Morgunblaðið - 09.12.2000, Blaðsíða 62

62 LAUGARDAGUR 9. DESEMBER 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
KRISTJANA
SIGRÍÐUR
ÓLAFSDÓTTIR
+ Kristjana Sigríð-
ur Ólafsdóttir var
fædd á Lokinhömr-
um í Arnarfírði en
flutti tveggja ára
með foreldrum sínum
til Flateyrar og ólst
þar upp. Hún lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 28. nóvem-
ber síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Ólafur Jónsson, skip-
stjóri, f. 10.9.1875, d.
1.3. 1935, og Ásta
Magnfríður Magnús-
dóttir, f. 13.7.1885, d.
24.9. 1941. Kristjana var önnur í
röð 12 barna þeirra, en þau sem
komust á legg fyrir utan Kristjönu
voru: Jón, f. 22.3. 1904, d. 11.1.
1944; Sigrún, f. 30.6. 1907, d. 16.5.
1986; Kristín, f. 22.10. 1910, d.
25.5. 1993; Jóna, f. 22.6. 1913, d.
8.12. 1988; Sölvi G. ísfjörð, f. 6.7.
1922, d. 12.8.1987, og Oddur, f.
7.8.1927, d. 8.7.1935.
Kristjana flutti til Keflavíkur
1931 og bjó þar sfðan. Maður
hennar var Bergsteinn Sigurðs-
son, húsasmíðameistari, f. 2.6.
1899, d. 2.6.1980. Þau giftu sig 18.
október 1935. Bergsteinn var son-
ur Sigurðar Oddgeirssonar í
Reykjavík og Málfríðar Jóhanns-
dóttur. Fósturforeldrar: Berg-
steinn Jóhannsson, bróðir Málfríð-
ar, og Guðlaug Tómasdóttir frá
Bjargi á Akranesi. Krisljana og
Bergsteinn eignuðust sex börn: 1)
Drengur, f. andvana 13.3. 1936. 2)
'Bergþóra Guðlaug, f. 28.7. 1937,
gift Héðni Skarphéðinssyni, börn
þeirra: Kristjana Birna, gift Þor-
steini Bjarnasyni og eiga þau tvö
börn. Aðalheiður, gift Eiríki Hilm-
arssyni og eiga þau þijú börn.
Skarphéðinn Sveinn, kvæntur
Lynneu May Clark og eiga þau tvö
böm. 3) Solveig Guðný, f. 1.5.
1939, d. 14.9.1940.4)
Áslaug, f. 11.2. 1941,
gift Gylfa Valtýs-
syni, börn þeirra: El-
ín, á tvö börn.
Ágústa, maki Guð-
mundur Hreinsson
og eiga þau þrjú
börn. Valtýr, maki
Erla Jónsdóttir og
eiga þau tvö börn. 5)
Ásta Málfríður, f.
7.12. 1942, gift Jóni
Vestmann, þeirra
sonur er Einar Guð-
mundur, maki Jess-
icka Olsson. Fyrr-
verandi maður Ástu, Ólafur
R.Sigurðsson, þeirra böm: Ágústa
Guðrún, gift Baldri Rafni Sigurðs-
syni og eiga þau fjögur börn. Þór-
Iaug, á þijú böm. Bergsteinn
kvæntur Fríðu Egilsdóttur og eiga
þau tvö börn. Sigurður, kvæntur
Lottu Lidén. Ólafur Ragnar á eitt
barn, maki Linda Faijeson.
Örn Bergsteinsson, f. 26.8.1944,
kvæntur Þorgerði Aradóttur og
þeirra böm; María Júlíana gift Ól-
afi Emi Ingibergssyni og eiga þau
þijú börn. Bergsteinn Olafur,
kvæntur Halldóru Benónýsdóttur
og eiga þau tvö börn.
