Morgunblaðið - 30.12.1999, Blaðsíða 48

48 FIMMTUDAGUR 30. DESEMBER 1999
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ANNA
ÖRNÓLFSDÓTTIR
+ Anna Ömólfs-
dóttir fæddist 30.
desember 1928 á
Suðureyri við Súg-
andafjörð. Hún lést á
Landspítalanum að
kvöldi 16. desember
siðast liðins. For-
eldrar hennar vom
hjónin Ragnhildur
K. Þorvarðsdóttir
húsmóðir og kirkju-
organisti á Suður-
eyri, f. 24. febrúar
1905 á Stað í Súg-
andafirði, d. 16. sept-
ember 1986 í Reykja-
vík, og Örnólfur Valdimarsson
kaupmaður og útgerðarmaður á
Suðureyri, f. 5. janúar 1893 á Isa-
firði, d.3. desember 1970 í Reykja-
vík. Foreldrar Örnólfs voru hjónin
Guðrún Sigfúsdóttir, f. 15. júní
1853 á Ketilstöðum í Hlíð, N-Múl.,
d. 15. nóvember 1911, og Valdimar
Örnólfsson verslunarmaður, f. 5.
september 1960 á ísafirði, d. 27.
febrúar 1942. Foreldrar Ragnhild-
ar vom hjónin Anna Stefánsdóttir,
f. 25. október 1874 á Desjarmýri,
N-Múl., d. 5. mars 1960, og sr. Þor-
varður Brynjólfsson,
prestur á Stað í Súg-
andafirði, f. 15. maí
1863 á ísafirði, d. 9.
maí 1925.
Hálfsystir Önnu var
Finnborg Örnólfsdótt-
ir, látin, en alsystkin
hennar Þorvarður
Örnólfsson, Guðrún
Örnólfsdóttir, dó á
fjórða aldursári, Vald-
imar Örnólfsson, Ing-
ólfur Óttarr Örnólfs-
son, Arnbjörg Auður
Örnólfsdóttir, Þórunn
Örnólfsdóttir, Mar-
grét Örnólfsdóttir, Guðrún Úlf-
hildur Örnólfsdóttir og Sigríður
Ásta Örnólfsdóttir.
Anna ólst upp í foreldrahúsum á
Suðureyri uns hún fluttist með
fjölskyldu sinni til Reykjavíkur
sumarið 1945. Hún stundaði nám í
héraðsskólanum á Núpi í Dýra-
firði, Gagnfræðaskóla Reykvík-
inga og tóvinnuskólanum á Sval-
barði við Eyjafjörð.
Anna giftist 11. júní 1960 Kri-
sljáni Tryggva Jóhannssyni kenn-
ara og rithöfundi, f. 10. desember
Fyrir nákvæmlega sjötíu og einu
ári var falleg, lítil telpa í heiminn
borinn á Suðureyri við Súganda-
fjörð. Hún var annað barn hjónanna
Ornólfs Valdimarssonar útgerðar-
manns og seinni konu hans, Ragn-
hildar Þorvarðsdóttur kennara og
organista, en með fyrri eiginkonu
sinni, sem lést kornung að árum, átti
Örnólfur auk þess eina dóttur, móð-
ur þeirrar er þetta ritar.
j Litla stúlkan sem fæddist inn í
Dirtu jólaljósanna árið 1928 var
skírð Anna í höfuðið á móðurömmu
sinni. Hún hlaut í vöggugjöf marga
dýrmæta eiginleika, en það sem
öðru fremur gerði hana að einstakri
gersemi í augum okkar sem áttum
samleið með henni í lífinu var óvenju
gott og göfugt hjartalag. Anna
frænka mín var án efa ein besta
manneskja sem ég hef nokkurn tíma
kynnst.
Anna ólst upp á Suðureyri við
mikið ástríki foreldra sinna í ört
stækkandi systkinahópi. A heimilinu
ríkti andrúmsloft mannúðar og
menningar því Örnólfur afi og Hild-
ur amma voru samtaka í að rækta
með sér og sínum þau gildi sem möl-
+
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
JÓN BJARNASON,
Hlíð,
Hvalfjarðarströnd,
lést á Sjúkrahúsi Akraness mánudaginn 27. desember.
Útförin auglýst síðar.
Sigrún M. Jónsdóttir, Jónas B. Erlendsson,
) - Sigríður V. Jónsdóttir, Jón Sigurðsson,
Guðmunda Ó. Jónsdóttir, Vilhjálmur Hannesson,
Bjarni Jónsson Jóanna H. Sigurðardóttir,
Eyjólfur Jónsson, Ingibjörg U. Pétursdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Móðir okkar og tengdamóðir,
ANNA JÓNSDÓTTIR
frá Kaldárbakka,
Stigahlíð 12,
Reykjavík,
lést miðvikudaginn 29. desember.
