Morgunblaðið - 13.05.1999, Síða 62

62 FIMMTUDAGUR 13. MAÍ 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Ólöf Sigurbjörg
Jóhannesdóttir
fæddist á Bæ í
Múlasveit 25. maí
1912. Hún lést á
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur 30. apríl síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Oddný Guðmunds-
dóttir, f. 25. júlí
1875, d. 26. apríl
1959, og Jóhannes
Guðmundsson, f. 6.
janúar 1873, d. 13.
október 1951.
Ólöf átti tólf
systkini. Eftirlifandi eru Auð-
unn, Sigurður og Leópold. Fóst-
urforeldrar Ólafar voru María
Einarsdóttir, f. 28. september
1884, d. 23. september 1959, og
Sæmundur Guðmundsson, f. 10.
ágúst 1883, d. 18. apríl 1958.
Bjuggu þau á Svínanesi í Múla-
sveit en fluttust árið
1921 að Kvígindisfirði
í sömu sveit. Uppeldis-
systkini Ólafar voru
séra Árelíus Níelsson
og bróðir hennar Guð-
bjöm.
Eiginmaður Ólafar
var Guðmundur Guð-
mundsson, f. 2. júlí
1889, d. 1. september
1958. Ólöf og Guð-
mundur áttu tíu böm.
Þau era: 1) Einar
Guðmundsson, f. 27.
júlí 1926, hann á tvö
börn. 2) Sæmundur
Guðmundsson, f. 1. ágúst 1930,
hann á fjögur böm, sjö baraaböm
og eitt barnabamabara. 3) Þór-
unn Guðmundsdóttir, f. 13. júlí
1931, d. 17. júlí 1932.4) Guðmund-
ur Guðmundsson, f. 14. júlí 1934.
Hann á tvö börn og tvö baraa-
börn. 5) Jóhannes O.I. Guðmunds-
son, f. 25. febrúar 1936, hann
átti fimm börn, tvö þeirra eru
látin. Hann á þrjú barnabörn. 6)
Drengur, f. 1938, dó í fæðingu.
7) Ingimar Guðmundsson, f. 15.
janúar 1940, hann á þrjú böm
og sex bamaböm. 8) Sæunn G.
Guðmundsdóttir, f. 25. desem-
ber 1941, hún á eitt bam og tvö
bamaböm. 9) Guðbjörg Guð-
mundsdóttir, f. 17. ágúst 1945,
hún á þijú böm og tvö bama-
böm. 10) Gunnar Guðmundsson,
f. 30. desember 1948, hann á
fimm böm og tvö bamaböm.
Ólöf hóf búskap með manni
sínum í Kvígindisfirði árið 1931.
Fyrst á hluta jarðarinnar á móti
fósturföður si'num Sæmundi,
sem var bróðir manns hennar.
Eftir lát Guðmundar bjó Ólöf í
Kvígindisfirði ásamt Einari syni
sínum, til ársins 1965. Fluttist
þá til Reykjavíkur og vann
lengst af í Rammapijóni. Síð-
ustu árin dvaldi Ólöf á sambýl-
inu Gullsmára 11, Kópavogi.
Útför Ólafar fer fram frá
Langholtskirkju föstudaginn
14. maí og hefst athöfnin klukk-
an 15.
ÓLÖF SIGURBJÖRG
JÓHANNESDÓTTIR
Þegar við systkinin minnumst
móður okkar er okkur efst í huga
þakklæti til hennar fyrir það mikla
starf sem hún þurfti að inna af
hendi og þá fórnfýsi sem hún sýndi
.> við að ala upp svona stóran barna-
hóp við þau frumstæðu skilyrði sem
voru í afskekktri sveit á þessum
tímum. Ekki rafmagn eða önnur
þægindi. Hún naut aðstoðar Maríu
fósturmóður sinnar, sem var góð
saumakona og gerði oft flík úr litlu
efni. María dvaldi hjá þeim meðan
hún lifði.
