Morgunblaðið - 09.12.2000, Blaðsíða 64

64 LAUGARDAGUR 9. DESEMBER 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Jónanna Sigríður
Jónsdóttir fædd-
ist á Nýlendi í Deild-
ardal 25. september
1907. Hún lést á
Dvalarheimili aldr-
aðra, Sauðárkróki,
sunnudaginn 3. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Jón Rögnvaldur
Jónsson, útvegsbóndi
á Hofsósi og Guðrún
Sveinsdóttir, hús-
móðir. Systkini henn-
ar voru Sigurlaug,
gift Narfa Þórðar-
syni, þau eru látin. Ingibjörg Sól-
veig, látin og Vilhelm, látinn.
Jónanna giftist Jósafat Sigfús-
syni frá Gröf á Höfðaströnd. Börn
þeirra eru: 1) Bragi
Þór, f. 1930, maki
María Guðmunds-
dóttir og eiga þau
Qögur börn. 2) Guð-
rún Jónfna, maki
Björn Arason og
eiga þau fjögur
börn. 3) Jón Rögn-
valdur, f. 1936, d.
1999, maki Sigríður
Ingimarsdóttir og
eiga þau tvo syni. 4)
Ingibjörg Gunnhild-
ur, f. 1940, maki
Sveinn Friðvinsson
og eiga þau þijá
syni. Barnabarnabörnin eru 26.
títfor Jónönnu fer fram frá
Sauðárkrókskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkanl3.
alltaf og ástarpungarnir sviku eng-
an.
Garður ömmu var glæsilegur og
forréttindi voru að fá að leika sér
þar eftir veisluhöldin í eldhúsinu.
Garðurinn var enginn venjulegur
garður því þar vai- „peningatré“.
Undir því tré lágu peningar sem
höfðu „dottið“ af því. Þessa pen-
inga týndum við með ömmu.
Vitanlega vorum við ekki alltaf
að gera það sem ömmu fannst
sniðugt en hún var alltaf fljót að
fyrirgefa okkur skammarstrikin.
Amma kunni fleira en að gera góð-
an mat, hún hafði gaman af því að
bjóða okkur í krumlu en afi tapaði
alltaf fyrir okkur í krók.
Afa fylgdum við hvert fótmál
þegar hann var heima. Fórum á
loftið með honum og fengum kók í
gleri og lékum okkur í gamla dót-
inu, tauvindunni og gömlu tréskíð-
unum og við tölum nú ekki um alla
smáhlutina sem hægt var að skoða.
Herbergið sem afi hafði fyrir sig
var ekki minna ævintýri. Skúffur
með allskonar dóti sem mátti fikta
í. Toppurinn var að handleika
„sýslumanninn" en svo kallaði afi
vasahnífinn. Ömmu fannst við
stundum glannalegir með „sýsla“.
Aldrei urðum við leiðir á að skoða
jólapappírinn sem hann braut sam-
an eftir jólin og geymdi í sófanum
sínum því honum fannst synd að
henda svo fallegum pappír.
í stofunni átti amma ígulker,
krossfiska og steina sem hún hafði
safnað, um þetta fræddi hún okkur
og sagði sögur, en hún hafði yndi
af því að segja sögur.
Það var alltaf tími fyrir okkur
hjá þeim. Ef ekki, þá var hann
bara búinn til. Afi hafði alltaf tíma
til að sitja með okkur og kenna
okkur að lesa. Við sögðumst vera í
„afaskóla".
Á kvöldin fórum við í sjónvarps-
sokkana og lögðumst á gólfið í
sjónvarpsholið með ömmu og afa
og horfðum á sjónvarpið. Að vera
lítill gutti liggjandi milli ömmu og
afa í sjónvarpsholinu og halda í
höndina á ömmu, var einstakt.
Við gætum talið margt fleira
upp, Hereules hjólið sem var
stærra en öll önnur hjól, jólin á
Hólaveginum, gamli bærinn í garð-
inum, púkkið sem spilað var á jól-
um, gamla saumavélin, hattarnir
ömmu og rauðu bússurnar hans
afa.
Allt voru þetta hlutir sem gerðu
heimili þeirra að ævintýri fyrir
litla gaura sem stundum létu hafa
fyrir sér.
Nú er amma farin til afa og þau
saman á ný. Þeim leið alltaf best
saman og því líður þeim vel núna.
