Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1883, Side 55

55
upp frá Snorralœk, að sunnanverðu við kleifarnar, er brött og
vaxin smáskógi; það, sem á baka til sést á myndinni, er hæð
langt upp frá, sem þannig ber við. J>ar sem segir að öxin hljóp í
helluna, og að Gísli varði sig með grjóti, er mjög nákvæmt og
rétt; kleifarnar ofan eru sem hellulagðar, og nóg smágrjót á milli,
sjá myndina; enginn annar staðr þannig er hér tii í nánd; og
ekki einu sinni uppi á sjálfum Einhamri. J>að var hið snjallasta
ráð, sem Gísli gat tekið, að hlaupa af kleifunnm og upp á Ein-
hamar, því þegar þeir Eyólfr vóru einu sinni komnir upp allir, var
ómögulegt að verjast hér lengi, því þá mátti ganga að á allar
hliðar nema eina ; þess vegna er það mjög rétt sagt, að þeim
kom þetta að óvörum, og þótti mjög óhœgjast sitt mál; þeir
hafa hugsað, að þeir mundu vinna Gísla hér, sem líklegt var. Hér
hagar enn fremr svo nákvæmlega til á þessum stað, að sjá má,
hvar Gísli hefir hlaupið af kleifunum og yfir Snorralœk. J>að
þurfti að verða 1 fljótri svipan, að ekki yrði höggvið eða skotið
eftir honum, enn niðr í lœkinn er djúpt og bratt beggja meginn á
þessu svæði, og vont að fara, og vaxið hrísi, sem fyr segir ; tveir
stórir steinar standa hér, sinn hvoru meginn við lœkinn f hallanum;
þar er auðvelt að fara, og hér hefir Gísli hlaupið yfir. |>egar yfir
loekinn kom, hefir Gísli, sem var kunnugr, þekt hvar greiðast var
að fara um skóginn, og upp í hamarinn, enn þeim Eyólfi hefir
Orðið meiri farartálmi, þar þeir vóru ókunnugri, enn skógrinn svo
þykkr hér, að torvelt er að komast gegnum hann. f>að er því
bæði fylst og allra réttast, sem Mns. segir, að nú hafi orðið hvfld
á aðsókninni, með því hér var tvísýni á, hvort þeir mundu geta
unnið Gísla, þar hann hafði fengið miklu öruggara vfgi enn áðr.
þess vegna eggjar Eyólfr menn sína að nýju, og heitir þeim mikl-
um frfðindum. Nú segir sagan enn : ,.Maðr er nefndr Sveinn, er
fyrst réðst í móte Gfsla. Gísli höggr til hans, ok klýfr hann f
herðar niðr, ok fleygir honum ofan fyrir hamarinn. Nú þikkjast
þeir ekki vita, hvar staðar næmi manndráp þessa manns. Gfsli
mælti þá til Eyólfs: „þat munda ek vilja, at þau þrjú hundruð
silfrs, er þú hefir tekit til höfuðs mér, skaltu hafa dýrast keypt;
ok þat munda ek vilja, at þú gæfir til þess önnur þrjú hundruð
silfrs, at vit hefðum aldri fundizt, ok muntu taka svívirðing fyrir
mannskaða“. Nú leita þeir sér ráðs, ok vilja ekki fyrir líf sitt
frá hverfa. Sækja þeir nú at honum tveggja vegna, ok fylgja þeir
Eyólfi fremstir, er annar heitir þórir, enn annar |>órðr, frændr
Eyólfs ; þeir voro hinu mestu garpar ; ok er atsóknin þá bæðe
hörð ok áköf, ok fá þeir nú komit á hann sárum nökkurum með
spjótalögum ; enn hann verst með mikilli hreyste ok dreingskap ;
ok fá þeir svo þungt af honum af grjóte ok stórum höggum, svo
at eingi var ósárr, sá er at honum sótte; því at Gfsli var ekki