Ólafur Erlendsson, Helen Hannesdóttir,
Halla G. Erlendsdóttir, Trausti Kristinsson,
Pétur Erlendsson, Áslaug Andrésdóttir,
Agatha H. Erlendsdóttir.
+
Ástkær móðir okkar og tengdamóðir,
JÓRUNN fSLEIFSDÓTTIR,
Fjölnisvegi 15,
Reykjavík,
andaðist á Landspítalanum þriðjudaginn
28.desember.
Birgir fsl. Gunnarsson, Lilja Jóh. Gunnarsdóttir,
Sonja Backman, Guðlaugur Stefánsson.
1929. Foreldrar hans voru hjónin
Ingibjörg Árnadóttir og Jóhann
Sigurjónsson, búendur í Hlíð í
Svarfaðardal. Anna og Kristján
áttu lengst af heimili á Langholts-
vegi 20 í Reykjavík en síðustu árin
var hún á hjúkrunarheimilinu Eir.
Anna og Kristján voru bamlaus en
ólu að miklu leyti upp börn Þór-
unnar, systur hennar, þau Þorvarð
Árnason náttúrufræðing, f. 15.
maí 1960, og Christine Carr leik-
konu, f. 9. maí 1965. Þorvarður er
kvæntur Soffíu Auði Birgisdóttur
bókmenntafræðingi, f. 25. septem-
ber 1959. Börn þeirra eru Sigríður
Þórunn, f. 21. nóvember 1995, og
Árai Birgir, f. 5. júlí 1998 en eldri
synir Soffíu og fóstursynir Þor-
varðar eru Jökull, f. 6. júní 1981 og
Kolbeinn, f. 24. maí 1985. Börn
Christine og Glenns Roberts
Hodge lögfræðings eru Kumasi
Máni, f. 16. júní 1996, og Þóranna
Kika, f. 18. júlí 1999.
Anna hóf störf í Utvegsbanka Is-
lands í maí 1949 og vann þar (og
undir lokin í Islandsbanka) allan
starfsaldur sinn, meira en fjörutíu
ár. Síðast var hún fulltrúi í erlend-
um samskiptum. Um árabil var
hún í stjórn Sjúkrasjóðs starfs-
manna Utvegsbankans.
Útför Ömiu verður gerð frá
Áskirkju í dag, á afmælisdegi
hennar, og hefst athöfnin klukkan
10.30.
ur og ryð fá ekki grandað og bera af-
komendur þeirra þess glögg merki.
Tónlistargyðjan var í sérstökum há-
vegum höfð í fjölskyldunni og undir
handleiðslu foreldranna uxu upp ell-
efu músíkölsk börn sem notuðu
hvert tækifæri til að safnast saman
kringum hljóðfærið og syngja.
Afi og amma fiuttu til Reykjavík-
ur með barnaskarann sinn þegar
Anna var sautján ára. Hún fór fljót-
lega að vinna í Utvegsbankanum,
sem einnig varð vinnustaður Örnólfs
afa, og þar starfaði hún nánast óslit-
ið upp frá því. Á öðrum tíma og við
aðrar aðstæður þykir mér líklegt að
Anna hefði kosið að ganga mennta-
veginn, því hún var stálgreind og
náði góðum árangri í öllu sem hún
tók sér fyrir hendur. Eg held að
hana hafi langað til að verða ljós-
móðir, en örlögin leiddu hana eftir
öðrum brautum og hún hafði ekki
mörg orð um þá drauma sem ekki
rættust.
Auk vinnunnar í bankanum var
Anna frænka stoð og stytta foreldra
sinna við heimilishaldið á Langholts-
vegi 20 og dró hvergi af sér við að
létta þeim önn dagsins. Hún reynd-
ist þeim alla tíð frábærlega góð dótt-
ir, var vakin og sofin yfir velferð
þeirra og lét hana án efa oft ganga
fyrir eigin þörfum eins og henni var
tamt þegar ástvinir hennar áttu í
hlut. Afi og amma mátu hana mikils
og með þeim ríkti djúpur kærleikur.
Fyrsta lifandi minningin sem ég á
um Önnu frænku er frá því um 1960.
það er sólríkur sunnudagur í Kópa-
vogi og mamma hleður kræsingum á
borð til heiðurs hjartkærri systur
sinni, sem er komin gangandi alla
leið af Langholtsveginum til að
heimsækja okkur, eins og hún gerði
reyndar oft bæði fyrr og síðar. En
þessi tiltekna heimsókn er sérstök,
því með í för er ungur og glæsilegur
maður sem ég hef ekki hitt fyrr.
