Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1911, Qupperneq 60

62
storkunar. Það var Glúmur, sem vakti Flosa af drauminum í Svína-
felli, sem vottar það, að hann muni hafa verið honum heldur hand-
geinginn. Glúmur var og einn af þeim, sem kallaðir voru í draumin-
um. Loks var Glúmur einn af þeim fjórum brennumönnum, sem
dæmdir voru útlægir af landinu, og skyldu aldrei eiga útkvæmt.
Um Glúm heflr þótt mikils vert, og hann þótt mikilmenni, og haugur
því verið orpinn eptir hann, þar sem hann féll, en hann ekki verið
færður til kirkju (í Kirkjubæ), — þó að kristin trú væri þá komin
á að nafninu, — því að hann var útlægur og féll óhelgur.
Það getur, af því, sem nú hefir verið sagt, varla verið mikill
vafl á því, að Glúmshaugur sá, sem landamerkjaskrá Hrauns í Meðal-
iandi getur um, sé haugur Glúms Hildissonar, sem féll við Kringlu-
mýri 1013.
Haug þenna þyrfti að rannsaka, og vandfundinn getur hann
varla verið af kunnugum, úr því hann er enn örnefni í landaœerkj-
um 1857, sem varla hafa breyzt síðan.
Geta má þó þess, að um miðbik 19. aldar tók jörðina Hraun
að blása mjög upp að ofan, svo að tún eyddust þar fyrir sandi, og
varð að flytja bæinn milli 1860—70 þangað, sem nú stendur hann,
en það er á melhól þann í útsuðurs hornmarki jarðarinnar, er
landamerkjaskráin greinir, og er nú jörðin siðan kölluð Melhóll.
Samt er óvíst, að sandfokið hafi enn grandað Glúmshaug, því að
hann er i suðurmörkum jarðarinnai'.
*7 n 1911.
Jón Þorkelsson.
t