Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1882, Blaðsíða 23

23
jötuns, ok fær í hönd henni eitt epli, ok biðr hana fœra konungi; hun
tók við eplinu ok brá á sik krákuham, ok flýgr, til þess, er hun kemr
þar, sem konungrinn er ok sat á haugi; hun lét falla eplið í kné
konunginum; hann tók þat epli ok þóttist vita, hverju gegna mundi;
gengr nú heim af hauginum ok til sinna manna, ok kom á fund
dróttningar, ok etr þat epli sumt. f»at er nú at segja, at dróttn-
ing finnr þat brátt, at hun mundi vera með bami“. Hér sést, að
heitið er bæði á Oðin og Frigg til þessara hluta. Eyvindr kinn-
rifa er og látinn vera getinn á þenna hátt og gefinn Óðni frá upp-
hafi, Fms., 2. b., Ól. Tr. bl. 167—68: „Konungr mælti: viltu nú,
Eyvindr! trúa á Krist? Nei, segir hann, ek má enga skírn fá, þó
at ek vildi, því at faðir minn ok móðir máttu ekki barn eiga, áðr
þau fóru til fjölkunnigra Finna, ok gáfu þeim mikit fé til at gefa
þeim getnað með sinni kunnustu ; þeir sögðust þat ekki mega gera,
en þat má vera, segja þeir, ef þit heitið því með svardaga, at „sá
maðr skal alt til dauðadags þjóna þ>ór ok Óðni, ef vér megum
öðlast þat barn, er líf ok aldr hafi til“. f>au gerðu þetta eftir því
sem þeir lögðu ráð til; síðan gátu þau mik og gáfu Óðni\ fœdd-
umst ek upp, ok þegar ek mátta mér nokkut, endrnýjaða ek þeirra
heit; hefir ek síðan með allri elsku þjónat Óðni ok orðit ríkr höfð-
ingi; nú em ek svá margfaldliga gefinn Óðni, at ek má því með engu
móti bregða, ok eigi vil ek“. þegar menn héldu, að Óðinn birtist
mönnum, var hann að útliti sem aldraðr maðr og mjög alvarlegr;
og jafnan eineygðr, sjáVöluspá 22. er., sem sýnir orsökina til þess.
Um búning hans er sagt í Fld.s., 1. b., Völsungas. bls. 120: „sjá
maðr hefir þess háttar búning, at hann hefir heklu flekkótta yfir
sér; sjá maðr var berfœttr ok hafði knýtt línbrókum at beini ; sá
maðr hafði sverð1 í hendi ok gengr at brandstokkinum ok hafði
síðan hatt á höfði; hann var hár mjök ok eldiligr ok einsýnníl;
enn fremr i Flds., 1. b., söguþ. af Norna-Gesti, bls. 324: „J>á sá
vér mann einn á bjargsnös nokkurri, er gékk fram af sjávarhömr-
um ; hann var í heklu grœnni ok blám brókum, ok knepta skó á
fótum uppháva ok spjótí hendi“. Svo og Hkr.,bls. 180. „Svá er sagt,
þá er Ólafr konungr var at veizlunni á Ögvaldsnesi, at þar kom
eitt kveld maðr gamall ok orðspakr mjök, hafði hött síðan, var ein-
sýnrii Flateyjarb., 1. b., Chr. 1860, bl. 375 erþettaeins. í Harð-
arsögu Grimkelssonar, bls. 44, er og eflaust átt við Óðin: „Maðr
stóð úti fyrir húsinu í blárendri heklu; hann heilsar Herði með
nafni“. Víðara er Óðni lýst, er hann er látinn birtast mönnum, enn
fegrst er lýsing á búning hans og vopnum, er hann ríðr fram í orr-
ustuna í Ragnarökri, Sn. E. Reykjvik 1848, bls. 41: „Æsir hervæða sik
1) Hér ætti víst að standa: »geir eða spjót í hendi«, því að hann var
vopn Óðins.