Hann heitir Kristján og er kærast-
inn hennar Önnu. Ég sé þau fyrir
mér í borðstofunni heima, ijóð og
frískleg eftir röska göngu þennan
löngu liðna sólskinsdag og man hvað
andrúmsloftið sem fylgdi þeim var
glaðvært og skemmtilegt og hvað
mér leist firnavel á mannsefni móð-
ursystur minnar. Það reyndist líka
rétt mat því hjónaband Önnu og
Kristjáns varð með eindæmum far-
sælt og áttu mannkostir Kristjáns
ekki minnstan þátt í því. Kristján
starfaði sem barnakennari en lagði
jafnframt stund á ritstörf. Hann
hafði þegar sent frá sér tvær ljóða-
bækur þegar þau Anna kynntust og
fleiri fylgdu í kjölfarið, svo og all-
margar barnasögur sem áttu góðum
vinsældum að fagna. Á yngri árum
var Kristján afreksmaður í íþróttum
og hafði alla tíð mikið yndi af útivist.
Það hafði Anna líka og frístundum
sínum vörðu þau löngum í göngu-
ferðir úti í náttúrunni.
Anna og Kristján bjuggu fyrstu
hjúskaparárin í kjallaranum á Lang-
holtsvegi 20 en létu síðar innrétta
íbúð í risinu og kjallarinn varð eftir
það afdrep annarra fjölskyldumeð-
lima um lengri eða skemmri tíma. Á
miðhæðinni bjuggu afi og amma.
Innangengt var á milli hæða og í
reynd var þetta eins og eitt stórt
heimili. Margar skemmtilegustu
bernskuminningar mínar eru ættað-
ar af Langholtsveginum og ógleym-
anlegar eru stórhátíðirnar þegar öll
þessi glaðlynda og hláturmilda fjöl-
skylda safnaðist þar saman við
veisluhöld, leiki og söng. í huga mín-
um er hinn sanni jólaandi upprunn-
inn í afa- og ömmuhúsi þar sem hönd
tengdist hendi í margföldum hring
kringum stóra jólatréð og Heims-
um-bólið ómaði margraddað lang-
leiðina upp í himininn. I þeim söng
munaði ekki lítið um styrku og
hljómfögru röddina hennar Önnu
frænku.
Á Langholtsveginum var stöðug-
ur erill enda íbúar hússins góðir
heim að sækja og móttökur þeirra
hjartanlegar, hvort sem gesturinn
var ungur eða gamall. Enginn gekk
þar ókysstur um garð, öllum var
borin hressing, spjallað við alla. I
fjölskyldu þar sem systkinin eru ell-
efu og börn þeirra skipta tugum er
vandséð hvernig fullvinnandi fólk
getur fundið tíma til að rækta tengsl
við hvern og einn svo úr verði meira
en yfirborðskunningsskapur. Þetta
tókst Önnu og Kristjáni þó svo vel að
öll systkinabörnin tóku sérstöku ást-
fóstri við þau og hafa frá unga aldri
tengst þeim traustum vináttubönd-
um.
Anna og Kristján voru afar barn-
elsk en varð sjálfum ekki barna auð-
ið. Þau reyndust hins vegar börnum
Þórunnar móðursystur minnar,
þeim Þorvarði Árnasyni og Kristínu
Carr, eins og bestu foreldrar eftir að
alvarleg veikindi gerðu henni ókleift
að ala önn fyrir þeim. Ótal önnur
kærleiksverk unnu þau í þágu fjöl-
skyldunnar því umhyggju Ónnu fyr-
ir sínum nánustu voru lítil takmörk
sett og Kristján studdi hana heils-
hugar. Enginn skyldi þó ætla að
Anna hafi verið einhver píslarvottur
sem lét allt yfir sig ganga - þvert á
móti, hún var skapstór og ákveðin og
órög við að segja meiningu sína ef
því var að skipta. En hjartagæska
hennar og óvenjulegur innri styrkur
gerði að verkum að til hennar leit-
uðu margir í raunum sínum og hún
brást aldrei neinum.
Fyrir réttum sex árum fór Anna á
eftirlaun og hlakkaði til að eiga loks
nægan tíma til að sinna hugðarefn-
um sínum. Það var algjört reiðarslag
þegar heilsa hennar bilaði ör-
skömmu síðar með svo afgerandi
hætti að ekki varð aftur snúið.
Heilasjúkdómur olli því að síðustu
árin voru henni þungbær þraut sem
lítt var hægt að lina. Það var hryggi-
+
Ástkær eiginmaður minn, sonur, faðir, tengda-
faðir og afi,
HERMANN FRIÐRIKSSON
múrarameistari,
Bleikjukvísl 8,
Reykjavík,
varð bráðkvaddur þriðjudaginn 28. desember.