Móðir okkar var heilsuhraust og
dugleg kona. Hún var glaðsinna og
glettin, oft stutt í smáhrekki. Hún
var fyrst á fætur á morgnana og
síðust í rúmið á kvöldin. Þegar litið
er til baka veltir maður þvi fyrir sér
hvenær hún hafi sofið. Hún og
pabbi vildu leysa vanda allra sem til
þeirra leituðu. Yfir sumartímann
tóku þau oftast börn til sumardval-
ar frá skyldfólki og vinum fyrir
sunnan. Þegar þröngt var við borð-
ið, sem stundum var, sagði hún
venjulega: Mér liggur ekkert á,
borðið þið bara.
Eins minnumst við börnin hennar
og þökkum fyrir það mikla frelsi
sem við nutum í uppvextinum hjá
henni í sveitinni.
Eftir að hún hætti búskap í Kvíg-
indisfirði var hún fyrir vestan á
sumrin og rak þar eins konar sum-
arhótel fyrir börn og barnabörn.
Minnumst setningar sem eitt
barnabarn hennar sagði: Það er svo
gott að vera í Kvígindisfirði hjá
henni ömmu, það eru svo fáar reglur
þar.
Með þessum orðum kveðjum við
ástkæra móður okkar sem gaf okkur
allt sitt líf. Guð blessi minningu
þína. Hvíl þú í friði.
Börnin þfn.
Elskuleg amma okkar hefur
kvatt þetta líf. Við andlát hennar
streyma fram Ijúfar minningar. Um
konu sem í okkar huga var fyrst og
síðast sveitakona sem tók öllum
sem jafningjum, jafnt mönnum sem
málleysingjum. Það vex eitt blóm
fyrir vestan, það á svo sannarlega
við um hana Ólöfu ömmu eins og
við kölluðum hana alltaf jafnt
ömmubörnin sem og langömmu-
börnin því að eftir að hún hætti bú-
skap og var hjá börnunum sínum
hér fyrir sunnan að vetri til var hún
alltaf komin í sveitina sína á vorin
full af þrótti til að elska og virða,
lífið, mannfólkið og náttúruna í allri
sinni mynd. Já, hún amma var ein-
stök kona, hún skoppaði til fjalla
eins og lömbin á vorin, skoðaði
gróðurinn, berin og tíndi fjallagrös.
Hún sýndi okkur hvar bestu berja-
lautirnar eru.
A sumrin var oft samankominn
stór hópur frændsystkina og vina
fyrir vestan, þá var oft mikill ærsla-
gangur í börnum, unglingum og
fullorðum líka, við fórum og syntum
í sjónum, óðum f fjörunni, yfirleitt
upp fyrir stígvél, slógumst í heyinu
og sulluðum í bæjarlæknum. Oft var
útgangurinn á okkur skrautlegur
KRISTJÁN
KRISTJÁNSSON
+ Kristján Krist-
jánsson fæddist
í Breiðuvík í Rauða-
sandshreppi 20.
ágúst 1925. Hann
lést í Sjúkrahúsi
Reykjavíkur 4. maí
sl.
Foreldrar hans
vom Kristján Júlíus
Krisfjánsson, bóndi
og barnakennari, f.
12. júlí 1896, d.
1970, og Dagbjört
Guðrún Torfadótt-
ir, f. 27.9. 1899, d.
1985. Krisfján átti fjögur systk-
ini. Þau em: Friðgeir, f. 11.12.
1927, búsettur í Hveragerði,
Lí Marinó Bjami, f. 29.6. 1930, d.
16.12. 1980, Halldór Óli, f. 3.1.
1933, búsettur á Patreksfirði,
og Ásgerður
Emma, f. 10.3.1936,
bóndi í Efri-Tungu.
Krisfján kvæntist
6.9. 1949 Önnu Ein-
arsdóttur, f. 2.9.
1927. Foreldrar
Önnu vom Einar
Sigurðsson, f. 29.8.
1903, d. 30.7. 1971,
og Ólafía Herdís
Olafsdóttir, f. 18.8.
1886, d. 30.10.1953.
Anna og Krisfján
áttu þijú börn. 1)
Sigrún Björk Gunn-
arsdóttir, (fósturdóttir Krist-
jáns). Eiginmaður hennar er
Ásgeir Indriðason, f. 27.6.1945,
þau eiga fjögur börn. 2) Einar,
f. 15.12. 1950. Eiginkona hans
var Guðbjörg Sigfúsdóttir, (þau
skildu). Þau eiga tvö börn. 3)
Kristján Júlíus, f. 27.10. 1955.