Þó börnin okkar eigi yndislegar
ömmur og afa vildum við að þau
hefðu fengið að kynnast lífinu á
Hólavegi 14. Við rifjum stundum
upp þessa hluti þegar við ræðum
við börnin okkar og segjum þeim
frá því hvernig hlutirnir voru þar.
Segjum þeim hversu heppinn
maður er að eiga ömmu og afa til
að leita til, ömmu og afa sem
kenna manni bænir og vaka yfir
manni. Kannski segir það mest um
þau og heimili þeirra að þegar við
setjum þessi fáu orð á blað er okk-
ur sorgin ekki efst í huga heldur
þakklæti og gleði fyrir það sem
þau gáfu okkur og hamingja yfir
því að þau skuli nú vera saman á
ný.
Amma og afi, við þökkum fyrir
allt.
Gunnar, Björgvin og Atli.
Nú er hún elsku langamma farin
til Guðs. Það verður skrítið að geta
ekki heimsótt hana á spítalann og
fengið að kíkja í kommóðuna og fá
sér nokkra mola, setið hjá henni og
gætt sér á góðgæti, sem amma átti
alltaf nóg af. En við vitum að
amma er búin að hitta afa, og okk-
ur líður vel að vita að þau eru sam-
an á ný.
Elsku langamma, takk fyrir all-
ar ljúfu stundirnar sem við áttum
saman, Guð geymi þig.
Nú er sál þín rós
í rósagarði guðs,
kysst af englum,
döggvuð af bænum
þeirra sem þú elskaðir.
Aldrei mun þessi rós
blikna að hausti.
(R.Ó.)
Þín langömmubörn,
Arnar Magnús, Anna Sif
og Berglind Ýr.
Þegar ég var lítil var ég svo
heppin að eiga aukapar af ömmu
og afa. Það var Jonna amma og
Jósi afi. Jonna var ömmusystir mín
og Jósi maðurinn hennar. Þau eiga
mjög sérstakan stað í minningum
mínum þar sem stöðug gleði og
glaumur og einhver ævintýraljómi
er. Skemmtilegast fannst mér að
hitta þau á Hólaveginum þar sem
þau bjuggu á Sauðárkróki. Mér
fannst húsið svo spennandi; hægt
að labba í gegnum það, og garður-
inn með litla húsinu ekki síðri.
Jonna amma var svipuð á hæð og
amma mín systir hennar en tölu-
vert breiðari og það var svo gott
að faðma hana, hún var svo mjúk.
Jósi afi var svo sterkur þegar hann
heilsaði manni, fannst mér þá. Þau
voru alltaf svo glöð þegar við kom-
um enda fannst þeim gaman að fá
gesti og var gestrisnin eftir því.
Jósi afi var alltaf að leika við okk-
ur krakkana, og líka pínuhtið að
stríða, og fannst manni hann hálf-
göldróttur á stundum. Hann prjón-
aði líka mikið og fékk maður
stundum senda vettlinga frá þeim
sem maður bar með miklu stolti
enda einstaklega fallegir. Jonna
amma átti yndislega fallegan upp-
hlut með gullskyrtu og þetta var
sko það flottasta sem ég hafði séð.
I fermingarveislum og álíka
mannamótum beið ég alltaf eftir að
sjá Jonnu ömmu í gullinu sínu. Ég
vil þakka ykkur fyrir að gefa mér
þessar yndislegu minningar.
Erna Björk.
Aðeins örfá kveðju- og þakkar-
orð til Jónönnu móðursystur minn-
ar. Við fráfall hennar rifjast upp
hugijúfar minningar frá bernsku-
árum mínum og síðar á ævi minni.
Ég dvaldi oft norður í Skagafirði
hjá Guðrúnu ömmu minni á Stað-
arbjörgum, Hofsósi, en í næsta
húsi, á Sælandi, bjuggu heiðurs-
hjónin Jósafat Sigfússon frá Gröf,
Höfðaströnd, og eiginkona hans,
Jónanna, ásamt fjórum börnum
sínum. Heimilið var sérstaklega
aðlaðandi, og skemmtilegt að fá að
dvelja þar, einkum fyrir mig sem
borgarbarn og einbirni, ég eignaði
mér systkinin frá Sælandi sem
„systkini“ mín norðan heiða með
Jónönnu leyfi. Þetta var bæði
þroskandi og sérlega skemmtilegt
fyrir mig í starfi og leik. Ég til-
einkaði mér margt í fari þeirra,
enda var ég t.d. hörð í norðlensk-
unni, þegar ég kom heim að hausti.
