Morgunblaðið - 13.05.1999, Blaðsíða 54

54 FIMMTUDAGUR 13. MAÍ 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
GUNNAR
GUÐMUNDSSON

DR. MED. Gunnar Guðmundsson framkvæmir æðamyndatöku af heila.
Hann innleiddi þá rannsóknaraðferð hér á landi og olli hún byltingn í
greiningu og meðferð sjúkiinga með sjúkdóma í heila. Hann nam þá
rannsóknartækni við The Royal Victoria Hosp. í Belfast á Norður-Ir-
Iandi árið 1961. Um árabil var hann sá eini sem gerði slíkar rannsóknir.
fannst nærri mér höggvið. Honum
tókst að gera hið óskiljanlega skiij-
anlegra og þá er hægt að horfa yfír
víðan völl og líta á jarðlífið frekar
sem leiksvið og vera sáttari við ým-
islegt sem á dagana getur drifið.
Gunnar var mikilsvirtur vísinda-
maður og vann mörg afrek á því
sviði, og um þau munu aðrir mér
hæfari á þeim vettvangi fjalla.
Gunnar var fyrir mér fyrst og
fremst mannvinur og drengur góður
og þannig mun ég minnast hans
með þakklæti og tel það lán í mínu
lífi að hafa kynnst honum og fjöl-
skyldu hans.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama.
En orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
Að leiðarlokmn sendi ég Rósu,
bömunum, tengdabömunum og
bamabömunum innilegar samúðar-
kveðjur frá mér og Sigfúsi, sem er
að störfum erlendis um þessar
mundir.
Helga Skúladóttir.
Jæja, Gunnar minn. Mikið var
skrítin tilfinning að heimsækja þig
daginn áður en þú lést, á sömu deild
og við höfðum unnið saman í fjölda-
mörg ár. Pú varst léttur að vanda,
gerðir að gamni þínu og við gátum
rætt um heima og geima. Þú sagðir
mér frá húmomum í leikriti Einars
sonar þíns en ég var að fara að sjá
það og lofaði að koma aftur eftir
helgi til að segja þér hvernig mér
fyndist það. Þú varst líka alltaf lík-
amlega léttur og vel á þig kominn. A
tímabili hjólaðir þú í vinnuna eða
varst búinn að synda. Ég minnist
margra ferða okkar upp stigana á 4.
hæð, þú alltaf hlaupandi upp og lést
móðan mása og ég kunni ekki við
annað en að hlaupa með þér, en
hafði ekki krafta til að svara þér og
vonaði að þú tækir ekki eftir því.
Það var svo mikill hugur og kraftur
í þér, sem gat lýst sér í vissri óþolin-
mæði, ef t.d. var ekki strax bragðist
við og gert það sem þú baðst um
varstu búinn að gera það sjálfur.
Það var gaman að fylgjast með því
hvemig þú sökktir þér niður í rann-
sóknarverkefni þín, þá varstu að
dag og nótt, en gafst þér samt ætíð
tíma til að leysa úr vandamálum
skjólstæðinga þinna. Alltaf gastu
gert að gamni þínu og sagt frá ein-
hverju skemmtilegu. Þú hafðir svo
mörg áhugamál. Það var sama hvort
rætt var um listir, stjómmál,
menntun, garðrækt eða austur-
lenska matargerð. Samband þitt við
dóttur þína Oddnýju var mjög náið,
gagnkvæm ást og virðing var aug-
ljós í návist ykkar. Það má segja að
við höfum unnið saman í blíðu og
stríðu í 30 ár, svo vissulega er
margs að minnast. En umfram allt
situr eftir minning um léttan og kát-
an mann, sem var „gentlemaður“
fram í fingurgóma.
Þú ætlaðir jú heim á föstudag. Nú
ertu heima, fyrr en við bjuggumst
við. Mér þykir leitt að þú skyldir
ekki fá að lifa ævikvöldið, það var
svo margt sem þú ætlaðir að gera,
sem hafði þurft að bíða betri tíma.