Kristjana og Bergsteinn bjuggu
allan sinn búskap á Suðurgötu 37 í
Keflavík. Kristjana tók þátt í
starfsemi Ungmennafélags Kefla-
víkur á si'num yngri áram og síðar
sat hún í sljórn Sjálfsbjargar, Suð-
urnesjum, um árabil og starfaði
einnig með Kvennaklúbbi Karia-
kórs Keflavíkur. Eftir lát manns
síns bjó Krisijana í íbúð fyrir al-
draða á Suðurgötu 12, en si'ðustu
níu ár var heimili hennar á Dval-
arheimili aldraðra, Garðvangi,
Garði.
Utför Kristjönu verður gerð frá
Keflavíkurkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Hinlangaþrauterliðin,
nú loksins hlaustu friðinn,
og allt er orðið rótt,
núsællersigurunninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt
(V. Briem.)
^ Elsku mamma.
Nú, þegar leiðir skilur koma upp í
hugann ýmsar myndir af þér í gegn-
um árin. Aðeins um tvítugt varðst þú
fyrir þeirri lífsreynslu að taka varð af
þér hægri fótinn. Ég man að þú sagðir
mér að þá hefðir þú helst viljað deyja.
En Guð ætlaði þér annað hlutverk í
h'finu, þú kynnstist pabba og áttuð þið
samleið í hálfan fimmta áratug.
Myndarskapur þinn var rómaður
og oft var mannmargt á Suðurgöt-
unni, þar sem gleðin og söngurinn
hjjómaði um húsið. Pabbi var á kafi í
leiklist og söng, og þú stóðst eins og
klettur við hlið hans. Þegar hann féll
frá tókst þú því með jafnaðargeði eins
og öllum þeim áföllum sem dundu yfir
þjg. Aldrei féll þér verk úr hendi,
sáumaðir fötin á okkur, heklaðir, tald-
ir út og eru hlutimir sem eftir þig
liggja óteljandi. Til dæmis, þá saum-
aðir þú stórar myndir og gafst öllum
bamabörnum þínum í fermingjargjöf.
Handavinnu vannst þú alveg þangað
til fyrir einu og háifu ári síðan, er
heilsa og kraftar vom á þrotum.
Þú hafðir ákaflega gaman af að
ferðast, bæði innanlands og utan. Þú
varst mikil félagsvera og áttir margar
góðar stundir með félögum í Sjálfs-
björg á Suðumesjum, sem og í
Kvennaklúbbi Karlakórs Keflavíkur,
ríj-in fjögur eins og þið kölluðuð ykk-
ur.
Á Garðvangi sem þú leist alltaf á
sem þitt heimili en ekki stofnun, áttir
þú margar ánægjustundir. Þar em nú
vinkonur þínar Magga, Bubba, Sigga
og Ósk og sakna þín sárt. Einnig
starfsstúlkumar sem vom þér svo
yndislega góðar, að það verður aldrei
þfckkað til fulls. Hlýleikinn og virðing-
in sem þær báru til þín var einstök.
Gylfi, bömin okkar og bamabömin
sakna þín sárt og þakka þér fyrir allt.
Elsku mamma, hvll þú í friði.
Margseraðminnasf
margterhéraðþakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margseraðminnast,
margseraðsakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Þar sem ég sit og rita þessi minn-
ingarorð um hana Kristjönu ömmu
mína, sem lést 28. nóvember sl.,
hvarfla augun að listaverki gerðu af
henni úr mannshári, en það hefur nú
öðlast sérstakan sess á mínu heimili.
Á blómakörfuna er bróderað ártalið
1930, en þremur áram áður hafði
amma orðið fyrir lífsreynslu sem átti
eftir að hafa áhrif á h'f hennar upp frá
því. Aðeins 22 ára gömul verður hún
fyrir því að missa hægri fótinn; hann
var teldnn af langt ofan hnés. Má
nærri geta hvflíkt áfall það hefur ver-
ið ungri konu í blóma lífsins. En með
hvatningu góðra manna og bjartsýni,
sem ekki alltaf er sjálfgefin, fékk
amma lífslöngunina aftur. Mér verður
hugsað til þess að í raun megi líkja
ævi hennar við gerð þessarar blóma-
körfu úr hári, þar sem fléttast saman
sársauki og þjáningar, en jafnframt
bjartsýni og trú á lífið og það sem það
getur gefið manni. „Skuggamir gera
ljósið skærara“, vom orð hennar.
