Skírnir - 01.04.1905, Blaðsíða 30

12«
Egill Skallagrímsson.
Einkenni livers skálds koma skýrast fram í meðferð
efnisins, í búningi hugsananna, forminu.
„Þat berk út
ór orðhofi
mærðar timbr
máli laufgat11
segir Egill, og þessi mynd einkennir vel skáldskap hans.
Yrkisefnið, *mærðartimbrið« skapar sér sjálft málbúning,
eins og lifandi tréð laufgast og ber blóm. Gróðrarmagn
hugsunarinnar færir líf í hvern frjóanga málsins, og viða
finst mér orðin bera það með sér, að þau séu nýsprottin,
mér finst eg heyra þau vaxa af hugsun skáldsins. Svo
er t. d. byrjunin á Arinbjarnarkviðu. Annað sem einkennir
mál Egils er hinn sterki hljómur, hreimur hins skýra
málms. Höfuðlausn er gott dæmi þess.
Athugun Egils er skörp, hann sér hlutina arnhvössu
auga og sýnir oss aðaldrættina eins og höggna i steininn:
„Digr fló beint meðal bjúgra
bifþorn Ketils rifja“.
Hér standa allar línur skýrt, og orðið »bifþom« lýsir
spjótinu betur en mörg orð. Hugsun Egils er skýr og
rökföst. Kemur það ekki sízt fram í vali og meðferð
kenninganna, í samræmi orðanna, er likingu mynda.
Lýsingar Egils eru ekki spéspeglar, hlutirnir halda öllum
hlutföllum sínum óbrjáluðum í skuggsjá málsins:
„Yasa tunglskin
trygt at líta,
né ógnlaust
Eiríks bráa,
þás ormfránn
e n n i máni
skein allvalds
ægigeislum“.
Séu orðin, sem auðkend eru, tekin burt, þá er að eins
eftir náttúrulýsing, lýsing á tunglskini, en þegar þau eru
með, fær lýsingin alt annað gildi. Tunglskinið verður