Skírnir - 01.01.1865, Blaðsíða 10

10
FRJKTTIR.
Englflnd.
(1a8 sættaþinginu heffci eigi tekizt þaS, sem til var ætlazt, en
stjórnin hefði átt svo mikinn þátt ab, aS stilla ófriSinn og halda
óskeröu ríkishelgi og fullu forræSi Danakonungs, en meí þessu
móti væri skerS þau ráS og sá rjettur, er England hefSi buríii
til í NorSurálfunni.” þeir rjeSu sóknum Malmsbury í efri og
Disraeli í neSri málstofunni. Malmsbury sagSi sáttaþinginu illa
hafa tekizt; í staS þess aS reisa viS rjett Danakonungs eptir
Lundúnaskránni, hefSi þaS komizt á þjóSernisregluna sem niSur-
stöSu; en eptir því sem henni hefSi verið heitt í þessu máli,
yrSi hverri þjóS heimilt aS ráSast á aSra, þar sem svo stæSi á
sem hjer, aS þegnarnir fyrir þjóSemis sakir risi til mótþróa. Hann
minntist á kappsmuni Russels jarls, aS bjarga ríkishelgi Dana-
konungs, er hann liefSi samiS tvö stjórnlagafrumvörp, hiS fyrra í
aprílmán. 1861 og annaS því með öllu gagnstætt í sept. 1862;
og nú hefði hann til lykta orSiS aS ráSa til afsölu Holtsetalands,
en landskipta i Sljesvík. Yítalaust, sagSi hann, mátti stjómin
velja um tvo kosti. Sá var annar, aS senda ásamt Svíum og
NorSmönnum 100 þús. manna til Ægisdyra, áSur Danir fengu sinn
afla skerSan, því þá myndi þjóÖverjar hvorki hafa leitaS yfirferöar
e8a yfir komizt. Hinn var, aS segja Dönum þab skýlaust, ab þeir
af Englendinga hálfu mætti eigi búast vi8 neinu öbru fulltingi, en
því er til orbanna kom og góbra tillaga. I stab þess höfbu ráb-
herramir það uppi hæbi í ræbum sínum á þingum og í sendi-
skriptum, er kveikti og glæddi vonir hjá Dönum um liSsinni, en
skyldi hinsvegar hljóma sem ægimál í eyrum þjóSverja og gjöra
þá ófúsa til stórræSanna. Slíkt e8 sama mælti Disraeli. Hann
kvab stjórninni nú sama hafa á orbib til hlutsemi og heigul-
skapar, sem í pólska málinu. Bxjef Russels í sept. 1862 hefbi
stæit upp fjandmenn Dana, en ræba Palmerstons 23. júli 1862*
átti a8 skjóta þeim skelk i bringu; þaban af var smám saman
alib á ægimálunum, en þó næsta tæpt til þeirra eptir þab, ab
atfarimar byrjubu. Prússar og sambandsþingib ijetu sem þá gildi
einu, hvab enska stjórnin klifaSi um málib, og fóru sínu fram eptir
sem ábur. Svo óheppilega tókst stjórninni, en hitt var þó verst,
*) þar sem hann sagbi, at> fleiri myndi verla þar fyrir en Danir, ef
þjóbverjar bybi þeim afarkosti.