Blómakörfuna óf amma úr sínu hári
og systkina sinna, körfuna sem hefur
þurft mörg handtökin við að Ijúka við,
hvert laufblað bryddað með hárlokk-
um sem era beygðir, þar til þeir enda
á sínum stað og hafa fengið sitt hlut-
verk í að skapa eina heild.
Þrátt fyrir að hún hafi átt við fotlun
að stríða 73 ár ævi sinnar, var Sjana
amma gæfukona í sínu lífi. Hún eign-
aðist besta eiginmann sem hægt var
að hugsa sér, hann Begga afa, sem
bókstaflega bar hana á höndum sér
og óskaði þess eins að geta gert henni
lífið léttbærara. Þau vora ólík um
margt, en léttlynd bæði og félagslynd,
og samrýnd mjög, þau áttu saman 45
ár. Þau eignuðust sex böm, en af þeim
komust fjögur til manns, og þau vora
foreldram sínum allt.
Amma var húsmóðir með stóru H-i,
hennar metnaður lá í að fegra heimil-
ið og búa afa og systkinunum góðan
samastað. Henni féll eiginlega aldrei
verk úr hendi. Eftir að hún fór að
reskjast þótti henni gott að fá okkur
bamabörnin lánuð til að létta undir
með heimilisstöi'fin. Þá var gott að
vera „fætur“ ömmu og snúast fyrir
hana. Öll slík hjálp var mikils metin
og launuð ríkulega. Auk þess að
leggja alúð við heimilisstörf, var
handavinna hennar líf og yndi. Svo
samofið er þetta áhugamál nafni
ömmu að ekki verður sundur skilið.
Hún notaði svo sannarlega þessar
tvær hendur sem henni vora gefnar,
því „hvað er það að missa fót hjá því
að missa hægri höndina?" varð ömmu
að orði í blaðaviðtali í tilefni sjötugs-
aftnælis hennar. Engu skipti hvort
um var að ræða útsaum, hekl og
prjónaskap, eða seinna meir leirgerð;
afköstin voru gífurleg og handbragðið
eftir því. Era ófá handavinnustykkin
sem hún hefur glatt okkur afkomend-
ur sína og aðra með og prýða þessir
dýrgripir nú hýbýli okkar, gerðir af
smekkvísi og vandvirkni sem ömmu
var í blóð borin. En amma var ein-
staklega gjafmild og gaf gjafir af
rausnogmeðgleði.
Amma fylgdist ótrúlega vel með
öllu sem fram fór í kringum hana, þó
sökum fötlunar sinnar, gæti hún ekki
farið um að vild. Minnið var gott og
hugsunin skýr og klár, og var hún svo
vel með á nótunum er menn og mál-
efni bar á góma, að undrun sætti. Hún
fylgdist t.d. glöggt með gengi körfu-
knattleiksliða okkar Suðumesja-
manna og hafði gaman af að horfa á
liðin etja kappi í sjónvarpi og ræða úr-
slitin daginn eftir. Hún var einstak-
lega næm á tilfinningar annarra og
fann augljóslega til með öðram og
minntist oft í verki þeirra sem minna
mega sín í samfélaginu.
Við bamabömin erum 15 (en hún
taldi alltaf með Bergstein Einarsson,
bamabam vinahjóna þeirra og nafna
afa), og langömmubömin eru 29. Hún
fylgdist grannt með því sem við tók-
um okkur fyrir hendur, hvort sem var
í námi eða starfi; við voram stolt
hennar og gleði. Hún var glöðust af
öllum ef okkur gekk vel og hún sýndi
okkur einatt einstaka alúð og rausn-
arskap. Minnumst við bamabömin
gleðistunda á heimili ömmu og afa á
Suðurgötunni, s.s. um jól og í afrnæl-
um þar sem stórijölskyldan var sam-
an komin og oft glatt á hjalla.