Þakka þér samstarfið Gunnar.
Guð styrki þig Rósa. Þér og börn-
um ykkar votta ég mína innilegustu
samúð.
Eiríka.
Mér er minnisstætt hve hreykinn
ég var 10. desember 1966, þar sem
ég stóð tíu ára gamall ásamt systk-
inum mínum og frændsystkinum í
fatahenginu á Domus Medica og tók
á móti yfirhöfnum prúðbúinna gesta
í móttöku sem móðurbróðir minn
eftidi til daginn sem hann varði
doktorsritgerð sína um flogaveiki á
Islandi. Sú ritgerð hefur síðan orðið
sígilt og alþjóðlega viðurkennt rann-
sóknarrit. Eg man að ég fletti rit-
gerðinni íram og aftur en hún kom
út í bókarformi á erlendu máli þenn-
an dag. Þótt ég bæri að sjálfsögðu
ekki hið minnsta skynbragð á efnis-
atriðin þóttist ég vita að hér var
mikill lærdómur saman kominn. Ég
man líka vel þegar ég smeygði mér
ásamt fleiri veislugestum inn til
húsvarðarins til að hlusta á kvöld-
fréttaaukann sem helgaður var
doktorsvöminni. Viðtal Thorolfs
Smith við frænda minn var hátíðlegt
og fomilegt að sið þess tíma þegar
kvöldfréttir Útvarpsins vora nánast
eins og helgistund. A þeirri stundu
fannst mér ég eiga þónokkra hlut-
deild í frægð hans og frama.
Gunnar Guðmundsson var bæði
læknir og vísindamaður. Hið fyrra
fannst mér hversdagslegt enda faðir
minn, mágur Gunnars, líka læknir
og flestir vina þeirra. Latínuskotið
læknatal hljómaði iðulega fyrir eyr-
um. En gott var að eiga hann að
með þekkingu sína og skjótar úr-
lausnir þegar á bjátaði. Vísindin
vora meira framandi; ástríða og
vinnusemi Gunnars á því sviði duld-
ist þó engum. Flogaveiki var aðeins
einn af mörgum sjúkdómum sem
hann fékkst við, síðar átti hann eftir
að leggja mikilsverðan skerf til
rannsókna á höfuðverk, MS-sjúk-
dómnum og arfgengum heilablæð-
ingum, svo nokkuð sé nefnt. Fyrir
vísindastörf sín var hann ráðinn
prófessor í taugalækningum við Há-
skóla íslands 1977; hann flutti fyrir-
lestra um rannsóknir sínar og kenn-
ingar viða um heim og eftir hann
liggja ótal vísindalegar ritgerðir.
I hversdagsræðu var Gunnar þó
sjaldan vísindalegur eða hátíðlegur
eins og sumir lærdómsmenn. Hann
hafði einkar gott skopskyn, leyfði
sér að láta gamminn geisa í góðra
vina hópi og gat jafnvel verið
glannalegur í tali. Hann var um-
burðarlyndur gagnvart skoðunum
annarra og áhugasamur um mein-
ingar okkar yngra fólksins í fjöl-
skyldunni, jafnvel þótt þær væra nú
framan af ekki alltaf í sterku jarð-
sambandi eins og gengur.
Fyrir nokkrum vikum komum við
í fjölskyldunni saman á heimili
Gunnars á Laugarásvegi 60 í tilefni
af aldarafmæli fóður hans, Guð-
mundar J. Guðmundssonar prent-
ara. Hann lést 1959, langt fyrir ald-
ur fram. Sama er að segja um móð-
ur Gunnars, Salóme Jónsdóttur,
sem lést 1952. Við nutum samvist-
anna og rifjuðum upp minningar frá
foreldrahúsum hans á Lokastíg 5,
sem var mikið menningarheimili,
gestkvæmt og glaðvært. Það lá vel á
Gunnari og erfitt var að ímynda sér
þá að frændi minn væri heltekinn af
illvígu meini. Hann hafði eins og
reglur gera ráð fyrir látið af störf-
um sem prófessor og yfirlæknir á
Landspítalanum í hittiðfyrra, þegar
hann varð sjötugur, en því fór fjarri
að hann ætlaði sér að sitja auðum
höndum á ævikvöldi sínu. Hann
stjórnaði stóra alþjóðlegu vísinda-
verkefni og hafði hug á því að helga
því starfskrafta sína næstu árin.
