðir
allan sinn búskap í glæstustu merk-
ingu þess orðs og hélt ásamt eftirlif-
andi manni sínum, Kára Johansen
mikið rausnarheimili. Þai- voru vin-
áttan, gestrisnin og hjálpsemin æðsta
dyggð. Því leiddi af sjálfu sér að
mjög var gestkvæmt á heimili þeirra
hjóna. Vináttan og hlýhugur húsráð-
enda voru söm og jöfn öllum stund-
um, matur á borðum og húsaskjól
sjálfsagt.
Sigríður fékk lömunarveiki þegar
hún var ung kona og bar þess nokkur
merki alla tíð. Þrátt fyrir það heyrð-
ist hún aldrei kvarta undan þreytu
þótt vinnudagur húsfreyjunnar væri
oft æði langur. En þess naut að hjón-
in voru samhent um aila hluti, smáa
og stóra. Slíkt var e.t.v. ekki eins al-
gengt á þeim árum og margur kynni
að ætla, því verkaskipting á íslensk-
um heimilum var mjög skýr og af-
mörkuð. Karlmaðurinn var fyrir-
vinna heimilis. Konan annaðist heim-
ilið og börnin. En Ubba og Kári
höfðu annan hátt á. Þau sameinuðu
vit og krafta í þágu þess sem mestu
skiptir í lífinu, þ.e.a.s. velferðar sona
sinna ásamt vináttu við hvern og einn
sem þar kom á bæ.
Eg varð þeirrar gæfu aðnjótandi
með fjölskyldu minni að njóta náinna
tengsla við Sigríði, Kára og synina
tvo frá þvi ég man fyrst eftir mér.
Vettvangur þeirra samskipta var ým-
ist norður á Akureyri á heimili þeirra
á Skólastíg og síðar í Vanabyggð, eða
i Reykjavík, á heimili foreldra minna.
Þessar stundir eru mér ógleymanleg-
ar og varðveittar með þeim dýi-mæt-
ustu sem ég á úr bamæsku. Eg
dvaldi oft á heimili þeirra fyrir norð-
an. Síðar efldist þessi vinátta enn
frekar með eiginmanni mínum og
bömum.
Sigríður var kölluð Ubba frá því ég
man fyrst til mín. Hún var glaðsinna
og fljót að sjá spaugilegar hliðar lífs-
ins í margbreytileik daganna. Eg
hafði það alltaf á tilfinningunni sem
barn að hún væri yfir og allt um
kring. Öll verk unnust átakalaust og
lágu ljúft við hendi þessarar
heimaglæstu konu. Hlátunnild var
hún, greiðvikin með afbrigðum við
sérhvern mann og vel að sér í öllum
málum. En það sem vakti gestum og
gangandi einna mestra undrun og að-
dáun við fyrstu kynni var hversu ætt-
fróð hún var. Þessi áhugi dýpkaði
samræður um menn og málefni,
skýrði skyldleika, vensl og vinabönd.
Allt var þetta kryddað hnitmiðuð-
um athugasemdum og stundum hló
hún einsog hún skildi ekkert í því
hvaðan þessi fróðleikur var í hana
kominn og augun sindruðu. En hug-
urinn var vökull, vitundin síkvik og óf
fróðleiksvefinn öðrum til lærdóms og
skemmtunar. Fráfall náins fjöl-
skylduvinar vekur trega og eftirsjá.
En líf sem lifað var í vináttu, kær-
leika og sannleika skilur eftir sig
minnisvarða er mölur og ryð fá ekki
grandað. Eftir stendur kærleikurinn,
sem mildar myrkur og sefar sorg og
söknuð. Að kvaddri hinstu kveðju
þakka ég samfylgd, bros og birtu á
lífsins vegi.
Legg ég nú bæði lif og önd
ljúfi Jesú í þína hönd.
Síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir raér.
(Hallgr.Pét.)
Blessuð sé minning Sigiúðar
Arnadóttur.
María Aldís Kristinsdóttir
og fjölskylda.
I
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dygðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Þinn sonur,
Guðgeir.
I
'
Elsku afi minn er látinn eftir mikil
veikindi. Mig langar að minnst hans
með nokkrum orðum. Það var dimm-
ur morgunn þegai- pabbi hringdi og
sagði að nú værir þú dáinn. Síðast
þegar við Bjarndís Sjöfn heimsóttum
þig á spítalann vissum við að það
væri ekíri langt í hinstu hvíldina. Þú
varst sofandi þann tíma sem við vor-
um hjá þér en við fengum þó tæki-
færi til að halda í höndina á þér og
kyssa þig bless.