Amma leið oft kvalir sökum afleið-
inga fötlunar sinnar og var langdvöl-
um á sjúkrahúsi eða lá rúmföst heima,
en alltaf reis hún aftur upp og átti góð
tímabil á milli. En aldrei var það neitt
aðalatriði að hún væri þjáð, hún hafði
fyrst og fremst áhuga á því sem við
voram að fást við. Og hún lét fötlunina
ekki aftra sér, meðan heilsan leyfði
var hún dugleg að fara út á meðal
fólks. Hún fór í ferðalög hér heima og
erlendis, og í tjaldútilegu fór hún þótt
hún væri orðin sjötug, með afa og
vinafólki. Hún gekk við gervifót öll sín
fullorðinsár, en síðustu tvo áratugina
fór hún um í hjólastól. Amma var fal-
leg kona og elli kerling fór um hana
mildum höndum og hún hélt reisn
sinni og eðlislægri yfirvegun til hinstu
stundar.
Eins og hárvefnaðurinn krefst aga
og þolgæðis, þannig var líf ömmu.
Þegar við lítum yfir æviskeiðið sem
spannar hartnær heila öld, þá finnum
við einungis fyrir þakklæti að hafa átt
hana að. Hún verður börnum sínum,
okkur bai'nabömunum og langömmu-
bömunum ævarandi hvatning þess að
láta ekki hugfallast, þótt á móti blási.
Þannig hefur líf hennar verið og verð-
ur okkur sönn fyrirmynd.
Amma átti níu síðustu æviár sín á
Garðvangi í Garði, það vora góð ár og
þar leið henni vel, umvafin góðu fag-
fólki og öðra starfsliði sem annaðist
hana af alúð. Gott er að geta minnst
hennar, þegar maður kom um helgar í
heimsókn, sem var þó alltof sjaldan,
sitjandi, uppáklædd og fín, með ný-
lagt silfrað, þykkt hárið, bíðandi þess
að einhver liti inn. En virku dagarnir
vora uppteknir, þá helgaði hún
handavinnu; perluverki og málun í
góðum félagsskap.
Ég vil að lokum þakka Kristjönu
ömmu samfylgdina í þessi 43 ár.
Amma var trúrækin mjög og treysti
Drottni sínum og eins og hún minntist
okkar í bænum sínum á hveiju kvöldi,
þá biðjum við henni Guðs blessunar
og góðrar heimkomu. Vitum til, afi
mun taka flautandi á móti henni hin-
um megin með opinn faðminn. Guð
blessi minningu ömmu minnar, Kiist-
jönu Olafsdóttur.
Kristjana B. Héðinsdóttir.
Elskuleg amma mín, Kristjana Ól-
afsdóttir, alltaf köliuð Sjana, er látin.
Þegai' ég horfi yfir farinn veg koma
margar minningar fram í huga mér.
Nafnið Kristjana merkir sú sem fylg-
ir Kristi, og sú sem einsetur sér eitt-
hvað, tekst það alltaf. Þetta era orð að
sönnu því að hún var mjög trúuð og
viljasterk kona. Bænimar bað hún
alltaf á hveiju kvöldi fyrir ástvinum
sínum og las upp nokkra sálma
Á 22. ári missir hún fótinn, en hún
hafði fengið krabbamein í hné.
Hún dvaldist hjá indælum hjónum,
Áslaugu Guðmundsdóttur og Daníel
Kristinssyni, Reykjavík, sem hjálp-
uðu henni mikið þegar hún gekk í
gegnum þessa erfiðleika. Amma sagði
að Daníel hefði oft barið í borðið og
sagt: „Þú verður að láta þig langa til
að lifa.“ Já, þetta hafði sín áhrif og
styrkti hana. Staðfesta hennar í
trúnni á Jesúm Krist hjálpaði henni
og hún missti aldrei sjónar á því já-
kvæða í lífínu. Hennar mesta gæfu-
spor í lífinu var þegar hún kynntist
afa, Bergsteini Ólafi Sigurðssyni.
