Skírnir - 01.04.1905, Blaðsíða 78
174
Tvö norsk kvæði.
Og þoli einhver önn fyrir mér,
Hann ætti’ að vita, hve gott það er,
Að hverfa undir sitt húsþak endur,
Þar hýr meðal barnanna kátra’ hún stendur.
Ei livggja fær stikað né hugvits unn
Svo háa hvelfing svo djúpan brunn,
Sem efskunni frá við uppheims brún
Alt ofan i vöggu, þar speglast hún.
Ei blíða’ er nein sem þá blítt í hljóði
í bæn til guðs þíns þú vaggar jóði.
Hver kærleik í smáu firrist frá,
Ei fjöldans né minningar ást mun fá;
Hver eigið hús byggir illa og vait,
Þótt ærið sé ris, það hrynur alt;
Hann sálast einmana á St. Heienu
Þótt sigri frá Moskwa til Kartagenu..
Ef forvirki þér þú fulltraust setur,
Það freisað náungann jafnvet getur,
Og þó það sé barna og vífa verk,
Það veldur, að sái þín er liraust og sterk,
1 stríði’ og hættum með huginn snara
Og hleypir móð í hinn stærsta skara.
Oft heimili eitt ól afreksmann,
Að yrði bjargvættur lands síns liann;
Oft þúsund heimila helgað band
Bar heim úr orustu frelsað land,
Og heimila lífæð með högg sín iðin,
Já, hún ver landið í gegnum friðinn.
Hvað fínt sem útlent oss ilma kann,
Ei alhreint er loft nema í heima-rann;
Hið bernsku-sanna þar býr að sínu
Og burtkyssir syndina af enni þínu;