Sambýliskona hans er Ingi-
björg Eggertsdóttir. Þau áttu
þijú börn, tvö em á lífi.
Kristján ólst upp í foreldra-
húsum, fyrst í Kollsvík og síðar í
Efri-Tungu í Örlygshöfn. Hann
var í héraðsskólanum að Laug-
arvatni 1943 til 1944. Hann
stundaði síðan sjómennsku á
togurum og stærri bátum frá
1945, en eftir 1956 réri hann eig-
in bátum á sumrin, en í skips-
rúmi hjá öðmm á veturaa, allt tíl
ársins 1978, er þau Anna fluttust
til Hveragerðis. Þar gerðist
hann starfsmaður Kjöríss til árs-
ins 1986, er þau fluttu í Mosfells-
bæ. Þar vann Kristján í Isfugli,
allt tíl þess að hann veiktist og
varð óvinnufær árið 1996. Síð-
ustu æviárin dvaldi Kristján á
dvalarheimUinu Felli í Reykja-
vík.
Útför Krisfjáns fer fram frá
Lágafellskirkju 14. maí og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Elsku tengdapabbi.
Nú er kveðjustundin runnin upp.
Þú ert sennilega hvfldinni feginn,
þar sem þú hefur einungis verið í
þínum heimi síðustu þijú árin eftir
erfið veikindi 1996, þegar þú fékkst
heiftarlega blóðeitrun og heila-
himnubólgu. En þú hefur alltaf
verið sterkur og þú náðir þér upp
. , úr þeim veikindum líkamlega en
* þau skildu eftir ör við heilann.
Það er þó bót í máli að þér virð-
ist hafa liðið mjög vel.
Það var fengur í því fyrir mig að
eignast eins góðan tengdaföður og
þú varst. Þið Anna reyndust okkur
einstaklega vel. Fyrstu árin eftir
að ég kom í fjölskylduna bjugguð
þið í Hveragerði og það var gaman
að fara með sængina austur og
vera í rólegheitum yfir nótt.
Það var heldur betur fengur fyr-
ir okkur að fá græðlingana sem þið
komuð upp og gáfuð okkur. Það
var grunnurinn að okkar garði.
Það er yfirleitt ekki mikill afgang-
ur til kaupa á slíku þegar fólk er að
koma sér upp heimili, svo þetta var
alveg ómetanlegt.
Dugnaðurinn í þér var engu lík-
ur. Eftir að þið Anna fluttuð í Mos-
fellsbæinn, varst þú alltaf kominn í
Dvergholtið þegar eitthvað var að
gera. Þú tókst margar skóflustung-
urnar í garðinum, lamdir ófáa
nagla og varst alltaf viðstaddur
slíka viðburði. Það var einstaklega
gott að vera með þér. Við þurftum
ekkert að tala, okkur leið vel og
nutum verksins.
Við áttum eitt sameiginlegt
áhugamál. Það var berjatínsla.
Þegar haustaði vorum við friðlaus
að kíkja í berjalautirnar. Ég
gleymi ekki Þingvallaferðum og
ferð í Borgarfjörðinn. Ég fékk
tækifæri til að kynna þig fyrir
stoltinu mínu, brekkunni í Síðu-
múla, sem er þakin bláberjum
hvert ár. Þú varst ekkert að
svekkja mig með því að bera þau
saman við aðalbláberin sem þú
varst vanur að vestan. Við borðuð-
um síðan nestið okkur á Lauga-
melnum, sem er aldrei eins gott og
eftir slíka útivist, því ekki gáfum
við okkur tíma til að tína upp í okk-
eftir daginn, þá voru ófáir sem
þurftu þurrar flíkur, heitt að
drekka, plástur og hlýju heima-
prjónuðu sokkana hennar ömmu,
hún tók alltaf svo vel á móti okkur á
sinn hógværa og látlausa hátt, það
var samt stutt í glettni og bros frá
ömmu því að hún hafði alltaf svo
gaman af þessum göslagangi í okk-
ur krökkunum. Já, það var oft fjöl-
mennt í sveitinni hjá ömmu og alltaf
var hún að sinna fólkinu sem kom
og hún sá til þess að öllum liði vel.