Hann var henni ætíð stoð og stytta í
öllu þeirra lífi. Allt sem afi gerði mið-
aði að hennar þörfum og sagði einn
vinur ömmu í Keflavík: „Þetta er eini
maðm'inn í Keflavík, sem ég hefði vilj-
að að þú hefðir fengið." Allt líf ömmu
og afa mótaðist af gagnkvæmri virð-
ingu, ást og hlýju.
Amma sat í stjóm Sjálfsbjargar og
var í kvennaklúbbi Karlakórs Kefla-
víkur og vann mikið starf fyrir félög-
in. Þegar ég var ung fór ég oft að selja
happdrættismiða Sjálfsbjargar og
merki fyrir ömmu.
Sjana amma var sérstaklega lagin í
höndunum. Lærði hún hárvefnað á
Isafirði og vann mynd úr háram, sem
hefur verið á sýningum bæði hér
heima og erlendis. Saumaði hún
ógrynni af myndum og heklaði mikið.
Þegar ég var að byija í handavinnu í
skóla kenndi hún mér að hekla. Heim-
ili hennar var alltaf mjög snyrtilegt en
heimilishjálp var af skomum
skammti hennar fyrstu búskaparár
en þegar afi kom úr vinnu á kvöldin
hjálpaði hann til. Örorkubætur fékk
hún fyrst 1964 þegar hún hafði verið
fötluð í 37 ár, því hún þótti ekki vera
nógu mikill öryrki. Ég hjálpaði henni
oft að þrífa og kenndi hún mér margt í
sambandi við húsverk, heimilishald
og matargerð.
Eftir að ég stofnaði mitt heimili var
alltaf sterkt samband okkar á milli.
Ég heimsótti ömmu oft. Þegar ég var
ófrísk að fyrsta barninu mínu bjó ég í
Reykjavík og var ég ekki með neinn
síma. Einn dag fékk ég skilaboð úr
næstu íbúð, að ég ætti að koma strax
til Keflavíkur. Eg dreif mig og rétt
náði rútunni og þegar ég kom til
ömmu sat hún við eldhúsborðið og
beið. Hún var búin að leggja á borðið
og bauð mér sæti á móti sér. Ég hafði
haft miklar áhyggjur og á leiðinni var
ég að velta því fyrir mér að hvað væri
að. En móðir mín bjó þá í Svíþjóð.
Hún sat róleg í stólnum sínum og ég
spurði hvort eitthvað væri að. Þá
sagði hún: „Nei, það er ekkert að, en
líður þér eitthvað illa?“ Svona var
sterkt sambandið á milli okkar, hún
fann ef eitthvað var að og alltaf gat ég
leitað til hennar. Og þegar ég eignað-
ist framburðinn kom ekkert annað til
greina en að nefna hann Kristján í
höfuðið á ömmu. Öll böm löðuðust að
henni og þótti vænt um hana.
Þegar Einar bróðir minn fermdist
úti í Svíþjóð fóram ég og Gullý dóttir
hennar þangað. Ferðin gekk mjög vel
og áttum við yndislega daga þar.
Tóku allir þátt í undirbúningi veisl-
unnar og amma fægði og pússaði allt
sem pússa þurfti. Fóram við með
ömmu í nokkra verslunarleiðangra og
þótti henni gaman að sjá allt sem var
á boðstólum. Svo var verslað og hún
mátaði svo allt þegar heim var komið
og hélt fyrir okkur tískusýningu, síð-
an var prófað hvaða hálsfesti eða
eymalokkar pössuðu bestvið dressin.
Það var mikið hlegið og hún lék á als
oddi. Jú, amma var alltaf svo fin ogvel
til höfð. Eftir að við komun heim til í s-
lands talaði hún oft um ferðina og
hvað hefði verið gaman að hitta afla
þar.
Sjana amma gafst valdi hins upp-
risna frelsara okkar Jesú Krists frá
fyrstu tíð, en það er vald kærleikans
og lífsins, hins eilífa gróanda og tók
ávallt stefnu á lífið, þótt oft hafi hún
„titrað líkt og stormi slegin rós“.(SB.