Það var alltaf jafn gott að koma til
ykkar ömmu í Stangarholtið og eru
mér ógleymanlegar þær stundir sem
við frændsystkinin áttum uppi í risi í
Holtinu. Ég minnist líka jólanna þar
sem við fjölskyldan vorum ævinlega
öll saman komin hjá ykkur á jóladag
og hvað stofan var notaleg þegar þú
varst búinn að kveikja á kertunum
og deyfa ljósin.
Elsku amma, þú hefur staðið eins
og klettur við bak afa í veikindunum
fram á síðasta dag. Guð styrki þig
um ókomna framtíð.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
ráaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn siðsta blund.

Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem)
Blessuð sé minning afa míns.
Aðalheiður.
Elsku Einar afi, nú er komið að
kveðjustund. Þó að við vissum að þú
værir á förum var erfitt að taka því
þegar fréttirnar bárust.
Þær eru margar minningarnar
sem við eigum um þig og efst í huga
okkar eru þær yndislegu stundir
sem við áttum saman í Holtinu þeg-
ar við komum í heimsókn til þín og
ömmu og einnig þegar öll fjölskyld-
an var saman komin. Þær eru ekki
síður eftirminnilegar sumarbústað-
arferðirnar sem við fórum saman í.
Þú varst alltaf léttur og skemmti-
legur og hafðir lúmska kímnigáfu
sem ekki brást þrátt fyrir veikindi
þín.
Einu gleymum við aldrei, þú áttir
alltaf tyggjó. Og voru þau ófá barna-
börnin sem vildu vera eins og þú og
geyma tyggjóið bak við eyrað. Elsku
afi, við kveðjum þig með söknuði og
sorg og við munum geyma minning-
una um þig.
Elsku amma, missir þinn er mikill.
Megi góður Guð styðja þig og
styrkja um ókomin ár.
Þinn andi, Guð, til Jesú Krists mig kalli
og komi mér á hina réttu leið,
svo ætíð ég að brjósti hans mér halli
í hverri freisting, efa, sorg og neyð.
(V. Briem.)
Anna, Bjarki og Einar.
Elsku langafi. Það var gott að
koma til þín og Jónínu langömmu í
Stangarholtið. Þið voruð alltaf svo
góð við mig. Langamma bakaði
pönnukökur og við fórum saman út
á Klambratún í hvert sinn sem
tækifæri gafst til.
Minningarnar um stundir okkar
saman eru margar og ég á eftir að
muna eftir þér alla mína ævi.
Elsku langamma, Guð veri með
þér og styrki á erfiðum stundum.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Þinn strákur,
Alexander Freyr.
OLAFUR
SKAFTASON
+ Ólafur Skafta-
son fæddist í
Gerði í Hörgárdal
24. janúar 1927.
Hann andaðist á
Hjúkrunarheimilinu
Seli á Akureyri 8.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Sigrún Sigurð-
ardóttir frá Leyn-
ingi, f. 28. maí 1893,
d. 4. júlí 1972, og
Skafti Guðmunds-
son frá Þúfnavöll-
um, f. 14. maí 1894,
d. 19. janúar 1987.
Systkini Ólafs eru Guðmundur,
f. 18. desember 1922, og Guðný,
f. 12. júní 1937.
_ Hinn 14. júlí 1950 kvæntist
Ólafur eftirlifandi eiginkonu
sinni Guðrúnu Jónasdóttur frá
Álftagerði við Mývatn, f. 7.
febrúar 1924, dóttir Kristjönu
Lovísu Jóhannesardóttur, f. 31.
október 1885, d. 7. maí 1962, og
Jónasar Einarssonar, f. 27.
febrúar 1891, d. 26. nóvember
1970. Börn Olafs og Guðrúnar
eru: 1) Þórdís, bóndi á Hrana-
stöðum, f. 20. febrúar 1951, gift
Pétri Ó. Helgasyni, bónda, f. 2.
maí 1948. Þeirra dætur eru
Hafdís Hrönn, f. 15.
júní 1971, Heiðdís
Fjóla, f. 18. nóvem-
ber 1973, Ásta Arn-
björg, f. 6. október
1974, og Helga
Ólöf, f. 17. ágúst
1981. 2) Álfhildur,
forstöðumaður
Upplýsingaþjónustu
landbúnaðarins, f.
27. ágúst 1956, sam-
býlismaður Sigurð-
ur Bárðarson,
byggingameistari,
f. 25. febrúar 1955.
Sonur Álfhildar er
Bergþór Björnsson, f. 20. des-
ember 1975. 3) ívar, bóndi í
Gerði, f. 4. mars 1962. 4) Arn-
þór, bóndi í Gerði, f. 13. mars
1971.