Amma var alltaf fyrst á fætur á
morgnana til þess að kynda upp bæ-
inn, svo að hlýtt væri er fólkið henn-
ar risi á fætur og síðust var hún í
rúmið á kvöldin. Það var aldrei
neinn útundan hjá henni, jafnvel
ekki krummi á Hesthúsholtinu sem
fékk alltaf sitt að borða hjá henni.
Olöf amma var mikil hannyrðakona,
var alltaf með prjóna í hönd, hún
prjónaði sokka og fleira á okkkur
krakkana í gegnum öll árin.
Lífið sorg og gleði gefur
sú ganga reynist sumum raun.
Ef kærleika ást og hlýju gefur
þá þakklæti og virðingu færðu í laun:
(Jóhannes R. Sæmundsson.)
Sá ljósi dagur liðinn er
Hður að næturstund
Ó. Herra Jesús, þjá oss ver
hægan gef þú oss blund
Gleðji oss Guð í himnaríki.
(P. Vídalín.)
Elsku amma, við þökkum þér fyr-
ir allar okkar yndislegu stundir, allt
það sem þú sýndir og kenndir okkur
um lífið. Blessuð sé minning þín.
Ólöf, Jóhannes og
Sæunn Sæmundarbörn.
Kæra amma mín.
Ég man fyrst eftir þér þriggja
ára þegar ég kom vestur ásamt fóð-
ur mínum og Þórði Árelíussyni
heitnum. Fannst mér bærinn ein-
angraður í botni fjarðarins, umlukt-
ur fjöllum á báðar hliðar, og trúði að
ég væri komin í síðasta bæinn í
dalnum. Varð ég eftir hjá þér þetta
sumar, komu fleiri sumur á eftir.
Kynntist ég þá þeirri konu sem hef-
ur haft einna mest áhrif á mig. Þú
barst af, hversu umburðarlynd og
þolinmóð þú varst. Ef ég bleytti mig
í læknum eða óð út í sjó og varð
ur. Fórum síðan heim með skottið
fullt af berjafótum.
Að lokum vil ég þakka þér alla
þá hlýju sem þú hefur sýnt okkur í
Dvergholtinu.
Blessuð sé minning þín.
Ingibjörg Eggertsdóttir.
Fyrir tæpum 30 árum lagðist
bátur að í Patreksfjarðarhöfn og
beið fólk á bryggjunni til að taka á
móti áhöfn sem var að koma úr 3ja
vikna veiðiferð og verslunar-
mannahelgin framundan. Sá er
þetta skrifar var þá 16 ára og há-
seti um borð í þessum báti, Þrym
BA7. Veitti ég þá því athygli að
meðal fólksins á bryggjunni sem
beið var mágur minn hann Stjáni,
við horfðumst í augu og mér varð
ljóst um leið að faðir minn var lát-
inn, við heilsuðumst og hann dró
mig að sér og ég fann fyrir öryggi í
þeirri sorg sem ég var orðinn þátt-
takandi í. Nú 28 árum seinna er
hann hrifinn burt úr þessu jarðlífi.
Ég á margar góðar minningar
um mág minn Kristján og ósjálfrátt
leitar æskan og uppvöxturinn í
hugann og til þessarar árstíðar sem
nú er. Arviss viðburður var að fara
með Stjána í prufutúrinn á Svanin-
um, en það var trilla sem hann átti,
og alltaf var farið yfir að Gjögrum
og svo heim aftur. Upplifunin var
slík í huga mér að mér fannst
Stjáni mágur vera mesti og besti
skipstjóri í heiminum.
Kristján var fróður og víðlesinn
maður og hafði alltaf eitthvað til
málanna að leggja. Það er mikil
eftirsjá að svo ágætum mági.
Hjartans Anna, Sigrún, Einar og
Kiddi og fjölskyldur ykkar, við
vottum ykkur samúð. Lifi minning-
in um Kristján Kristjánsson. Guð
blessi ykkur öll.
