Skírnir - 01.12.1908, Síða 48

336
Kvenréttindahreyfingin í Ameríku.
prúða framkomu, sagði að þær gætu ekki brugðist svo
trausti félaga sinna, sem hefðu sent þær. Wendell
Phillips hélt svörum uppi fyrir þær, og kvað menn ekki
geta strikað þær út af félagsskránum. Til þess hefðu
þær of mikið hjálpað þeim. Þær hefðu borið fánann;
þeir hefðu fylgst á eftir. Svo mikið gætu þeir ekki tekið
ensk háðblöð til greina.
En engin vörn dugði. Konurnar, sem ferðast höfðu
um þvera Ameríku til að vekja áhuga manna á þræla-
málinu, voru nú gerðar fundarrækar, og fengu að eins að
hlusta á frá rimlaðri áheyrandastúku.
Þegar þær Elizabeth Stanton og Lukretia Mott gengu
heim í gistihúsið, sem þær höfðust við í, um kvöldið eft-
ir þenna eftirminnilega fund, þá má geta nærri, að þeim hafi
verið allþungt i skapi. Þeim kom þá ásamt um, að þeg-
ar þær kæmu heim til Ameríku skyldu þær setja K v e n-
réttíndafélag á fót.
Elizabeth Stanton hafði oft furðað sig á því í upp-
vexti sínum, að menn teldu það meiri hamingju að eign-
ast son en dóttur. Þegar hún var 4. ára, eignaðist hún
systur og heyrði kunningjafólkið aumka foreldra sína fyr-
ir það. Þegar hún var 11 ára, dó einkabróðir hennar,
og hún ásetti sér nú að bæta föður sínum upp sonarmiss-
inn með því að læra það sama sem hann mundi hafa lært.
En hversu vel sem henni gekk, hrósaði faðir hennar
henni aldrei, heldur sagði andvarpandi: »Eg vildi óska
að þú værir drengur«.
Faðir hennar var dómari. Oft sá hún og heyrði fá-
tækar skozkar konur koma þangað og leita lagaverndar
hjá honum gegn því, að menn þeirra gæfu sonum sínum
allar eigurnar eftir sinn dag, en skyldu þær eftir blá-
snauðar. Einu sinni þegar hún var barn, ætlaði hún að
rífa þessi ákvæði úr lögbókum föður síns, en þá sýndi
'hann henni fram á, að það væri gagnslaust. Hún skyldi
heldur, þegar hún yrði fullorðin, fá að tala máli þessara
kvenna fyrir þinginu, og fá það til að breyta þessurn
lögum. Hún segir sjálf síðar, að það hafi verið undarlegt,