Ólafur stundaði nám við Hér-
aðsskólann á Laugum í þrjá vet-
ur og útskrifaðist úr smiðadeild
vorið 1946. Hann lauk búfræði-
prófi frá Bændaskólanum á
Hólum árið 1949 og var siðan
bóndi í Gerði frá árinu 1950 til
dauðadags.
Útför Ólafs fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30. Jarð-
sett verður að Myrká.
Hann afi hafði ætlað að taka sér
smá frí frá hjúkrunarheimilinu Seli
nú um páskana og fara heim í Hörg-
árdalinn, heim í Gerði, staðinn sem
var honum svo kær. En þess í stað
tók hann sér á hendur undirbúning
annarrar ferðar, ferðar yfir á
ströndina, þangað sem við öll förum
að lokum, og þar sem afi var ákaf-
lega gætinn maður og anaði aldrei
að neinu tók sér allnokkurn tíma í
undirbúning ferðarinnar.
Nú á kveðjustund streyma fram í
hugann minningar frá þeim stund-
um sem við systur höfum dvalið hjá
afa og ömmu í Gerði. Við dvöldum í
Gerði ýmist allar saman eða hver í
sínu lagi, í lengri eða skemmri tíma.
Það er okkur alveg ógleymanlegt
hversu glettinn afi var, því hann var
óþreytandi við að stríða okkur á
sinn gamansama hátt. Þessi stríðni
fylgdi honum alla tíð, líka eftir að
hann veiktist og vorum við vitni að
því hvað afi gat lagt sig fram við að
reyna að stríða þeim sem önnuðust
hann, á þeim hjúkrunarstofnunum
sem hann dvaldi á.
Það var oftast á vorin sem við
dvöldum í Gerði og þá vorum við að
hjálpa til við sauðburðinn. Aðallega
í því að smala fé hingað og þangað
eftir fyrirmælum afa, kom það þá
stundum fyrir að skilaboðin mis-
skildust og allt fór í vitleysu, gátum
við þá öll orðið ansi æst en það
skemmtilega var að það leið aldrei á
löngu þar til við gátum hlegið að
öllu saman og átti afi alltaf stóran
þátt í því.
Okkur langar að segja svo margt
um hann afa, hann var ákaflega dul-
ur maður og bar ekki tilfinningar
sínar á torg. Þó fundum við ætíð
glöggt fyrir ástríki hans til okkar
systra, hann kenndi okkur svo
margt því hann vissi svo mikið. All-
Formáli
minningar-
greina
ÆSKILEGT er að minningar-
gi'einum fylgi á sérblaði upplýs-
ingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer fram.
Ætlast er til að þessar upplýs-
ingar komi aðeins fram í formál-
anum, sem er feitletraður, en
ekki í greinunum sjálfum.
ar munum við greinilega eftir skúff-
unni hans afa. Þetta er skúffa í eld-
húsborðinu í Gerði, skúffa sem var
eins og heill ævintýraheimur fyrir
litlar afastelpur. Ævintýri sem ekki
mátti fara inn í nema með leyfi afa.
Þegar sú yngsta af okkur systr-
um var lítil lagði afi mikið á sig við
að kenna henni að segja afi um leið
og hún benti á mynd sem hann átti
af svíni. Afi hafði svo ómælt gaman
af því að sækja myndina ef gesti bar
að garði, láta þá yngstu benda á
svínið og segja afi. Svona var afi.
Afi var mjög heimakær og ferðað-
ist ekki víða, en hann las mjög mikið
og sagði gjaman að hann þyrfti ekk-
ert að ferðast því hann hafði lesið svo
mikið um hinn eða þennan staðinn.
Afi var eins og heill fjársjóður þegar
kom að því að þekkja staði á íslandi.
Flesta staði þekkti afi á mynd og gat
svo bætt við heilmiklum fróðleik um
viðkomandi stað.
Það hafði góð áhrif á okkur syst-
ur að fá að vera hjá afa.
Blessuð sé minning hans.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka
Guði sé lof fyir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Hranastaðasysturnar.
Elsku afi minn. Nú er stritinu
þínu loksins lokið og verðskulduð
hvfld bíður. Þrátt fyrir að þú hafir
nú fengið líkn frá þeim erfiðu veik-
indum sem þig hafa þjakað er mér
það ekki full huggun gegn þeim
harmi að hafa misst þig, burtu úr
þessu lífi. Góður maður sagði eitt
sinn að það að syrgja væri eigin-
gimi. Ég held að það sé alveg rétt
en hvernig getur maður annað en
verið eigingjarn þegar söknuðurinn
sækir að og minningarnar hrannast
upp? Það er svo margs að minnast
frá æskuárunum sem ég eyddi að
svo miklu leyti hjá ykkur ömmu.
