Morgunblaðið - 13.05.1999, Blaðsíða 42

42 FIMMTUDAGUR 13. MAÍ 1999
LISTIR
MORGUNBLAÐIÐ
Söngleikur um ABBA á West End
Takk fyrir
tonlistina
Söngleikurinn Mamma mia, sem byggist
á tónlist sænsku hljómsveitarinnar ABBA,
er nú kominn á fjalirnar í London.
Freysteinn Jdhannsson fór og hlustaði á
gömlu, góðu ABBA-lögin í nýju umhverfí.
NICOLAS Colicos sem Bill, Hildon McRae sem Sam og Paul Clarkson sem Harry.
NAPÓLEON beið sinn ósigur
við Waterloo, en við Wa-
terloo hófst sigurganga
ABBA, þegar hljómsveitin sigraði í
söngvakeppni sjónvarpsstöðva, sem
haldin var í Brighton á Englandi fyr-
ir aldarfjórðungi. Og nú eru ABBA-
lögin, þó ekki Waterloo, uppistaðan í
söngleik, sem sýndur er á sviði Pr-
ince Edward Theatre í West End í
London.
Fjórmenningamir í ABBA,
Agnetha Fáltskog, Anni-Frid
Lyngstad, Benny Andersson og
Bjom Ulvaeus sungu sig inn í hjörtu
heimsbyggðarinnar með hverjum
smellinum á fætur öðmm og þótt nú
séu 18 ár síðan hljómsveitin hætti
hafa rokkarnir aldrei þagnað og nú
síðustu ár hafa lögin gengið í endur-
nýjun vinsældanna. Pað má því segja
að það sé vonum seinna að lögin rati
á svið í West End. En það hefur ekki
staðið á þeim, heldur leikgerðinni;
Catherine Johnson höfundur henn-
ar, er þriðja manneskjan, sem freist-
ar þess að koma einhverri sögu við
lögin, og sú fyrsta, sem klárar verk-
efnið.
g hvers konar leikgerð er það
svo? Af öllum möguleikum
gerist söngleikurinn á grískri
eyju, þar sem Donna Sheridan (sem
Siobhan McCarthy leikur), kaþólikki
frá Norður-Englandi rekur gistihús.
Dóttir hennar, Sophie (Lisa Stokke)
stendur á tvítugu og er í þann mund
að giftast Sky (Andrew Langtree),
sem gafst upp á kauphöllinni í
London og leitaði lífs til þessarar
grísku eyju. Donna hefur boðið sín-
um beztu vinkonum í brúðkaupið;
þeim Tanya (Louise Plowright) og
Rosie (Jenny Galloway), en saman
nutu þær lífsins, rokksins og hassins
á sjöunda áratugnum. En án vitund-
ar móður sinnar hefur Sophie boðið
til veizlunnar þremur mönnum. Hún
laumaðist í dagbækur mömmunnar
og komst að því, að árið, sem hún
GENGIÐ upp að altarinu á West End.
HAGKAUP
Meira úrval - betri kaup
kom undir, átti Donna í ástarsam-
böndum við þrjá menn, hvem á fæt-
ur öðrum. Sophie, sem hefur alltaf
langað til að kynnast fóður sínum,
sér sér nú leik á borði. Eru því
kvaddir á sviðið Englendingurinn
Harry (Paul Clarkson), Skotinn Sam
(Hilton McRae) og Bandaríkjamað-
urinn Bill (Nicolas Colicos), því þótt
Donna hafi leitað burt af ensku land-
svæði, hefur hún ekki leitað ásta út
fyrir enskt málsvæði.
Víndur svo fram sögunni og
hvert ABBA-lagið eftir annað
er fléttað inn í söguþráðinn,
eða hann spunnin utan um þau.
Sophie vex upp úr foðurleitinni og
gengur upp að altarinu á armi móður
sinnar, en þegar þangað er komið,
blæs hún brúðkaup sitt af. En þá
hleypur mamma í skarðið svo prest-
urinn fer ekki erindisleysu á sviðið.
En Sophie og Sky eru hreint ekki
skilin að skiptum, þeirra draumaland
er ekki þama svo þau halda hönd í
hönd út í buskann.
Það liggur ekki í augum uppi af
hverju Johnson velur söngleiknum
grískt sögusvið. Reyndar er fátt
grískt við sýninguna og enginn
Grikki í sjónmáli, nema faðir Alex-
andrios. Og er þó ekkert grískt í fari
hans, nema ef vera skyldi föðurnafn-
ið. Reyndar segir Rosie á einum
stað, að framvindan sé mjög grísk og
á þá við komu karlanna þriggja á
sviðið og á nokkmm stöðum era
skírskotanir til grískra minna, m.a.
ber Ödipus á góma á gamansaman
hátt. En kannski er þetta bara ein-
hver brezk útópía; að menn finni
ekki lífshamingjuna annars staðar
en á grískri eyju. Fór ekki Sigrún
Astrós til Grikklands til að finna
sjálfstæði sitt? Og Donna segir; Eg
er einstæð og ég er frjáls - reyndar
er hún ekki lengur einstæð í lokin,
en þau eru allavega á grískri eyju.
Satt að segja skiptir það hreint engu
máli, hvar þessi leikur gerist. Fólk
er að giftast úti um allar jarðir og
ABBA-lögin eru sungin út um allar
jarðir. Það skiptir því engu máli,
hvert sögusvið söngleiksins er. Enda
er sá góði prestur, faðir Alexandros
með einfaldan prestskraga, en hreint
ekki búinn, sem þeir prestar grískir,
sem ég hef séð. Enda eru þetta allt
saman aukatriði. Útslagið gerir
hvernig tekst að láta lög og sögu
falla saman, þannig að úr verði heild
- söngleikur, sem gaman er að. Það
tekst. Og það er ekki bara tónlistinni
að þakka.
Sviðsmyndin er einfóld og með-
færileg og dansar og sviðssetn-
ing lífleg og hnyttin. Um tón-
listina þarf ekki að fjölyrða, hún er
þetta þétta, glaðværa rokk, sem
smýgur inn í hverja taug. Af einstök-
um leikurum er sérstök ástæða að
nefna Siobhán MacCarthy, Louise
Plowright og Jenny Galloway. Þær
era hreint út sagt stórkostlegar og
skiptir þá litlu, hvort þær syngja ein-
ar eða saman, nema það er náttúr-
lega þreföld ánægja, þegar þær taka
lagið saman. Hilton McRae er fyrir
minn smekk langsterkastur þeirra
karlanna, en það verður að segjast
eins og er, að Lisa Stokke og
Andrew Langtree, sem bæði era ný-
útskrifuð frá listaskóla Paul McCart-
ney í Liverpool, eru á mörkunum að
valda söngnum í hlutverkum sínum.
Þetta er þeim mun bagalegra í henn-