Skírnir - 01.04.1905, Blaðsíða 3

Dettifoss.
99
Hvað hjer er frjálst og frítt við straumsins óð;
hjer finnst ei vanans hapt um taug nje blóð.
Hjer finnst sem viljinn veikur megi drekka
sjer vald til alls við móðutröllsins fióð.
Mjer finnst það lireinsa holdsins lágu sorg
að heyra gljúfrabarmsins djúpa ekka.
Hjer finnst ei tál í fossins stoltu borg,
lijer fellur andans hismi grjóts í torg,
hjer nær ei heimska heims manns sál að fiekka.
Mjer finnst jeg skynja lijer setn djúpt í draum,
við dagsbrún tímans nýja ntagnsins straum.
Þá artið sem í heilans þráðum þýtur
af þekking æðri verður lagt í taum.
— Er hugarvaldsins voldug öld oss nær,
þá veröld deyr ei er hún guð sinn lítur,
þá auga manns sjer allri fjarlægð fjær,
þá framsýn andans ljósi á eilífð slær
og mustarðskorn af vilja björgin brýtur?
— Líð unaðsdagur hægt — og kenn mjer kvrð,
að kanna hjartað, langt frá glaumsins hirð.
— Mjer finnst sem þögn í íossins dimma rórni,
mjer finnst hans myrka ógn í ljósi byrgð.
Og dropinn smár, sem braut fram bjargsins skurð,
slær brú á gljúfrið, skín sem himins ljómi.
Allt stórt finnst smátt við heljardjúpsins hurð,
hvert hljóð sem þögn í bergsins dauðu urð -
og landið sjálft sem lostið þrumudómi.
Jeg sjálfur þyrstur sit við lífsins brunn,
þín sjón mjer skýrir djúpt míns eðlis grunn.
Þú straumur auðs við eyðibakkann svarta,
sem á ei strá, ei korn í fuglsins munn.
— Þú hefur brennt þinn svip í mína sál