Skírnir - 01.04.1905, Blaðsíða 29

Egill Skallagrímsson.
125
„Glapstiga lét gnóga
Goðrekr á mó troðna11
og í vísunni sem hann kveður yfir drykknum, er Gunn-
hildur og Bárður blönduðu ólyjani:
„Drekkum veig sem viljum
vel glýjaðra þýja,
vita hvé oss of eiri
öl, þats Báröðr signdi“.
Það er sem hann glotti í kampinn að signingu Bárðar og
um leið rennir hann hýru auga til stúlknanna, »vel glýj-
aðra þýja«. Að Egill heíir kunnað tökin á kventolkinu,
sýnir lika sagan um þau dóttur Arnfiðrs jarls.
Egill veit vel að hann er ekki smáfríður og hendir
stundum gaman að því:
„Erumka leitt,
þótt ljótr sé,
hjalma klett,
hilmir, þiggja“.
Hann drepur á hið sama í Arinbjarnarkviðu:
„Né hamfagrt
höldum þótti
skaldfé mitt
at skata húsum,
þás úlfgrátt
við Yggjar miði
liattar staup
at hilmi þák“.
í viðureigninni við Ljót enn bleika kveður hann:
„Vábeiðan ferr víðan
vall fyr rotnum skalla11
og kemur þar vel fram á aðra hlið fyrirlitningin fyrir
Ljóti og sjálfkímnin á hina, er hann kallar sig »rotinn
skalla«. Egill vissi vel hvers virði hausinn var, og gat
þvi einkar-vel staðið sig við að henda gaman að ytra
útliti hans.