Skírnir - 01.04.1905, Page 80

176
Tvö norsk kvæ&i.
Hann hjalar og blístrar við blakkinn sinn
Með blíðlæti’ og ögn við dvelur,
Og frjálslega djarfur svo fer hann inn
Og framarla sæti sér velur.
Hann beygir sig niður og bæna sig fer
Og brátt lyftir augum sem þýðast,
En hvert hann þeim rennir — það minst leynist mér,
Eg man, hvar hann unir þeim tíðast.
Það ekkert hér gagnar að opna kver
Og uppkirja sálm á heiði;
Svo hátt er til loftsins og hljóðið þver
I hálendis tóm og eyði.
0, sælt væri’ í dag að sameina raust
Við sjafnans og annara hreima;
Það vildi’ eg að komið væri nú haust
Og væri ég aftur þar heima!
Stgr. Th