390), það líf sem kærleikur Krists op-
inberaði hér á jörðu. Þig verður að
langa að láta þig langa til að lifa voru
orðin sem svo oft komu fram á varir
hennar og hún skynjaði að skuggarn-
ir sem urðu á veginum í lífi hennar
gerðu ljós Krists bjartara. Hans kær-
leikur nær út yfir allt. Því Kristur,
sem gaf okkur vonina og sýndi hinn
sanna kærleika, elskar okkur líka hér
á landi lifenda sem handan þess lands
því hann segir við okkur: „Ég vík
aldrei frá þér.“ Sjana amma var alltaf
bjartsýn á lífið þrátt fyrir allt sem am-
aði að, því að hún vissi að við erum
Guði falin og hans eilífi gróður visnar
aldrei.
Ég þakka þér það góða veganesti
sem þú gafst mér. Blessuð sé minning
þín, elsku amma.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfiJesúsjþínahönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(H. Pétursson.)
Ágústa Guðrún Ólafsdóttir.
Elsku Sjana amma.
Við vitum að þér líður vel hjá
Begga afa þar sem Guð varðveitir
ykkur. Við eigum margai' góðai'
minningar um þig, þú varst alltaf svo
góð við okkur.
Það var gaman þegar við María
Rut og Andrés Páll komum og spiluð-
um nokkur lög á fiðluna fyrir þig úti á
Garðvangi og í sumar þegar María
Rut spilaði fyrir þig þegar þú varðst
95 ára. Afltaf gafstu okkur konfekt
eða annað góðgæti þegar við komum
til þín. Við eigum öll eftir að sakna
þín. Við biðjum góðan Guð að geyma
þig og þökkum fyrir allar stundirnar
sem við áttum saman, og bænirnar
allar sem þú baðst fyrir okkur.
Kristján Ástþór, Magna Magda-
lena, María Rut og Andrés Páll.
Hjartfólgin vinkona mín, Kristjana
Ólafsdóttir, heftu' kvatt þennan heim
eftir langa hérvist og er nú á leið til
annarsogæðralífs.
Mai-gs er að minnast á þessum
tímamótum og ljóst að svo sannarlega
era góðar minningar mikil gæði því
þær geymum við í huga okkar og get-
um sótt í þær kraft og yl. Þess vegna
langar mig, elsku Sjana mín, að skrifa
þér nokkur kveðjuorð.
Margir áratugir era liðnir en samt
svo undra stutt síðan í endurminning-
unni að leiðir okkai' lágu saman í
Keflavík. Og þar kynntist ég í þér
mikilhæfri konu, Sjana mín, því svo
sannarlega stjómaðir þú heimili þínu
með miklum höfðings- og myndar-
brag og sýndir öllum hlýju og tak-
markalausa gestrisni og allt þitt fólk.
Og mér þótti þá og alltaf síðan hreint
ótrúlegt og aðdáanlegt hversu lítið þú
lést stórvægilega fotlun af völdum
meins og fótarmissis í kjölfarið baga
þig þrátt fyrir hreyfiskerðingu og
löngum sárar kvalir. Lífsvilji,
bjartsýni og sálarþrek vora þeir
þættir sem einkenndu líf þitt. Þú
veittir styrk öllum sem áttu í erfið-
leikum. Lífshlaup þitt var svo sannar-
lega lærdómsríkt. Þú varst gæfu-
manneskja. Ung kynntust þið Beggi
og áttuð yndisleg ár saman. Börn
ykkai', bamabömin og bamabarna-
börnin voru augasteinar ykkar og átt-
uð þið miklu barnaláni að fagna.
Heimilið var helgireitur ykkar og þið
sköpuðuð ykkur innihaldsríkt og
ánægjulegt heimilislíf. Þú varst mikil
handavinnukona, listakona í höndun-
um og eftir þig liggja mörg verk, sem
margir eiga eftir þig og njóta.
Eiginmenn okkai', Beggi og Einar,
vora miklii' vinir og unnu í áratugi