Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1882, Qupperneq 25

25
og kvað fór þangað hafa vísað honum og þar stafn á horft, þá
er hann sigldi upp á Borgarsand.
Rauðr í Rauðsey í Norvegi hefir helgað hof sitt pór, þvíað
hann trúði á hann mest, Fms., i.b., bls. 302: „þ>ann morgin gékk
Rauðr til hofs síns, sem hann var vanr; J>órr var þá heldr hryggi-
ligr ok veitti Rauð engi andsvör“. (Auðvitað er, að það eru öfgar,
að J>ór er hér látinn tala).
í hofinu í Guðbrandsdölum var J>órr og mest iignaðr, Hkr.,
bls. 343 : „Átti Guðbrandr þing við þá, ok sagði, at sá maðr var
kominn á Lóar, er Olafr heitir, ok vill bjóða oss trú aðra, en vér
höfum áðr, ok brjóta goð vár öll í sundr, ok segir svá, at hann
eigi miklu meira goð ok mátkara; ok er þat furða, er jörð brestr
eigi í sundr undir honum, er hann þorir slíkt at mæla, eða goð vár
láta hann lengr ganga; ok vætti ek, ef vér berum út þór ór hofi
•váru, er hann stendr á þeima bœ, ok oss hefir jafnan dugat, ok
sér hann Olaf ok hans menn, þá mun guð hans bráðna ok sjálfr
hann ok menn hans,— ok at engu verða“. Eins er þetta í Fms.,
4. b., Ol. s. helga, bls. 241. |>etta lýtr eflaust til þess, að J>ór er
þrumu og eldinga guð.
í hofinu á Mæri var þórr mest tignaðr, og er á þessu ágæt
lýsing í Flateyjarb. Christiania 1860, 1. b., 268. kap., 319. bls.:
„Síðan gékk konungr inn í hofit með fá sfna menn ok nokkurir af
bóndum fóru þangat með honum. Allir vóru þeir vopnlausir, er inn
géngu, utan sjálfr Olafr konungr hafði refði eitt gullbúit í hendi sér.
Enn er þeir kómu í hofit, skorti þar eigi skúrgoð. J>órr sat í miðju;
hann var mest tignaðr; hann var mikill ok allr búinn gulli ok
silfri. Sá var umbúnaðr j>órs, at hann sat í kerru, hon var mjög
glæsilig. Firir henni vóru beittir tréhafrar .ij. harðla vel gervir, á
hvélum lék huortveggja, kerran ok hafrarnir. Hornatog hafranna
var slungit af silfri ; alt var þetta smíðat með undarliga miklum
hagleik. Konungr stóð ok leit á líkneskjuna. Skeggi sá þat ok
mælti: hvort kemr at því, sem ek gat fyrr, at þér mundi vel lít-
ast á j>ór, ef þú sæir hann?..............Konungr gékk þá tilkerr-
unnar og signdi sig. Síðan heimti hann hornatogit, en hafrarnir
géngu auðvelliga eftir. Skeggi hló þá at, ok mælti: Hvat er nú,
konungr, hefir þú nú vingazt við j>ór og gorzt nú þegn hans ok
þjónustumaðr. Ek hefi sét nokkura konunga ok sögur af þeim
heyrðar, ok hefi ek ongva frétt af, at nokkurr þeira hafi leitt eyki
j>órs, ok þvi sýnist mér sem þú hafir mikit hlýðnimark við hann
gert ok þig undir okat hans þjónustu ok annarra guða vorra“.
j>essi staðr er samkvæmr því, sem menn hugsuðu sér, að j>ór ók
í reið sinni með höfrunum fyrir, og sýnir enn fremr hið mikla skraut
á goðunum yfir höfuð að tala. Hkr., bls. 184, talar og um þetta
hið sama, að j>ór hafi verið búinn gulli og silfri: „Ólafr konungr
* 2 b