Ný félagsrit - 01.01.1851, Blaðsíða 12

12
UM KVIDDÓMA.
Vér þykjumst því varla taka of djúpt í árinni, þú
vér kveJmm svo ai) orSi, a.& dómaranum sé fyrirmunab
aí) dæma áfellisdóm eptir líkum. I raun og veru eru
því ekki nema tvær sannanir vib liafbar í sakamálum,
vitnisburSur tveggja vitna og játun hins gruna&a. En þab
gefur a& skilja, aí> fáir eru þeir sem rá&ast í a& drýgja glæp
svo tvö vitni sé vií), og jafnvel þó opt kunni svo a& fara
a& vitni spretti fram, þar sem sakamann vara&i sízt, þá
er samt sem áöur jafnan ekki annar kostur til, en a&
reyna a& koma hinum gruna&a til a& játa sjálfur uppá sig
brotiö, en meÖ því mótinu má heita a& sakamanni, sé
hann kænn, sé gefiö fullt vald á a& firra sig sjálfan hegn-
íngunni, því hann þarf þá ekki annaö en a& for&ast aö
vitni sé vi& stödd þegar hann drýgir glæpinn, og neita
sí&an sta&fastlega, þegar málssóknin er höf&uö. Lesendur
vorir munu einnig hver um sig vita þess eigi fá dæmi,
a& menn þeir, sem allir hafa vitaö a& sekir voru, hafa
drýgt hvern glæpinn á fætur öörum, en sýsluma&ur aldrei
getaö klófest þá, og tryggir slíkt eigi mjög friö félagsins
e&a réttarhelgi einstakra manna.
Ekki er þa& samt einúngis finnanda a& sönnunarreglum
vorum, a& þær eru hættulegar hinum saklausa og óhæfar
til a& ná hinum seku, heldur má einnig ennfremur eptir
reglum þessum byggja dóm á atvikum þeim, sem lögin
ákve&a sjálf a& eigi skuli vera gild sönnun, og á slíkt
sér sta& um þá, sem dæmdir eru sýknir af frekari ákær-
um sækjandans. Er dómur þessi byg&ur á eintómri
grunsemd og lei&ir sh'kur dómur af sér illar aflei&íngar
. fyrir hinn dæmda (sker&íng á mannor&s - réttindum hans)
engu sí&ur, ef til vill, en þó veruleg hegníng væri á hann
lögö. En þa& er au&sætt, a& anna&hvort er, a& lagabrotiö
er fullsanna&, og þá á hinn seki a& sæta fullri refsíngu,