Jónanna taldi það sína mestu
gæfu í lífinu er hún gekk að eiga
Jósafat, hann vann ýmis störf til
lands og sjávar, og meðal annars
sótti hann vertíð suður með sjó, þá
kom í hlut Jónönnu að sjá um börn
og bú. Jónanna var sérlega góð og
dugleg húsmóðir, og margt til lista
lagt til að sjá heimilinu farboða
sem best. Tíminn leið og fjölskyld-
an á Sælandi flutti á Sauðárkrók.
Byggðu þau sér fljótlega mjög fal-
legt hús, að Hólavegi 14, sem þau
hjálpuðust að við að gera sem best
úr garði fyrir sig og börnin. Garð-
urinn var sérlega lystilega hannað-
ur með ýmsum fallegum trjám og
blómum ásamt sérstökum skraut-
munum. Var hann með fallegustu
görðum í bænum.
Að koma á Hólaveg 14 og hitta
fjölskylduna var alltaf jafn gaman
og gott. íslenska gestrisnin í fyrir-
rúmi sem húsmóðirinn stóð fyrir,
en húsbóndinn var oftast tilbúinn
að sinna yngri kynslóðinni með
spilamennsku, sögufrásögnum og
þrautum. Jósafat var mjög músík-
alskur, spilaði á hljóðfæri og hélt
mikið upp á að dansa, kenndi
meira að segja mér að dansa mas-
úrka af mikilli snilld.
Móðir mín og Jonna reyndu að
hittast eins oft og kostur var. Móð-
ir mín kom oftast norður á sumrin
og Jonna suður á vetrum ef að-
Amma mín og afi voru frá upp-
hafi stór þáttur í lífi mínu á Krókn-
um þar sem ég fæddist og ólst upp
til 10 ára aldurs og bjó á Hólaveg-
inum með fjölskyldu minni. Ófáar
ferðir fór ég á hjólinu mínu út
Hólaveginn í heimsókn til þeirra.
Það er svo margt sem ég get
rifjað upp, t.d. kleinurnar hennar
ömmu sem voru bestu kleinur sem
ég hef fengið, hangikjötið og púkk-
ið sem við spiluðum á jóladag. Fal-
legi garðurinn hennar ömmu með
trénu sem hún sagði okkur krökk-
unum að væri peningatré. Þá höfðu
amma eða afi laumast til að setja
smápening undir tréð áður en við
krakkarnir fengum að fara út í
garð. Amma að spila á munnhörp-
una, amma að bera handáburð á
bræður mína þegar þeir gistu hjá
íginni, amma að skúra útitröppurn-
ar, margar margar minningar.
Amma var líka mjög heppin að
kynnast honum afa. Afi á hjólinu
sem okkur fannst rosalega stórt og
fengum stundum að hjóla á undir
stönginni, afi að koma heim úr
fiskinum með nestisboxið sitt, sá
besti og ljúfasti maður sem amma
gat fundið. Afi kenndi okkur að
lesa, prjónaði á okkur sokka og
vettlinga fór með okkur að veiða
niður í fjöru, kenndi okkur að
drekka kaffi og margt fleira.
Ég vil þakka ömmu minni og afa
fyrir hvað þau gerðu margt gott
fyrir mig og voru mér mikils virði.
Samskiptin við þau hafa mótað sýn
mína á margt í lífinu.
' Guð geymi ykkur.
Siguriaug Bragadóttir.
„Þú umlykur mig á bak og
brjóst, og hönd þína hefir þú lagt á
mig“. Þessi orð úr 139. Davíðs-
sálmi komu í huga minn er ég fékk
vitneskju um andlát ömmu minnar
og nöfnu Jónönnu Sigríðar Jóns-
dóttur frá Staðarbjörgum.
Amma hefur lifað langa ævi og
viðburðarríka. Síðustu árin voru
henni erfið og var hún búin að
segja mér að nú vildi hún fara að
hverfa í faðm Drottins, til hins ei-
lífa lífs „óskalandsins, þar sem sól-
in gengur aldrei undir" eins og hún
sjálf orðaði svo fallega í greininni
„Vakað á Jónsmessunótt 1961“
sem hún skrifaði í blaðið Tindastól
á Sauðárkróki. í þeirri grein lýsir
hún því, er hún gengur upp á Naf-
irnar fyrir ofan Sauðárkrók á mið-
nætti, ákveðin í því að vaka á Jóns-
messunótt, horfa yfir bæinn sinn,
fjörðinn og æskuslóðir. Ég klökkn-
aði við lesturinn. Hvílík ást, tryggð
og fegurð í lýsingum hennar á
náttúrinni, lífinu og almættinu.