Fyrir hönd aðstandenda,
Agnes Einarsdóttir.
legra en orð fá lýst að horfa upp á
þessa góðu og hugprúðu konu verða
svo grimmum örlögum að bráð. Ef
eitthvert réttlæti væri til hefði Anna
frænka átt að eiga áhyggjulausa og
yndislega elli og allir hefðu átt að fá
að keppast um að bera hana á hönd-
um sér. En þannig fór það ekki.
Ættingjar hennar reyndu þó sann-
arlega að gleðja hana og létta henni
sjúkdómsstríðið en til þess voru fá
ráð.
Anna dvaldi á hjúkrunarheimilinu
Eir síðustu árin. Eftir brotthvarf
hennar af heimili þeirra Kristjáns
hefur Þorri frændi verið fóstra sín-
um hlíf og skjól og verður ástríki
hans í garð Önnu og Kristjáns aldrei
fullþakkað. Skömmu fyrir jól veikt-
ist Anna af lungnabólgu og lést eftir
stutta legu á Landspítalanum að
kvöldi 16. desember í faðmi ástvina
sinna. Hún er sárt syrgð af okkur
öllum sem unnum henni. En við er-
um þakklát fyrir að hafa átt hana að.
Við lærðum margt af samfylgdinni
við hana og án efa gerði hún okkur
að langtum betri manneskjum en við
hefðum ella orðið.
Minning elsku Önnu er björt og
hrein.
Olga Guðrún Árnadóttir.
Elsku Anna frænka er dáin. Hún
Anna frænka, sem var svo miklu
meira en bara frænka, hún var líka
svolítil amma og mamma.
Anna var elst af móðursystrunum,
þessum yndislegu konum, sem
ómetanlegt er að hafa alist upp með.
Hún og Kristján bjuggu á Lang-
holtsveginum með ömmu og afa,
fyrst í kjallaranum og síðan innrétt-
uðu þau risið. Þannig að þegar farið
var í heimsókn til ömmu og afa var
líka farið í heimsókn til Önnu og
Kristjáns. Anna var hægri hönd
ömmu og afa og sá að miklu leyti um
fjölskylduboðin sem haldin voru á
Langholtsveginum. Eftir að afi dó
hugsaði Anna um ömmu eins og
þurfti og aldrei fann maður annað en
að hún gerði það með glöðu geði.
Eftir að amma dó hélt Anna uppi
þeim fjölskylduvenjum, sem höfðu
verið við lýði á Langholtsveginum,
og gerði það af fórnfýsi, umhyggju
og rausnarskap.
Þar sem Anna og Kristján voru
barnlaus varð stórfjölskyldan henn-
ar eiginlega fjölskylda. Hún gaf öll-
um systkinabörnum sínum ávallt
jólagjafir og opnaði heimili sitt fyrir
okkur á öllum tímum. Dáðist ég að
því hernig hún gat fundið svo góðar
gjafir handa öllum þessum stóra
hópi, tíminn sem hlýtur að hafa farið
í að velja gjafirnar var gefinn af um-
hyggju og væntumþykju.
Þegar ég hugsa um Önnu kemur
fyrst í hugann mynd af hárri og
grannri konu, stæltri og yfirvegaðri,
konu sem var jarðbundin og með yf-
irbragð jafnvægis og styrks. Hún
sýndi ósvikinn áhuga á því sem var
að gerast í lífi manns og var alltaf til-
búin að gefa tímann sinn. Hún var
róleg, glaðlynd og hreinskiptin. Hún
var kletturinn á Langholtsveginum,
í stórfjölskyldunni, kletturinn sem
ég hélt að myndi aldrei brotna. En
sterk tré geta haft veikar greinar og
þar kom að líkami Önnu gat ekki
fylgt sálinni eftir.
Fyrir rúmum fimm árum veiktist
Anna og allt breyttist. Það hefur
verið erfitt að fylgjast með þeirri
vanlíðan sem veikindi Önnu ollu
henni og meðfylgjandi missi á getu
og hlutverki. Nú er kominn tími
lausnar, lausnar frá þjáningu og
vanlíðan. En eftir situr hjá mér
þakklæti fyrir þann stóra og mikil-
væga þátt sem Anna hefur gegnt í
mínu lífi, fyrir allar hlýju minning-
arnar sem tengjast henni og söknuð-
ur eftir þvi sem var. Hugsanir um
Önnu kalla fram óteljandi myndir
því eins og segir í ljóði Steinunnar
Sigurðardóttur:
Þegar fólk deyr þá deyr ekki bara fólk
með því deyr alheimur af
háttalagi, vinnulagi, raddblæ, visku, fá
visku.
Sérstakur hlátur deyr og bros á sérstök-
um
hraða.
Mín kæra frænka, hafðu þökk fyr-
ir allt.
Þdra Björg Þórhallsdóttir.