Skírnir - 01.04.1916, Qupperneq 81

•,Skírnir]
Þegnskyldnvinna.
193
getið, að 1734 væri hann i einu hljóði valinn skrifari á
fylkisþinginu. Árið eftir raótmælti einn af nýju þing-
.mönnunum vali hans og vildi láta annan verða skrifara.
Franklín féll þetta illa, því að þingmaðurinn, sem lagði á
móti honum, var gáfaður og vel að sér, og því líklegur
til að ráða miklu meðal fulltrúanna. Hann vildi því
reyna að ná hylli hans, með heiðvirðum meðölum. Frank-
lín hafði heyrt, að maður þessi ætti bók, sem bæði var
sjaldgæf og merkileg; hann skrifaði honum því bréf
nokkru síðar og bað hann að lána sér bókina í fáeina
daga. Hann fekk bókina þegar, og sendi hana aftur að
viku liðinni með þakklætisbréfi fyrir lánið. Þegar þeir
hittust næst á þingi, ávarpaði maðurinn Franklín að fyrra
bragði, sem hann var aldrei vanur, og mjög vingjarnlega.
Var hann ávalt síðan hinn mesti vinur Franklíns meðan
þeir lifðu báðir. »Þetta sýnir«, segir Franklín, »að það
er satt, sem mælt er: Sá, sem einu sinni hefir gert þér
greiða, mun vera fúsari til greiða við þig aftur en sá,
sem þú hefir verið innan handar að fyrra bragði«.
Svona leit nú Franklín á þetta mál.
Ef til vill mun það eigi þykja hevra til, að eg lýsi
mínum eigin tilfinningum í þessu efni, en þó ætla eg að
hætta á það.
Vorið 1911 var eg staddur í Stykkishólmi. Ung-
mennafélagið þar vildi koma upp skógræktarstöð, sem
lægi í nánd við þorpið. Var eg beðinn að velja staðinn,
sem eg gerði, þótt eigi væri nema um óhentuga staði að
ræða. Jarðvegur grunnur ofan á þéttu bergi, svo að í
votviðrum verður þar víðast of raklent. En þó er miklu
bagalegra, að í þurviðrum verður mikils til um of þurt.
Og nú í þessum óvenju þurkum á síðastliðnu sumri varð
stöðin fyrir skemdum. Ungmennafélagarnir báðu mig
einnig að halda fyrirlestur um skógræktarmálið sunnudag
siðdegis. Meðal annars hvatti eg þorpsbúa mjög til þess,
•að sem flestir þeirra eignuðust einn eða fieiri nýgræðinga,
13