„Þórðarhöfðinn er tignarlegur
og ber sig vel að vanda" segir hún
r, og setur fram þessa vísu:
Tignarbragur krýnir kinn
koll og hagaborðin.
Höfðinn fapr setur sinn
svip á Skagafjörðinn.
Þessi vísa var ömmu minni af-
skaplega hugleikin síðustu árin.
Minningar. Töfrar þessa orðs
feafa verið mér umhugsunarefni
síðustu daga. Hvílíkur fjársjóður
að eiga. Að koma á Krókinn þegar
ég var stelpa var hápunktur sum-
arfrísins fyrir okkur systkinin „að
sunnan“. Hólavegur 14 var mið-
punkturinn, þar bjuggu amma og
afi. Garðurinn þeirra við húsið var
engu líkur, enda verðlaunagarður á
sinni tíð. Amma eyddi þar löngum
stundum, kenndi okkur heiti á
blómum og runnum og einhvern
veginn finnst mér að það hafi verið
hreiður með ungum í garðinum á
hverju sumri, meira að segja líka í
klemmukörfunni.
Og þessi amma var óvenjuleg,
hún safnaði steinum, hún var mikil
hannyrðakona, bjó til listaverk úr
ótrúlegustu hlutum, vakti alein á
Jónsmessunótt uppi á Nöfunum,
skúraði útitröppurnai’ reglulega og
eldaði alitaf kjötsúpu handa mér
þegar ég kom í bæinn. En hún var
líka lánsöm kona, hún átti afa
Jósafat fyrir eiginmann. Hann var
líka óvenjulegur afi, hann prjónaði
sokka og vettlinga á okkur barna-
börnin, gaf okkur barnakaffi með
mola og skammaði okkur aldrei,
var bara ljúfur og góður afi eins og
afar mega vera, blessuð sé minn-
ing hans.
Amma kenndi mér að biðja bæn-
irnar mínar fyrir svefninn, en hún
gerði meira en það, hún kenndi
mér að biðja til Guðs og þakka fyr-
ir hvern liðinn dag. Það var eins og
hún væri í beinu sambandi við Guð
því hún talaði oft þannig, að það
var eins og hann væri nær manni
en annars. Og það voru bæði
morgunbænir og kvöldbænir sem
• farið var með hjá henni og afa.
Hún signdi líka útidyrnar á hverju
kvöldi, það veitti henni öryggis-
kennd, sagði hún mér síðar.
Ég vil þakka ömmu sérstaklega
fyrir það trúaruppeldi sem hún gaf
mér, það hefur verið mér dýi-mæt
reynsla í gegnum tíðina.
Elsku amma mín og nafna. Við
systkinin og fjölskyldur okkar
þökkum af alhug mætar samveru-
stundir og víst er að bjart mun
verða yfir minningu þinni.
Guð geymi þig.
Jónanna Guðrún Björnsdóttir.
Okkur langar að minnast ömmu
Jónönnu og afa Jósa í fáum orðum.
Amma lést sl. sunnudag á Dvalar-
heimili aldraðra á Sauðárkróki en
afi Jósi lést í desember 1990. Þau
nutu einstakrar umönnunar og al-
úðar hjá starfsfólki Dvalarheimilis-
ins þau ár sem þau voru þar, fyrir
það verður seint fullþakkað.
Minningin um ömmu og afa er
minning sem aldrei hverfur. Áhrif
þeirra á uppeldi og líf okkar verða
okkur ljósari með hverju árinu.
Vonin um að minning um mann
sjálfan verði í líkingu við þeirra er
sterk hvatning til að nýta lífið á já-
kvæðan og dugmikinn hátt.
Það er svo margt smátt og stórt
sem kemur í hugann þegar maður
hugsar til baka og rifjar upp allar
stundirnar á Hólaveginum. Það var
alltaf einhver avintýraljómi yfir því
að koma þangað. Við vissum að
amma átti alltaf eitthvað gott með
mjólkinni, lummustaflinn freistaði
JÓNANNA SIGRÍÐUR
JÓNSDÓTTIR
stæður leyfðu, enda mjög nánar og
góðar systur.
