Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1882, Qupperneq 36

36
maðr með hinum sömu erindum og fyrr. Helgi bað sendimanninn
fara heim, enn kvaðst fara mundu, þá honum þœtti sjálfum tími til,
og fór sendimaðr heim við svo búið. |>ann vetr var þung veðrátta,
og vóru fœrðir illar eftir héraðinu. þ*að var einn morgun snemma
í ár, að Helgi var uppi, og biðr Grím bróður sinn vera á ferli.
Hann gerir svo, og fer í klæði sín. Síðan ganga þeir út; þá var
á hafrœnt veðr og heiðbirt hið efra, enn stóð garminn1 með fjöll-
um með ákaflega miklu frosti. Helgi stefndi suðr yfir gilið og of-
an ás; enn er þeir kómu ofan á ísinn, þá var ákaflega ilt að fara;
dregr nú saman myrkva mikinn og gerir mjög fjúkanda. Helgi
tekr til orða: „miklu er hér verra að fara enn eg ætlaði, munum
við snúa upp í heiði og ofan með bœjum“; var það því að Helgi
ætlaði þar myndi miklu betra að fara. Nú gerir á illviðri mikið
og ákaflega hríð; gengr veðrið í nörðr og stendr ofan af heiðinni;
þeir brœðr ganga lengi um daginn, alt þar til mjög var annars litar.
þ>á kómu þeir að gili einu miklu og fara yfir gilið. þ>á tekr Grímr
til orða og mælti: „hvaða gil er þetta“ ? Helgi svarar: „það mun eg
ætla, að vera muni Örœfagil milli Bessastaða og Skriðu, suðr frá
Bessastöðum, því að nú þykir mér œrið drjúgt verið hafa neðan af
(eftir, B) heiðinni“. Grímr kvað það eigi mega vera, þvíað enn nú
er örðugt; get eg ráðlegra sé að fara ofan í bygðina; mun okkr
vís gisting, hvar sem við komum til bœja“. Snúa þeir nú ofan úr
fjallinu, og áttu allfarþungt, og 'er þeir kómu á jöfnu, urðu þeir
við enga bœi varir og vita nú aldrei, hvar þeir fara. þ>eir ganga
þá enn upp eftir héraðinu; koma þeir þá á grjóthvol einn; þarvar
barið af. |>eir ganga eftir hólnum; enn er minstar vonir eru, missa
þeir fóta og steypast fyrir hengiskafl einn. þ>eir hlæja þá mikið
var þar blautt fyrir, er þeir kómu niðr. þ>eir vóru svo klæddir, að
þeir vóru gyrðir brókum og vóru yfir utan í vararfeldum, og knept
að þeim undir höndum, gyrðir sverðum, og höfðu digrar stangir í
höndum, og í þenna máta bjuggust þeir til ferða í hvert sinn. þ>eir
stinga niðr broddstöfum og finna, að ís er undir. Grímr spyr,
hvort Helgi kenni nokkuð til, hvar þeir vóru komnir. Helgi svar-
ar: „því er fjarri, því eg veit hér hvergi ísa vera, utan á Lagar-
fljóti, enn þar ganga ekki melar, svo eg viti, og veit eg því ei, hvar
við erum“. f>eir herða nú á gönguna; ganga brott af ísum og
koma á hrjóst eitt. f>eir sjá þá sorta mikinn í hríðinni fyrir sér.
f>eir sjá, að þar var virki eitt mikið, og svo hátt, að Helgi gat ekki
betr enn seilzt jafnhátt því. feir ganga umhverfis virkið, ogvarþað
kringlótt; þeir finna hlið á virkinu, og var þar (þat, B) læst (ok bætir B
við) grind fyrir og búið vandlega um. Helgi mælti: „vita muntu, hvar
1) þannig stendr þetta orð í handritinu, »garmrinn« væri, ef til vill, réttara.
Smb. Fóstbrœðra s., Kh. 1852, bls. 14. 1. 18—20. Annað handrit (B), frá
Brynjólfi Jónssyni að Minna Núpi, hefir: garðrinn.