Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1911, Síða 26

28
áverkunum var þegar lýst, »ok beiddu þeir Hafliði, at síðan akyldi færa
dóma út í annat sinn. Ok náðu eigi fleirum dómendum en í þeirra
flokki höfðu verit; ok settu þeir þrysvar niðr dómendr sína í dóm-
staðnum1), ok mátti aldri dómrinn setjask. Ok þá nefndi Hafliði
vátta at því at hann mátti eigi dóminum fram koma fyrir ofríki
Þorgils. Ok þá færðu þeir dóminn austr í hraunit hjá Byrgis-búð.
Þar gæta gjár þrim-megin, en virkis-garðr einum megin. Ok i þeim
dómi verðr Þorgils Oddason görr sekr skógarmaðr; ok þetta eitt
mál nýttisk þar þat er í dóm var lagt«. Hér er beinlínis farið eftir
ákvæðunum í þskþ. 41. k., sem áður voru tilfærð; — dómendur þeir
sem ekki vildu fara út aftur, er dómar voru færðir út i annað sinn,
gerðu í því, samkvæmt ákvæði í sama kap., þingsafglöpun, en dóm-
urinn heflr orðið »fullur«, því að dómendurnir hafa orðið 6 eða fleiri.
Hér kemur ekki til mála að fresta dóminum, og þar eð dómendur
dæmdu ekki þegar um málið, varð Hafliði að krefjast þess að Lög-
bergi, að þeir yrðu færðir út í annað sinn. Eftirtektarvert er það
og í þessu sambandi, að sagt er að engin mál önnur en þetta eina
hafi orðið dæmd þetta sumar, af þeim málum er þá voru lögð í
(þennan) dóm. Þegar dómurinn fór út í fyrra sinnið gat hann ekk-
ert aðhafst fyrir ofríki, en þegar hann var kvaddur útfarar í annað
sinn voru dómendur eigi allir í dóminum og hann settur á óvenju-
legan stað með tilliti til eins máls. Að vísu mun mega álíta, að
dómendur hafi verið skyldir til að dæma um önnur mál og, en
kringumstæðanna vegna hafa þeir ekki viijað gera það um leið,
og það, að þeir svo alls ekki dæmdu um önnur mál á þessu þingi,
bendir á að þeir haíi ekki komið oftar saman til að dæma, ekki
farið oftar út til sókna en í þessi tvö skifti, þótt fleiri mál væri
borin undir þá, en þeir höfðu um dæmt.
Frásögnin í Bandamanna-sögu2), 5.—6. kap., virðist helzt benda
á að dómar hafi í það skifti farið út til sókna og verið úti einungis
síðari hluta eins dags og eftirfylgjandi nótt eitthvað, og næsta morg-
un er sagt til sekta að Lögbergi; þetta gerist um miðja 11. öld3).
Jafnskjótt og dómendur höfðu dæmt hvert mái, var sá dómur
sagður upp á dómstaðnum sjálfum, líklega áður en dæmt var um
næsta mál. »Sa scal dom up segia er mal reifðe þaN sem þeir ro
asáttir oc scal sa up segia er vorn reifðe ef þeir vilia döma vmæta
sokena. eN sa er sócn reifðe ef þeir vilia afall doma«, 41. kap.
‘) Þeim stað er lögsögumaðnr hafði ákveðið.
’) Henzler: Zwei Isl.-Gesch., s. 38—10.
*) Tímatal i Safni, I. 491; Zwei Isl. Gesch. XXX.