Sigurður og Dóra
hundblaut spurðir þú mig hvort ég
vildi nú ekki skipta um fot svo það
slægi ekki að mér. Eftir það þurfti
ég alltaf að skipta um föt, en aldrei
varstu mér reið. Eins þegar ég
heimtaði að sitja hest og þú hafðir
fyrir því að drösla í gamla klárinn
beisli og jafnvel hnakknum ef svo lá
á mér, ekki þótti mér þó gott að
sitja klárinn, sem var svo feitur, en
mér leið þó eins og álfadrottningu.
Margar voru göngur okkar inn dal-
inn og upp fjallshlíðamar til að
safna saman fjallagrösum eða tína
ber. Þú varst ekki mikið fyrir að
skjalla eða knúsa en ekki vantaði
þig kímnina og hlóst oft að vitleys-
unni í mér. Þú eyddir þeim mun
meiri tíma í að sinna því að kenna
mér prjón og hekl svo við tölum nú
ekki um hinar ótal þvermóðskufullu
tilraunir mínar til að mjólka. Ofá
eru þau börn sem fengið hafa að
njóta umhyggju þinnar og leiðsagn-
ar, og skipti þá engu hvort um væri
að ræða börn innan eða utan fjöl-
skyldunnar. Ef vandamál komu
upp, svo sem að maður fékk skurð á
hausinn eða annars staðar, greipstu
til nálar þinnar og tvinna og rimp-
aðir saman og aldrei fann ég fyrir
sársauka né fékk sýkingu í sárin,
enda hefðir þú ekki, amma mín, get-
að rekið stórt bú svo afskekkt með
átta börn ef þú hefðir ekki verið
eins vönduð kona og ráðagóð sem
raun bar vitni, enda eru börnin þín
gott dæmi um það.
Ég og systkini mín viljum þakka
fyrir allar góðu stundirnar sem við
áttum í Kvígindisfirði á uppvaxtar-
árunum og biðjum íyrir þér og vit-
um að almættið hefur tekið þér opn-
um örmum inn í birtuna sína.
Megir þú vel njóta.
Guðrún Valdís, Óli,
Auður og fjölskyldur.
Elskuleg tengdamóðir og vin-
kona hefur kvatt þetta líf og viljum
við vinkonurnar minnast hennar
með nokkrum orðum. Eflaust hefur
verið í mörgu að snúast á stóru
heimili og börnin hennar og afkom-
endur eru öll sóma- og dugnaðar-
fólk.
Við munum best eftir henni sitj-
andi á kollinum sínum við skorstein-
inn, með prjónana sína í hlýlega eld-
húsinu í Kvígindisfirði og þá sagði
hún okkur margt frá liðinni tíð úr
sveitinni.
Olöf var orðin miðaldra þegar við
kynntumst henni, en það var með
ólfldndum hvað hún var létt á fæti
og fljót að hlaupa upp í miðjar hlíðar
fjallanna í dalnum og komum við
yngri konumar másandi og blásandi
á eftir henni, en hún blés ekki úr nös
og hló bara að okkur.
Margar ferðirnar fórum við vin-
konumar vestur í berjaferð og að
koma úr borgarskarkalanum í
kyrrðina og fegurðina í dalnum
hennar var eins og vítamínsprauta
fyrir tvær örþreyttar húsmæður að
sunnan.
Ef Ólöf var á staðnum tók hún
okkur opnum örmum og það logaði í
elsku eldavélinni og á henni kraum-
aði eitthvað gott handa ferðalöngun-
um. Stundum var engin Ólöf á
staðnum þegar við komum í berjat-
úrinn okkar, þar sem hún var flutt
suður og þarafleiðandi ekki alltaf til
staðar. En þegar við gáfum henni
greinargóðar lýsingar á vandræða-
ganginum með vatnið, olíuna og
eldavélina, þá var henni skemmt og
hún hló mikið að okkur borgarbörn-
unum.
Við skrifuðum svo mikið um ævin-
týri okkar í berjatúrunum að Ólöf sá
sig tilneydda að úthluta okkur kvóta
í gestabókina og þegar við lásum úr
bókinni fyrir hana lágum við allar í
hláturskasti.
Svona munum við hana Ólöfu í
hlýja húsinu sínu í fallega dalnum
sem bauð okkur svo hjartanlega vel-
komnar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Nanna Jónsdóttir,
Erla Björg Guðjónsdóttir.