Skírnir - 01.01.1857, Qupperneq 28

30
FRÉTTIR.
Damnörk.
mabur og bezt a& sér í íslenzkri fornfræiji, hefir ritab í þýzku blaíii,
er kemur út í Agsborg, um þjóbréttindi vor Islendínga. Hann
hefir baft fyrir sér rit Jóns Sigur&ssonar og J. E. Larsens, en
athugar málib sjálfur; hann leibir rök ab því, ab landife sé sjálfu
sér rábandi og eigi þjóíjréttindi fyrir sig, engu síbur en Láenborg
og hin hertogadæmin, og færir þab einkum til, aí) bæ&i sé þab
mjög svo hæpib og vafasamt, hvort Dana konúngur hafi nokkurn
tíma einvaldur or&ib, og þótt svo væri, þá hafi samt ísland aldrei
verib hneppt inn í Danmörku, og hé&an af geti þa& ekki orbib ab
lögmáli réttu, nema meb samþykki Íslendínga sjálfra, fyrst þab hafi
eigi verib gjört híngab til. Konráb Maurer endar ritgjörb sína á
þessum orbum: „I öllu tilliti má álíta þab sem rof á heityrbi kon-
úngs 23. sept. 1848, verbi landinu lengur varnab þess, ab semja
og koma sér saman vib konúng sinn um stjórnarskipun þess eptir-
leibis á þíngi, því sem stefnt er saman til ab ræba stjórnarlög.”
þab hlýtur ab glebja hvern Islendíng, ab slíkur mabur skuli halda
uppi svari landsins fyrir öllum menntubum heimi, og efum vér
engan veginn, ab ritgjörb hans muni sannfæra langtum fleiri menn
um, ab vér höfum á réttu máli ab standa, en útleggíng sú, er
stjórnin gaf Íslendíngum af ritlíngi Larsens, muni vinna marga á
hans mál.
þá er Napóleon kom aptur úr norburför sinni, kom hann vib
í Kaupmannahöfn, kom hann þangab frá Stokkhólmi. Um sama
leyti ebur litlu fyrr kom til Kaupmannahafnar Karl, elzti son Oskars
konúngs, varakonúngur í Noregi. þeim konúngssonum var bábum
vel tekib, þó einkum Karli. Meban hann dvaldi hér í Kristjáns-
borg, höllu konúngs, gengu stúdentar fyrir hann, fóru í kyndlafór
og fluttu honum kvæbi og erindi meb, bábu hann velkominn til
Danmerkur og minntust meb vibkvæmu þakklæti á ferb stúdenta
til Uppsala og á konúnglega gestrisni fóbur hans. Erindib endabi
meb þessum orbum : (iMildasti konúngur, mebtaktu hyllíng vora!”
þab má nærri geta, ab glatt var á hjalla mebal Skæníngja meban
á þessu stób, því þeir fögnubu honum í hjarta sínu eins og til-
vonandi konúngi sínum, og endubu líka á því ab hylla hann, þó
þeir ynni honum ekki eiba, voru þeir þó varabir vib ab hafa sig
í hófi.