Skírnir - 01.04.1916, Qupperneq 82

194
Þegnskylduvinna.
[Skírnir
er þeir ræktuðu og önnuðust um. Á þann hátt áleit eg,„
að skógræktarstöðin yrði þorpsbúum sem fyrst til ánægju
og staðnum til prýði. Eg skýrði frá því, að sumstaðar
erlendis væri það siður, að brúðhjón gróðursettu eitt tré
við giftinguna, og svo eitt tré við fæðingu bvers barns,
er þau eignuðust. Svo þegar þetta gengur mann fram af
manni, myndast fagrir smálundar kringum feýlin.
Eg hreyfði þá einu nýmæli, sem eg minnist eigi að
hafa séð eða vitað hreyft áður. En það var það, að gróð-
ursetja minningatré, þegar andlát ástvina bæri að, er geymdi
nafn þeirra. Um morguninn áður bar það sorglega slys
að höndum, að þegar skip var að draga sig út frá bryggj-
unni í Stykkishólmi, slitnaði kaðall, og slóst þá endinn
með svo miklum krafti á einn skipverja — Ingjald mót-
orista Gruðmundsson — að hann féll útbyrðis. Þótt hann
væri vel syndur, gagnaði það eigi, því að höggið mun
hafa svo lamað hann. Ingjaldur druknaði svo þarna fyr-
ir augum margra manna, sem enga björg gátu veitt. Eg
gat um þenna atburð og sagði, að með fyrstu ferð frá
Reykjavík sendi eg tvo nýgræðinga — björk og reyni —
sem eg hefði valið reit fyrir í skógræktarstöðinni, og eg
hefði beðið forstöðumenn stöðvarinnar að annast uppeldi
á. Svo þegar fram liðu stundir og það kæmi í ljós, hver
teinungurinn myndi þroskameiri og fegurri, þá skyldi sá
verða minningartré Ingjalds og bera nafn hans.
Þegar eg hefi komið i Stykkishólm síðan, hefir það
verið þrá mín að sjá þessa nýgræðinga og endurnýja þá
ósk, að þeirra sé vel gætt, og með áhuga held eg spurn-
um fyrir um þá.
I sambandi við þetta sagði eg þá frá eftirfylgjandi
atriði.
Það var haustið 1882, að eg fekk örlítinn rótaranga
af reynitré á Skriðu í Hörgárdal. Eg flutti hann vestur
að Hólum í Hjaltadal og gróðursetti hann sunnan undir
kirkjunni, þar á leiði Hallgríms bróður míns, þar innan±
girðinga.
Hallgrímur deyði þá um sumarið.