Skírnir - 01.08.1910, Page 68

260
Kolufell.
inn í augu Signýjar, fann hann, að sólin var runnin upp,
sem mundi hlúa vel að ungum og veikum blöðunum, svo
að þau þyrftu aldrei að loka hýðinu um sig framar.
Líflð þaut áfram á götunni fyrir framan þau. Það
hljóp við fót á gangstéttinni, hverfðist áfram á hjólreiða-
brautinni og rann og þaut á akbrautinni á sporvögnum,
hestvögnum og bifreiðum. En inni í horninu hjá Ara og
Signýju virtist það hafa gleymt óþreyjunni um stund. Þar
tóku fortíð og framtíð höndum saman og töfruðu fram í
huga þeirra hverja hillinguna af annari og létu óra fyrir
enn þá meiru en séð varð — og nútíðin staldraði við og
stóð þar eins og í draumi.
Hann fylgdi henni heim og þau töluðu um að verða
samferða í Tívólí næsta kvöld.
Hálfum mánuði síðar voru þau trúlofuð.
En þetta var líka í maí!
Næsta ár giftu þau sig og fóru svo skemtiferð heim
í sveitina að heimsækja foreldra sína.
Ari linti ekki látum við Signýju fyr en hún lét til
leiðast að ganga með honum upp á Kolufell. í miðjum
hlíðunum fór hún að kvarta um þreytu. En upp urðu
þau að komast. Og þá var Signý líka orðin hálförmagna
af lúa.
»Skárri er það ólukku hæðin á þessu felli!« sagði hún.
»Og samt má það ekki lægra vera,« sagði Ari, »þvi
þá sæist það ekki heiman að frá þér. Og hefðirðu ekki
þekt Kolufell, þegar við hittumst fyrst, þá-----------ja,
þá væri það að minsta kosti einhver önnur en þú, sem
stæði hérna hjá mér á tindinum núna«.
Sigurður Nordal.