Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1883, Qupperneq 24

Ijóst, er þar var næst, ok slökkvir þat. f>á verðr hann þess varr,
at ekki munu aller sofa, því at hann sérr, at ungs manns hönd kemr
á et þriðja ljósit ok kippir ofan kolunni ok kœfir ljósit. Nú geingr
hann mnar eptir húsinu, ok at lokhvilunni, þar er þau f>orgrímr
hvíldu, ok systir hans, ok var hnigin hurð á gátt, ok eru þau bæði
i rekkju. Geingr hann þangat ok þreifast fyrir ok tekr á brjóste
henne, ok hvílde hún nærr stokki“ .... „Gísli snýrr f burt skyndi-
liga til fjóssms, geingr þar út sem hann hafðe ætlat, ok lýkr aptr
rammliga ; snýrr heim siðan hina sömu leið, ok má hvergi sjá spor
hans“ .... Enn menn aller voro ölœrir á Sæbóli ok vissu ekki
hvat af skylde ráða; kom þetta á þá óvara, ok urðu því ekkitekin
þau ráð sem dygði eðr þörf var á“. Hút. bl. 148 er samhljóða
mns. eins og vanalega.
Eg hefi til fœrt þetta efni úr báðum sögunum, einkannlega fyrir
þá, sem ekki kunna að hafa Gisla Súrssonar sögu, og til að sýna
hvað þessi tvö handrit eru alveg samkvæm hvort öðru, og hvað
frásögnin hefir haldizt rétt og nákvæm í báðum, jafnvel í hverju
sérstöku smáatriði. þ>að var hið mesta snjallræði af Gísla að vaða
eftir lœknum, svo að ekki sæist sporin, þar nýr snjór var fallinn;
enn út í vatnsbólin frá báðum bœjunum hefir verið braut hvort
sem var; þar var alt af gengið eftir vatni, þar stór veizla var á
báðum bœjunum. Að hnýta saman halana á kúnum var og gott
ráð; það var íllr farartálmi, hefði verið hlaupið eftir Gísla til fjóss-
ins, er hann sneri út frá víginu.
Vesteinsliaugr er sem áðr er sagt á melnum niðr við Sef-
tjörnina; fyrir honum sást greinilega, enn er þó orðinn mjög blás-
inn; jarðvegrinn var á þykt 2—3 fet, og i þvermál á annan veg
um 24 fet, enn á hinn veg minna, og þar blásin vik inn í hann;
þar setn miðja haugsins reyndist, var sem litil þúfa.
Miðvikudaginn 19. júlí snemma um morguninn, byrjaði eg að
grafa i hauginn frá þeirri hlið er snýr að Seftjörninni; eg lét grafa
fyrst niðr í melinn inn að miðju haugsins 6 fet á dýpt; varð eg
þá var við steinahleðslu i miðjum haugnum; þegar þar var komið
varð fyrir klaki allþykkr, sem náði alt upp í moldarlagið; hafði
eg þá engin ráð önnur enn grafa alt i kringum hleðsluna. Með því
eg vildi sem mest varast að skerða ef nokkuð kynni að vera þar
undir, og sjá hverninn þessari hleðslu mundi varið, varð eg að
höggva klakann stundum með járnum. J>egar komið var nokkurn
veginn í kringum steinalagið, hreinsaði eg vandlega alt ofan af
því; kom þá í ljós, að raðað hafði verið steinum þar sem líkið mun
hafa legið undir; þetta steinalag var 5 fet á lengd, og 3 fet á
breidd, nokkrir steinar vóru þó orðnir frálausir frá endanum, sem
benda á, að það mun þó hafa verið nokkuð lengra; það sneri í
austr og vestr. Eg tók mynd af þessu, eins og það leit út áðr