Árbók Hins íslenzka fornleifafélags

Volume

Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1911, Page 46

Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1911, Page 46
48 hann var fulloröinn, þangað hafSi hann ferSast til aS mannast og metit- ast. Dvaldi um tíma í Tríer og síSan (um 372) í Aquileia. ÞaSan fór haun til Litlu-Asíu, ferSaSist þar um, en veiktist hættulega í Antioohíu, tók sinnaskifti, og ásetti sér aS leggja veraldleg vísindi á hylluna. Hann lagS- ist því næst út 374 á eySimörkinni viS Chalkis, lifSi þar í 5 ár sem ein- setumaSur og lagSi á sig margskonar þrautir til betrunar sór, meSal ann- ars tók hann þá fyrir aS læra hebresku, sem honum þótti hertilega ljótt mál. 379 tók hann prestsv/gslu og fór síöan áriS eftir til MiklagarSs og tók aftur til vísindalegra starfa, lagSi út á lati'nu veraldarsögu Eusebíusar og samdi áframhald af henni. 382 kom hann aftur til Rómaborgar og tókst þar á hendur aS ósk vinar síns, páfans, Damasusar fyrsta, aS endur- skoSa og lagfæra hina latnesku biblíuþýSingu. Hieronymus lagSi þá alt Gamla testamentiS út aftur eftir hebreska frumtextanum og varS nú þýS- ing hans aS mörgu leyti frábrugSin hinni fyrri (Itala), sem gerS hafSi veriS eftir gríska textanum (Septuaginta). BakaSi þetta honum mikla óvild og úlfúS, en aS lokum bar þýSing hans sigur úr býtum og varS talin jafn- góS frumtextanum; hefir hún ein síSan haft áreiSanlegleikans helgi á sór meSal rómvesk-katólskra þjóSa og nefnist Vulgata (þ. e. hin almenna). H. bjóst viS aS verSa páfi, er Damasus dó (384), en er þaS fórst fyrir, hvarf hann (385) aftur til Litlu-Asíu og Egyftalands, og settist aS á næsta ári í Bethlehem, setti þar á stofn munkaklaustur, og annaS fyrir nunnur, og lifSi þar viS margskonar ritstörf þaS sem eftir var æfinnar, dó 30. sept. 420. Hann er talinn einn hinn lærSasti meSal kirkjufeSranna, og þýSing hans og skýringar á biblíunni hafa ævarandi gildi. Rit hans komu út í 15 bindum í Feneyjum 1767—72. Sagan segir aS Damasus páfi hafi gert hann aS kardínála, og þessvegna er haun venjulega sem heilagur maSur myndaSur í þeim búningi, eftir aS Bonifacius páfi hinn áttundi tók upp helgi hans 1295, en ljóniS er einkunn hans, af því aS hann aS sögn dró eitt sinn á eySimörku þyrni út úr fæti á ljóni. Þá kemur þriðja og neðsta myndin á vinstra borðanum. Hún sýnir gamlan mann í móbleikum kyrtli með svarta kápu yfir sér og hettu á höfði. I hægri hendi hefir hann staf háan með J krossi (egyftskum krossi) á efri enda, en undir vinstri hendi heldur hann á bók. Fyrir aftan hann sést svín með bjöllu á hálsi. Þetta er auð- sjáanlega hinn heilagi Antoníus einsetumaður, kallaður Antonius magnus, hinn mikli, til aðgreiningar frá nafna sínum A. frá Padua, sem líka, var heilagur maður (f 1231). Hann er og nefndur Anton- ius ábóti, því hann er talinn höfundur munklífsins meðal kristinna manna. Antoníus fæddist um 251 á SuSur-Egyftalandi. Foreldrar hans voru kristnir, auðugir og veittu honum gott uppeldi f guðsótta og góSum siSum. Er þau dóu skifti hann öllum arfi sínum meSal fátækra, eftir boSi Krists til hins ríka manns. Hann gerSist nú eiusetumaSur og lifSi fyrst í helli

x

Árbók Hins íslenzka fornleifafélags

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Árbók Hins íslenzka fornleifafélags
https://timarit.is/publication/97

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.