Skírnir - 01.04.1905, Blaðsíða 49

Dularlitir og dulargerfi dýranna.
U5
ingin1) skýrir það á þessa leið2): Alla dýrategundir geta
breyzt, bæði að lit og skapnaði, og þær breytingar, er verða
á einstaklingum hverrar tegundar og honum að liði i lífs-
baráttunni, geta gengið í erfðir til afkvæmanna, kynslóð
eftir kynslóð og hver kynslóð getur bætt við arfirm, svo
að breytingar, er í fyrstu voru smáar, verða að lokum
miklar, svo niðjarnir verða betur settir en forfeður þeirra,
hæfari til að heyja baráttuna, komast betur og betur í
samræmi við náttúruna umhverfis og bera sigur úr býtum.
Aðrir einstaklingar, er ekki gátu breyzt eins mikið, dróg-
ust aftur úr, biðu ósigur og liðu smámsaman undir lok.
Þetta er nefnt val nátturunnar, eða náttúruvaliði Þeir
einstaklingar veljast úr til að halda tegundinni við, sem
bezturn hæfileikum eru búnir, hinir hverfa smám saman
úr sögunni. — Forfeður dýra þeirra, er nefnd eru hér að
framan, voru nú gæddir þeim eiginleikum að geta breyzt
að lit eða lögun eitthvað lítið í áttina til þess að líkjast
náttúrunni umhverfis og þessar breytingar uxu með hverri
kynslóð, þartil að samræmi því var náð, er þau nú eru
gædd; en þeir einstaklingarnir, er ekki gátu breyzt í þessa
átt, eða ekki eins vel og hinir, gátu ekki heldur gefið
niðjum sínum þenna hæfileika í arf. Þeir urðu því færri
og færri og liðu smámsaman undir lok. Þeir einstakling-
arnir, er gátu bezt breyzt, breyzt eins mikið og þurfti með,
náðu samræmi við lífskjörin og báru sigur úr býtum.
Hefði rjúpan okkar ekki náð því samræmi við nátturu þá
sem hún á við að búa, að verða hvít á vetrum, er efa-
samt, hvort hún hefði getað staðist baráttuna við fálkann
og líkt mætti ætla um ýmis af þeim dýrum, er hafa verið
nefnd hér að framan. Dularliturinn og dulargerfið eru
eitt af þeim mörgu meðulum, er náttúran notar til þess að
tryggja dýrategundunum framtíð.
*) A síðari árum hafa sumir nefnt þessa kenningu breytiþróunarkenningu.
*) Sjá ritið: Darwinskenning eftir Arm. Hansen. Þýtt af cand.
Helga Péturssyni, Keykjavík 1904, bls. 10.—12.
10