Margar mínar fyrstu og bestu
minningar tengjast dvöl minni hjá
ykkur og mikið af veganesti mínu út
í lífið er frá þér komið. Öll sú þolin-
mæði og allt það jafnaðargeð sem
þú sýndir bamslegum uppátækjum
mínum þegar öðrum fannst nóg um
er aðdáunarverð og ég verð þér
alltaf þakklátur fyrir það. Það er
ekkert eins mikils virði eins og að
eiga góðan vin sem skilur mann og
maður getur treyst á þegar á reyn-
ir. Þeir sem urðu þeirrar gæfu að-
njótandi að þekkja þig vita að þú
varst einmitt slíkur vinur.
Elsku afi minn, takk fyrir allt
sem þú gerðir fyrir mig og kenndir
mér.
Bergþór.
Af eilífðarljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(Einar Ben.)
Nú er hann dáinn, blessaður
öðlingurinn hann Ólafur frændi
minn í Gerði. Eða Óli í Gerði eins og
hann var alltaf kallaður í minni fjöl-
skyldu.
Mörg sorgar- og gleðitár er ég
búin að fella yfir þessum fátæklegu
skrifum mínum. Tár sorgar vegna
þess að nú fæ ég ekki að sjá hann
oftar. Tár gleði vegna þess að nú er
hann búinn að fá hvíldina, sem ég
þykist vita að hann óskaði sér.
Það hefur eflaust verið erfitt fyrir
mann eins og Óla sem vann erfiðis-
vinnu við búskapinn í Gerði og var
sjálfs sín herra, að verða ósjálf-
bjarga, vistaður á stofnun og alger-
lega upp á aðra kominn.
Óli var búfræðingur frá Hólum í
Hjaltadal og bjó allan sinn búskap í
Gerði í Hörgárdal. Hann var af
bændafólki kominn. Hann lifði fyrir
búskapinn og honum þótti óendan-
lega vænt um jörðina sína.
Mér var fyrir stuttu sögð eftirfar-
andi saga af Óla. Hákon Barðason,
frændi og jafnaldri Óla, var um
sumartíma á Þúfnavöllum. Þeir
frændur voru þá enn á barnsaldri.
Eitt sinn fór Hákon í kaupstað þar
sem hann keypti eitt og annað smá-
legt. Fór svo að honum þótti kaup-
gleði sín helst til mikil og þegar
heim kom fór hann að segja ðla
frænda sínum frá því hvað hann
hefði eytt miklum peningum. Þá á
Óli að hafa svarað á eftirfarandi
hátt: „Hvað er það hjá því að missa
daginn?" Þannig var Óli, hugur
hans var við búskapinn og hann var
ekki að flækjast á milli staða að
óþörfu, heldur undi hann sér vel í
dalnum sínum við daglegt amstur.
Eins fyrh' það var hann vel að sér
í landafræði íslands og greinilegt
var að hann var vel lesinn í þeim
fræðum, auk þess sem hann átti
stórt og mikið kort af íslandi sem
hékk uppi í gamla eldhúsinu í Gerði.
Óli var ljóðelskur og kunni fjölda
ljóða. Hann var einnig vel að sér í
ættfræði og ekki var langt að sækja
lesefni sem innihélt ættfræði og
ábúendatöl, því bækur eins og
Byggðir Eyjafjarðar og Byggðir og
bú Suður-Þingeyinga voru alltaf
geymdar í eldhúsinu í Gerði, næst
við sæti Óla.
Sem barn og unglingur varð ég
þeirrar gæfu aðnjótandi að fá að
taka örlítin þátt í búskapnum í
Gerði. Frá þeim tíma á ég dýrmæt-
ar minningar um Óla. Af Ola og fjöl-
skyldu hans lærði ég að umgangast
dýr af alúð og virðingu. Og í Gerði
komst ég í snertingu við ómengaða
náttúru.
Nú þegar komið er að leiðarlok-
um er mér ómetanlegt þakklæti efst
í huga. Þakklæti fyrir að hafa fengið
að kynnast mætum manni sem alla
tíð sýndi mér mikla hlýju og alúð.
Og ógleymanlegur er koss hans á
enni mitt í hvert sinn sem við
kvöddumst.
Ég þakka Óla samfylgdina.
Far þú í ffiði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Eiginkonu Óla, Guðrúnu Jónas-
dóttur; börnum þeh'ra, Þórdísi, Álf-
hildi, Ivari, Amþóri og fjölskyldum
þeiira sendi ég og fjölskylda mín
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Óla.
Sigrún Ingimarsdóttir.
öai^ðsKom
v/ Trossvo0skii*l<jugai*ð
Sími: 554 0500