Hún bar mikla virðingu fyrir ís-
lenska þjóðbúningnum, átti afar
fallegan upphlut, sem hún skartaði
í giftingunni minni. Ég var alltaf
svo stolt af henni, hún var svo fal-
leg og fín. Ég naut þess að fara
með henni víða þegar hún kom til
Reykjavíkur.
Barnabörnin löðuðust að Jón-
önnu og var hún afar stolt amma
og var óspör að segja mér frá
barnabörnum sínum er fram liðu
stundir.
Þegar Jónana varð níræð var
haldið uppá afmælið með glæsi-
brag og var ég svo lánsöm að geta
verið þar. Það var yndislegt að sjá
hversu vel hún naut sín á þeim fal-
lega degi, umkringd fjölskyldu
sinni og vinum. Gjafir fékk hún
margar og voru þær sem snertu
hana mest fluttar af fjölhæfum
fjölskyldumeðlimum, t.d. lang-
ömmubörnum, síðast en ekki síst
komu Álftagerðisbræður og sungu
uppáhaldslögin hennar.
Nú er ævisól Jónönnu móður-
systur minnar hnigin til viðar, hafi
hún bestu þakkir fyrir tryggð sína
og elskusemi við mig og mína. Guð
blessi minningu hennar.
Elsku frændsystkin, fjölskyldur
og vinir, mínar innilegustu samúð-
arkveðjur til ykkar allra.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(H. Pétursson.)
Guðrún Erna Narfadóttir.
í dag er kvödd amma mín Jón-
anna S. Jónsdóttir frá Staðar-
björgum á Hofsósi, er hún síðust
fjögurra systkina til að yfirgefa
jarðvistina. Ég naut þeirra forrétt-
inda að fæðast þegar foreldrar
mínir bjuggu í sama húsi og amma
og afi á Hólavegi 14. Tæpum sjö
árum síðar flutti fjölskylda mín, en
ekki langt, aðeins sunnar í sömu
götu, svo fjarlægðin við afa og
ömmu varð ekki mikil. Leiðin í
skólann lá eftir Hólaveginum, og
flesta ef ekki alla daga var komið
við á 14, þar beið manns nóg af
kökum og brauði að hætti góðrar
ömmu. Oftar en ekki sat amma við
sauma eða föndur því hún var sér-
lega listræn kona og ekki stóð á að
leyfa áhugasamri sonardóttur að
taka þátt. Amma mín var náttúru-
barn, um það vitnar áhugi hennar
á allri garðrækt, steinasöfnun,
Jónsmessunæturvökur og margt
fleira.
Eitt af því sem ömmu líkaði illa
var að heyra mann flauta og gerði
hún ákveðnar athugasemdir við
það. Dag einn stóð ég hana þó að
því athæfi, var hún þá að semja lag
fyrir Danslagakeppnina og flautið
því alveg nauðsynlegt.
Amma ól barnabörnin upp við
það að iðjusemi væri dyggð og sá
til þess að verkefni fyndist ef fólk
kom í heimsókn, fólust þau til
dæmis í því að þurrka af í stofunni,
þvo upp eða glatta, sópa eða annað
sem til féll, við misjafnlega mikla
hrifningu þátttakenda. Sterkur
þáttur í lífi ömmu var tiúin og trú
á annað líf. Bókakosturinn á heim-
ilinu bar vott um það, mikið lesefni
var þar um andalækna og miðla.
Þegar veikindi og erfiðleikar
steðjuðu að var styrkur sóttur í
fyrirbænir og andalækna. „Trúðu á
tvennt í heimi“, þetta þykja mér
vera nokkurs konar einkunnarorð
fyrir ömmu. Þegar gömlu hjónin
gátu ekki lengur haldið heimili og
afi fór á Dvalarheimilið fór amma
til dvalar hjá Imbu dóttur sinni og
Svenna. Átti hún skjól hjá þeim
þar til hún fór líka á Dvalarheimil-
ið. Ég held að ekki sé á neinn hall-
að þótt Imbu sérstaklega svo og
Svenna sé þökkuð sérstaklega um-
hyggjan og natnin við ömmu og afa
bæði.
Nú er amma farin til fundar við
áður farna ættingja, foreldra sína,
systkini, Nonna frænda og fleiri.
Ég held að hvíldin hafi verið henni
kærkomin. Blessuð sé minning
hennar.
Ingibjörg Sólveig Bragadóttir.