Otímabært fráfall hans er mikill
missir fyrir vísindi og læknisfræði.
Ekki er missirinn síður mikill fyr-
ir Rósu, konu hans, böm þeirra
fjögur, tengdabörn og bamaböm.
Gunnar var alla tíð mikill vinur vina
sinna, frændrækinn og lét sér eink-
ar umhugað um fjölskyldu sína.
Samband hans og móður minnar,
einkasystur hans, var ætíð náið og
gott. Við Vaka og bömin sam-
hryggjumst þeim og biðjum góðan
Guð að blessa minningu hans.
Guðmundur Magnússon.
Vinur okkar og nágranni til
margra ára, Gunnar Guðmundsson,
er látinn. Foreldrar Gunnars og for-
eldrar mínir höfðu þekkst áður en
við urðum nágrannar þannig að vin-
skapur myndaðist strax milli heimil-
anna og hefur dafnað vel með áran-
um. Samgangur á milli hefur alla tíð
verið mikill og lóðamerki ekki haft
mikla merkingu hjá okkur. Engu
hefur skipt hvort hefur þurft að fá
lánaða hrífu, vera innan handar með
bamapössun eða vökva blómin, allt
hefur verið sjálfsagt og ótaldar era
stundirnar úti í garði á sumardög-
um þar sem málefni líðandi stundar
hafa verið rædd eða þá síðustu
prakkarastrik barnanna. Öll árin
hafa böm og barnabörn heimilanna
tveggja leikið sér saman og myndað
vináttubönd sem eiga eftir að end-
ast ævilangt. Oft hefur sjálfsagt
reynt á þolinmæði Gunnars sem alla
tíð var önnum kafinn, þegar Gunnar
og Einar synir hans og Gummi litli
vora upp á sitt besta með ótal uppá-
tækjum sem sjaldnast gengu há-
vaðalaust fyrir sig. Sama sagan hef-
ur síðan endurtekið sig með hana
Maríu og systumar Oddnýju og
Dagnýju. A áranum þarna á milli
var Rósa dóttir okkar ávallt mætt
þegar Gunnþóra heimsótti afa sinn
og ömmu. En þrátt fyrir allan
bamaskarann og fyrirganginn var
Gunnar alltaf sami öðlingurinn.
Gunnar var mjög skemmtilegur
maður og mikill húmoristi, alltaf
stutt í brosið og góða skapið. Hann
var prúðmenni mikið og glæsilegur
hvort sem hann var úti að slá blett-
inn eða uppáklæddur með slaufuna
sína. Við eigum eftir að sakna þess
að sjá Gunnar brosa og veifa þegar
hann fer framhjá eldhúsglugganum
hjá okkur. Fjölskyldur okkar hafa
verið nágrannar í hartnær 30 ár og
við höfum ekki getað hugsað okkur
betra nábýli. A okkar heimili var yf-
irleitt sagt Gunnar og Rósa í sömu
setningu, svo nátengd vora þau í
okkar huga. Við sendum Rósu og
allri fjölskyldunni hugheilar samúð-
arkveðjur og þökkum fyrir það
tækifæri að hafa kynnst öðlings-
manninum Gunnari Guðmundssyni.
Sigríður, Guðmundur,
Guðmundur, Rósa og Maria,
Laugarásvegi 58.
Mann setur hljóðan. Gunnar Guð-
mundsson er fallinn frá. Minning-
amar hrannast upp. Mér er hugsað
til þess sumars sem ég flutti í hverf-
ið og kynntist Gunnari, Rósu og fjöl-
skyldu. Þetta góða sumar hefur var-
að æ síðan í mínum huga. Ég var
strax tekinn sem einn af fjölskyld-
unni, einn af drengjunum. Við
strákarnir áttum okkar stundir
saman jafnt í blíðu sem stríðu. Þær
era ógleymanlegar sundferðimar
sem á.ttu sinn fasta punkt í tilver-
unni. Ökurúntarnir, sjónvarpskvöld-
in, ferðimar austur og svo margt
annað sem við brölluðum saman
kemur upp í hugann. Það er svo
margs að minnast. Mörg hver um-
ræðan átti sér stað í eldhúsinu. Yfir
kaffí og með því vora vandamál
heimsins leyst, rætt um pólitík eða
önnur mál, stór og smá, sem auðg-
uðu hugann. Gunnar var aldrei
langt undan. Alltaf var hann reiðu-
búinn til hjálpar jafn í orði sem í
verki. Heimsmaður sem kunni til
verka jafnt í starfi sem í einkalífi.
Nú er sem haustar að. Hvfl í friði.
Hjartans þakkir fyrir allt og allt.
Rósa, Mummi, Oddný, góðu vinir
Gunnar Steinn og Einar Öm, megi
guð vera með ykkur og fjölskyldum
ykkar og veita ykkur styrk.
Friðrik Ármann Guðmundsson.
Mikill maður er horfinn sjónum
okkar og verður sárt saknað. Gunn-
ar Guðmundsson var mikill að gáf-
um og manngæsku. Þess höfum við
fengið að njóta í gegnum árin. Fjöl-
skyldur okkar hafa þekkst í langan
tíma eða frá því að við fluttum í
sama hverfi. Bömin okkar hafa
haldið góðan kunningsskap og síðan
bamabömin okkar. Gunnar og Rósa
hafa ávallt verið sérstaklega sam-
hent og skemmtileg hjón svo eftir
var tekið. Gunnar var mjög athafna-
samur og virtur á sínu sviði. Þrátt
fyrir veikindi sín bar hann sig vel og
sýndi af sér reisn sem endranær
studdur af Rósu og fjölskyldu sinni.
Við eigum Gunnari mikið að þakka
fyrir góðvild og hjálpsemi í okkar
garð alla tíð. Megi hann hvfla í friði.
Vottum Rósu, börnum, tengdaböm-
um og bamabömum okkar dýpstu
samúð.
Katrin, Guðmundur
og fjölskylda.
Kæri vinur.
I mörg ár hef ég verið velkomin á
heimili ykkar Rósu, menningar-
heimili þar sem kærleikur og virð-
ing einkenndi öll samskipti. Astríki
þitt og einlæg umhyggja gagnvart
eiginkonu, „Rósinni þinni“, fjöl-
skyldu og vinum var mér til eftir-
breytni. Allar þær stundir sem ég
átti í návist þinni og naut frásagnar-
hæfileika þinna og djúprar lífsspeki
era mér dýrmætar.
Með lífsþrótti þínum og leikgleði
sýndir þú mér hve aldur er afstæð-
ur. Með orðum þínum og breytni
gafstu mér dýpri skilning á því hvað
felst í þeirri ábyrgð að vera mann-
eskja. Hógværð þín, virðing og jafn-
vægi vora mér hvatning til þroska.
Með kveðju til góðs vinar og fyr-
irmyndar.
Hrund Hafsteinsdóttir.
Elskulegur mágur okkar Gunnar
Guðmundsson er látinn eftir harða
baráttu við krabbamein. Og eins og
við mátti búast háði hann baráttuna
allt til hinstu stundar með þeirri
persónulegu reisn sem við þekktum
svo vel. Síðustu vikurnar átti hann
þeirri gæfu að fagna að vera um-
kringdur börnum sínum, bama-
börnum og tengdabörnum að
ógleymdri elskulegri eiginkonu
sinni, sem alltaf stóð við hlið hans í
blíðu og stríðu. Við systurnar mun-
um svo vel eftir því þegar Rósa kom
heim með unnusta sinn í fyrsta
skipti tfl að kynna hann fyrir fjöl-
skyldunni. Sérstaklega hvað okkur
fannst hann fallegur þessi ljóshærði
glaðbeitti ungi maður, sem þegar
gaf okkur gaum og tíma til þess að
spjalla og gantast. Þá vorum við að
hefja okkar unglingsár og þar sem
Rósa hafði verið okkur sem önnur
móðir, frá því móðir okkar lést, þá
varð það hlutskipti Gunnars að
verða eins og okkar annar faðir.
Hlutskipti sem hann skynjaði sjálf-
ur ákaflega vel og tók af mikilli
ábyrgð. Stuttu síðar kynntumst við
fjölskyldu hans þegar við komum í
heimsókn að Lokastíg 5. Þar bjuggu
allir saman sem ein stór fjölskylda á
þremur hæðum. Ömmur, frænkur,
frændur, systir, faðir hans og móðir
- hún Sulla sem lést langt um aldur
fram. A því heimili vora manngæska
og vinarþel ríkjandi þættir. Allir
vora svo góðir og elskulegir í við-
móti hver við annan og öllum virtist
velkomið að njóta þeirrar gestrisni
sem einkenndi þetta ástríka heimili.
Okkur er það ákaflega minnisstætt
að þegar við unglingsstúlkurnar úr
Keflavík komum í þessa heimsókn
var nýbúið að borða og ganga frá
eftir matinn. En engum togum
skipti að þegar var lagt á borð fyrir
okkur aftur alveg sérstaklega, með
tilheyrandi punti. Og ekki var laust
við að við þessar innilegu móttökur
liði okkur sem tignum gestum. A því
heimili var borin mikil virðing fyrir
mannssálinni óháð öllum mannvirð-
ingarstigum. Þá skildum við frá
hvaða umhverfi Gunnar kom og
hvaða umhverfi hafði mótað upplag
hans og þá aðlandi persónutöfra
sem hann hafði alla tíð til að bera.
Enda vita allir sem til þekkja að
þannig var líka heimili hans og Rósu
alla tíð. Fullt hús af gestum og allir
velkomnir. I okkar huga var Gunnar
mágur sannarlega ein besta mann-
eskja sem við höfum kynnst. Alltaf
boðinn og búinn til þess að hjálpa
þeim sem til hans leituðu og óspar á
að deila með þeim sinni ljúfu lund.
Alltaf var hann reiðubúinn til þess
að hlusta og gefa ráð sem undan-
tekningalaut vora yfirveguð og
reyndust vel. Alltaf var hann tilbú-
inn til þess að gefa sér tíma til sam-
ræðna og skoðanaskipta um hin
ólíkustu mál, og oftar en ekki vora
þær samræður litaðar af hinni nota-
legu kímnigáfu sem var svo sérstök
fyrir Gunnar. Okkur reyndist hann
alla tíð alveg sérstaklega vel, bæði
sem læknir í veikindum okkar og
sem vinur í erfiðleikum og áföllum
gegnum árin. Hann var sá einstak-
lingur sem við oftast treystum á
þegar eitthvað bjátaði á, því þegar
hann birtist vissi maður að allt yrði
gott. Hann hafði lag á að koma mál-
um í réttan farveg.
Við viljum þakka honum og Rósu
systur okkar alla þá ást og um-
hyggju sem þau hafa sýnt okkur
gegnum árin. Því þar sem Gunnar
var, þar var Rósa og þar sem Rósa
var þar var Gunnar, enda alltaf það
fyrsta sem hann sagði þegar hann